Κανονικός άνθρωπος

Αγόρασα μια πέργκολα να τη βάλω στο μπαλκόνι. Να βρούνε στήριγμα τα αναρριχώμενα φυτά, να μαλακώσει το αιχμηρό απογευματινό φως στο σαλόνι την ώρα του καφέ μετά τη μεσαμεριανή σιέστα. Την έβαψα μ' ένα βαθύ οινοπνευματί λάδι που θα την προστατέψει από τις βροχές, αντίστοιχο μ' αυτό του τραπεζιού που φιλοξενεί τις καλοκαιρινές ώρες της συντροφικότητας και της μοναχικότητας. Όλα μια χαρά τα έκανα, αλλά πώς θα την στερέωνα στο ταβάνι του μπαλκονιού; Ήθελε επαγγελματικό τρυπάνι που δεν είχα. Έτσι φώναξα τον Αλέξη. Μέσα σε δέκα λεπτά την είχε στερεώσει και σερβίροντάς του τον καφέ του εξομολογήθηκα: 

-Με βοήθησες σήμερα να εκπληρώσω ένα μεγάλο μου όνειρο. 

-Τόσο μεγάλα όνειρα έχεις; με ρώτησε γελώντας. 

-Τόσο, απάντησα σοβαρή. Έπρεπε να γίνει, όχι μόνο για τα λουλούδια και το φως, αλλά κυρίως για εκείνην εκεί την παρανόμως πανύψηλη οικοδομή στο βάθος, που αν ήμουν τρομοκράτης θα την είχα τινάξει στον αέρα, τόσο άσχημη που είναι και μου σκοτώνει τα ηλιοβασιλέματα. Γέλασε ο Αλέξης, κελάηδησε το καρδερινοκαναρίνι μου. 

-Να σου συστήσω το μεγάλο μου έρωτα, συμπλήρωσα, από δω ο Μάρκο. 

-Τόσο μεγάλους έρωτες έχεις; με ξαναρώτησε μειδιώντας. 
-Τόσο, απάντησα. 

-Εσύ, λοιπόν, είσαι κανονικός άνθρωπος, είπε ο ταπεινός μάστορας που δουλεύει κάθε μέρα από τα χαράματα μέχρι το απόγευμα κάνοντας ποικίλλες εργασίες αν και η ειδίκευσή του είναι στους καυστήρες. 
Κανονικός άνθρωπος εγώ; σκέφτηκα, ναι, μπορεί και να έχω γίνει, αν είναι έτσι οι κανονικοί άνθρωποι, γιατί όχι;

Έφυγε ο μάστορας και πήγα και αγόρασα σιλικόνη να βάλω στη βάση της πέργκολας για να μη γεμίζει βρόχινο νερό και φουσκώσει το ξύλο. Έβαλα και τη σιλικόνη και μετά  καμάρωσα. Γέμισα χαρά. Κανονική χαρά κανονικού ανθρώπου. Πόσο δρόμο μπορεί κάποτε να διανύσει κάποιος για να γίνει κανονικός; Γιατί μπορεί ποτέ να μη γίνει και γιατί κάθε άνθρωπος έχει τη δική του διαδρομή. Έτσι όπως το εννοεί ο Αλέξης οι κανονικοί άνθρωποι χαίρονται με τα απλά πράγματα, ονειρεύονται μικρά όνειρα που όμως ομορφαίνουν πολύ τη ζωή τους, βρίσκουν λύσεις στα προβλήματα, μεριμνούν κάθε στιγμή για να υπάρχει στη ζωή τους τάξη, συνέπεια και απλότητα. Έχουν υπομονή, εργάζονται, προσπαθούν με όλες τους τις δυνάμεις για τον εαυτό τους και τους άλλους και όταν αποτυγχάνουν προσπαθούν απ' την αρχή αφού σηκώσουν για λίγο τα μάτια ψηλά ζητώντας βοήθεια. Είναι όμως αρκετό αυτό; Μπορεί να είναι για κάποιους, μερικοί όμως πήγαν λίγο παραπέρα. Λίγο παραπέρα στην αξιοζήλευτη κανονικότητα που σε ταυτίζει με τον εαυτό σου τόσο ώστε να μην υπάρχουν κενά που κάποια στιγμή θα μπάσουν βρόχινο νερό και θα σαπίσεις.

Για να είμαι ειλικρινής, η μία αλήθεια είναι πως κανονικός άνθρωπος ποτέ δεν ένιωσα και μάλλον ακόμα δεν είμαι. Η άλλη αλήθεια όμως είναι πως αν είναι έτσι το κανονικό, τότε αυτό θέλω να είμαι και σ' αυτόν τον δρόμο θέλω να πορεύομαι. Πόσο κανονικός άνθρωπος μπορεί να είναι ένας συγγραφέας; Δεν ξέρω. Για τον εαυτό το μόνο που μπορώ να πω είναι πως γράφω για να ζω, αλλά δε ζω για να γράφω. Γράφω για να ζω σημαίνει πολύ απλά πως αυτό είναι το οξυγόνο μου, τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Το οξυγόνο όμως για να το εισπράττεις θέλει καθαρά πνευμόνια και τα πνευμόνια αυτά φτιάχνονται όχι μόνο μέσα από τα διαβάσματα και τους ανθρώπους που επιλέγομαι στο πλάι μας, αλλά και από τις πλέον ασήμαντες επιλογές μας. Για μένα προσωπικά αρμολογούνται επιπροσθέτως μέσα από τις χειρονακτικές εργασίες, που είναι τόσο απαραίτητο συμπλήρωμα της πνευματικής εργασίας όσο και η καλαθοπλεκτική για τους καλογέρους. 

Ο π.Ανανίας στο συναξάρι του Μεγάλου Κωνσταντίνου σημειώνει πως δεν γεννήθηκε άνθρωπος στη γη σαν κι αυτόν κι ούτε και θα γεννηθεί γιατί δεν υπάρχει ανάγκη. Τι ωραία που το λέει. Εμείς κατεβάζουμε το Θεό στα μέτρα μας, γι' αυτό κι ο Θεός δεν κατεβαίνει σ' εμάς. Στον Μεγάλο Κωνσταντίνο όμως που είχε ανάγκη το Θεό και δίχως να τον γνωρίζει του ζήτησε βοήθεια, κατέβηκε, κι ας ήταν ακόμη αβάπτιστος. Κατέβηκε και τον οδήγησε σε όλη τη μετέπειτα πορεία του φανερώνοντάς του το σημείο του σταυρού. Κάποτε όμως ήρθε η ώρα να γίνει και ο Μέγας Κωνσταντίνος κανονικός άνθρωπος και το κατόρθωσε στο τέλος της ζωής του. Η ώρα αυτή πάντοτε έρχεται, αρκεί να την αναγνωρίσεις και να της προσφερθείς. Αφού βαπτίσθηκε δεν ξαναφόρεσε την αυτοκρατορική του στολή. Έμεινε με τον λευκό χιτώνα του βαπτίσματος μέχρι την κοίμισή του. Αυτός μάλιστα, έγινε πράγματι ενετλώς κανονικός. Γιατί κανονικός άνθρωπος, εν τέλει, είναι αυτός που ό,τι κι αν υπήρξε, σκλάβος ή ελεύθερος, βασιλιάς ή υπηρέτης, πλούσιος ή φτωχός, αφού διαχειρίστηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την ύπαρξή του, κάποια στιγμή αποφασίζει να την επιστρέψει στον Δωρητή του. Κανονικός άνθρωπος είναι αυτός που επιστρέφει το δάνειο που έλαβε στον Δανειοδότη του. Αν μπορεί να το επιστρέψει και αυξημένο, πολλαπλασιασμένο, ακόμα καλύτερα.

Με τις ευχές των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης ας φτάσουμε κάποτε να γίνουμε κι εμείς κανονικοί...