Λογίζονται τυχεροί όσοι γνωρίζουν πως είναι άσωτοι ή πως είναι τα μεγάλα τους αδέρφια, ακόμα κι αν είναι οι γονείς τους κι η καρδιά τους μέρα νύχτα σιγοκαίει περιμένοντας την επιστροφή του ενός και την καταλλαγή του άλλου. Για σκέψου να είσαι και τα τρία όπως εγώ; Και μάλιστα ταυτόχρονα. Είμαι και άσωτη, είμαι και η μεγάλη του αδερφή και είμαι κι η μάνα τους που τα περιμένω πώς και πώς να γυρίσουν επιτέλους στο σπίτι.
Ασώτεψα μια ζωή ολόκληρη. Δαπάνησα τα χαρίσματα, ξόδεψα τα συναισθήματα, χάλασα τα όνειρα, ρήμαξα το είναι μου. Πίστεψα σε λάθος ανθρώπους, δόθηκα σε πρόσκαιρες αγάπες, ήλπισα σε ατέλειωτους ψεύτικους θεούς. Αμέτρητες φορές διέσχισα τον Άδη των παθών. Άλλες τόσες ζητιάνεψα ξυλοκέρατα προσοχής, φροντίδας, ένα βλέμμα, μια αγκαλιά, έναν λόγο καλό. Λιμός. Ο λιμός δεν είναι έξω, ούτε συμβαίνει τυχαία. Μέσα μου ήταν ο λιμός. Όταν πια δεν έχεις να δώσεις τίποτα, κανείς δε σου δίνει. Όταν εσύ φτωχαίνεις, όλοι και όλα φτωχαίνουν γύρω σου. Κι ακόμα αν δεν είναι έτσι πράγματι, έτσι τα βλέπεις, που κάνει το ίδιο. Νοστάλγησα το πατρικό μου σπίτι. Το σπίτι της χαράς, της αφθονίας, της αγάπης που τελειωμό δεν έχει. Πολλές φορές επέστρεψα κι άλλες τόσες έφυγα και πάλι. Αμετανόητη, υστερόβουλη, εγωπαθής, ακόμα δεν παραδόθηκα στον πατέρα μου τον λατρεμένο.
Κι όταν επέστρεφα προτού καλά καλά παρηγορηθώ, προτού αφεθώ στα χάδια και τις θωπείες του πατέρα, γινόμουν εγώ η αδερφή της άσωτης που ήμουνα. Με τον ίδιο μου τον εαυτό κάκιωνα, τον εαυτό μου μισούσα κι επιζητούσα την τιμωρία του. Κι όσο ήμουν στο σπίτι του μπαμπά, δεν καταλάβαινα τίποτα. Εργαζόμουν τυφλά, ένιωθα δικαιωμένη, μα πίστευα πως άξιζα περισσότερα απ' την άσωτη, γιατί μισούσα την αποστασία της, για την αμαρτία της ντρεπόμουν, εγώ δεν μπορούσα να συγχωρήσω εμένα κι όλο παραπονιόμουν στον πατέρα που εκείνος συγχωρεί. Τόσο παράλογος πάντα μου φαίνονταν γιατί ήμου εγώ μικρόψυχη.
Κι ύστερα γινόμουν η μητέρα των παιδιών που ήμουνα. Του ενός άμυαλου και αυθόρμητου, του εύπιστου παιδιού, του επαναστάτη που πίστευε πως μόνο του μπορεί να τα καταφέρει όλα καλύτερα, μακριά, εκεί στα ξένα. Και του άλλου που έσκυβε το κεφάλι υπομονετικά, που δεν παρέλειπε τα καθήκοντά του και νόμιζε πως αυτή είναι μια καλή ζωή, μια ζωή συνεπής, χωρίς όμως χαρά και αγάπη, και γινόταν ανελέητο σε όποιον τράβηξε άλλους δρόμους, πήρε τα βουνά, απαίτησε και δαπάνησε τα πάντα για να φτάσει στο τελευταίο σκαλί. Και περίμενα να επιστρέψουν τα δυο παιδια που ήμουνα, στο σπίτι. Στο σπίτι της στοργής. Η αναμονή είναι μια λίμνη ακίνητη. Σ' αυτήν δε φυσά κανένας άνεμος. Τίποτα δεν κινείται. Και στο βάθος της κλαίνε τα σπλάχνα της γης μ' ένα κλάμα συνεχές, σταθερό, τόσο λυπημένο.
Εγώ ήμουν και είμαι και τα τρία πρόσωπα της παραβολής. Διχασμένη στη φύση, στις πράξεις, στις θεωρίες και μητέρα τους που εγώ τις κατασκευάζω κι ακόμα δεν μπορώ σε μία να τις ενώσω.
Όμως τώρα πιστεύω περισσότερο κι ελπίζω λίγο παραπάνω στον Μεγάλο Πατέρα. Σ' Αυτόν που έφτιαξε για μένα τον κόσμο ολόκληρο. Τους ουρανούς και τις θάλασσες, τα ζώα, τα φυτά, τον ήλιο και το φεγγάρι. Τους αγγέλους για μένα τους έφτιαξε. Στον Χριστό ελπίζω, που δεν έπαψε ποτέ να είναι τρελά ερωτευμένος μαζί μου και να με κυνηγάει πιο ερωτευμένος κι απ' τον πιο ερωτευμένο άντρα που γνώρισα, να με πυρπολεί, να με περιμένει, να με φροντίζει ακατάπαυστα, συχνά χωρίς να το πέρνω είδηση. Κι όμως ξέρω πως αν δε με φρόντιζε και δε με λάτρευε τόσο, δε θα ζούσα σήμερα. Θα με είχαν φάει οι χοίροι ή θα είχε πετρώσει η καρδιά μου απ' τη σκληρότητα ή θα είχα λιώσει απ' την αναμονή. Όχι. Είμαι ακόμα εδώ κι όσο είμαι ακόμα εδώ σ' Αυτόν ελπίζω. Και τους χοίρους τους απεχθάνομαι κι η καριδά μου χτυπά δυαντά και η αναμονή τρέφεται απ' την σταυρική Του θυσία. Τον περιμένω να με κάνει ένα, όχι για να ενωθούν τα πολλά κομμάτια μου και να νίώσω εγώ καλύτερα, αλλά για να ενωθώ επιτέλους μαζί Του χωρίς να αποτελώ μια πληγή στο πάγκαλο σώμα Του.
Κάνε με παιδί σου Κύριε, μόνο αυτό Σου ζητώ. Κάνε με Εσύ, γιατί εγώ τίποτα άλλο δεν μπορώ, εκτός απ' το να το θέλω. Κάνε κουράγιο καρδιά μου και να θυμάσαι πως αργά ή γρήγορα θα σ' ακούσει ο Θεός σου...
No comments:
Post a Comment
Σχόλια