Όχι άλλη σταθρότητα

Εγώ που βλέπω τηλεόραση μόνο όταν έχουμε εκλογές, πηγαίνοντας στο σπίτι φίλου που διαθέτει τη συσκευή, εκπλήσσομαι για πολλά πράγματα στα οποία δεν είμαι διόλου εθισμένη. Όπως για παράδειγμα, την ακατάσχετη εξουσία, αναίδεια και σκληρότητα των ωραίων κυριών που με απόλυτα φασιστικό τρόπο δίνουν και παίρνουν το λόγο απο τους προσκεκλημένους των τραπεζιών τους, τις γλοιώδεις φάτσες και τα κλισέ των λεγομένων των ταλαίπωρων προσκεκλημένων που ζητιανεύουν δυο δράμια τηλεοπτικό χρόνο, τα διαστημικά στούντιο των καναλιών μιας κατεστραμμένης χώρας, που ομολογώ πως συμβολικά μου φέρνουν στο νου το μεγαλύτερο και πολυτερέστερο κτίριο μιας χώρας που χτίστηκε στη διάρκεια της δραματικότερης περιόδου της ιστορίας της, του Τσαουσέσκο στη Ρουμανία. Ομολογώ πως οι “Τσαουσέσκο” δημοσιογράφοι της χώρας μας και τα “στρατηγεία” τους ανταποκρίνονται επάξια σ’ αυτήν την κατ’ αναλογίαν σύγκριση.

Ας αφήσω όμως τα κανάλια και τις φασιστικές στρατηγικές τους κι ας περάσω στα δραματικά πρόσωπα των εκλογών καταρχάς “διαβάζοντας” τις πολιτικές επιλογές, αλλά και τις δηλώσεις των κυβερνώντων μας. Ο Σαμαράς, άθελά του, αποκάλυψε το παλαιοκομματικό του πρόσωπο με τις επιλογές του. Σε πολλές περιπτώσεις, εκεί που θα μπορούσε να στηρίξει κάποιον ανεξάρτητο υποψήφιο δήμαρχο και κατόπιν να συμμετάσχει και στη νίκη του, -εφόσον θα τον διακατείχε ένα ήθος και μία ειλικρινή έννοια για την πατρίδα-, προτίμησε να κατεβάσει “τους δικούς του” προκειμένου να μετρήσει τα κουκιά του. Το αποτέλεσμα ήταν να συντριβεί κι αυτός και τα κουκιά του. Ο δε Βενιζέλος μέσα από το εξαφανισμένο πλέον ΠΑΣΟΚ, εμφανίστηκε πιο θυμωμένος και επιθετικότερος από ποτέ, όχι βέβαια απέναντι στον Σαμαρά με τον οποίο μια χαρά μμοιράζεται την πίτα της εξουσίας, αλλά απέναντι στο τεχνητό δίπολο που κατασκεύασε ο ιδιοφυής νους του, Χ.Α και ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να βρει κενό να τρυπώνει ανάμεσα τους.

Και οι δυο όμως, οι κάποτε αντίπαλοι, τόνισαν ξανά και ξανά τη λέξη  “σταθερότητα”. Επιμένοντας στην έννοια της σταθερότητας στην πραγματικότητα λειτουργούν εκφοβιστικά απέναντι στους ψηφοφόρους σαν να τους λένε πως οποιαδήποτε άλλη τους επιλογή θα φέρει την αστάθεια. Η σταθερότητα όμως που είναι ανάλογη της ισορροπίας προκύπτει μόνον απ’ τη συνεχόμενη και αγωνιώδη ταλάντωση, τη δημιουργική προσπάθεια και την ανάληψη ευθύνης των ρίσκων. Διαφορετικά, μεταφράζεται σε βαλτόνερα, απόπατους και στην καλύτερη περίπτωση λιμνάζοντα ύδατα άκρως ανθυγιεινά. Δυστυχώς ο πασοκοποιημένος Σαμαράς απέδειξε πως αποζητάει τη δεύτερη σταθερότητα και όχι τηνπρώτη. Το ρεπορτάζ της Ιωάννας Μάνδρου στην «Κ» της Κυριακής (4/5) http://www.kathimerini.gr/765930/opinion/epikairothta/politikh/h-diaf8ora-poy-pote-den-pe8ainei

το αποδεικνύει περίτρανα: «Απαλλαγή από ποινικές ευθύνες κρατικών αξιωματούχων που διαχειρίστηκαν δημόσιο χρήμα, αλλά και ευρεία “νομιμοποίηση” παράνομων πληρωμών από κρατικούς φορείς και δήμους προβλέπουν νομοθετικές διατάξεις που ισχύουν ήδη, προκαλώντας εντονότατες αντιδράσεις στο δικαστικό σώμα. Οι “χαριστικού τύπου” διατάξεις που παραγράφουν ποινικές ευθύνες για εμπλεκομένους σε σκάνδαλα –όπως, για παράδειγμα, τα εξοπλιστικά– και άλλες που προβλέπουν νομιμοποίηση παράνομων πληρωμών εκατ. ευρώ ψηφίστηκαν οι περισσότερες, πρόσφατα, στο πλαίσιο του πολυσυζητημένου πολυνομοσχεδίου. Οι εν ισχύι διατάξεις, αφού έχουν πλέον καταστεί νόμοι του κράτους, επιφέρουν τις πρώτες συνέπειες, καθώς δικογραφίες που έχουν ανοίξει για ποινικές ευθύνες “κλείνουν”, ενώ υπόδικοι για σκάνδαλα ζητούν αποφυλάκιση!».



Όποιος θέλει τέτοια σταθερότητα ας την υποστηρίξει. Εγώ δεν τη θέλω.

Στον δικό μου ορίζοντα τώρα αυτοί δεν υπάρχουν. Έχουμε μπροστά μας όλους τους υπόλοιπους, τον ΣΥΡΙΖΑ, το Ποτάμι, τη ΔΗΜΑΡ και τα άλλα κόμματα. Όχι γιατί είναι οι θαυματοποιοί, οι έμπειροι ή οι άφθαρτοι. Καταρχάς, επειδή οφείλουμε να κάνουμε εμείς μια εκκαθάριση που το σύστημα από μόνο του με ηγέτες που ψηφίζουν τέτοιους νόμους δεν κάνει. Για να έρθει επιτέλους μια ισορροπία.

Κι ας μην ξεχνούμε πως η μισή χώρα απείχε από τις εκλογές. Μέσα σ’ αυτή τη μισή χώρα υπάρχουν αδικημένοι, άστεγοι, ανήμποροι, ανάπηροι, ένα πλήθος ολόκληρο που κατά κάποιο τρόπο το άλλο μισό του οφείλει τη συμπαράστασή του. Το ενεργό μισό που μπορεί, που έχει ακόμα θάρρος, που δεν φοβάται. Αν έχουμε κάποια ελπίδα, πράγμα για το οποίο δεν είμαι καθόλου βέβαιη, ειναι καταρχάς να στείλουμε τους πουλημένους στα σπίτια τους, αφού ως φαίνεται στη φυλακή προς το παρόν δεν μπορούμε.

http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.politikh&id=3826