Καλό μήνα! Αποχαιρετισμός και καλωσόρισμα

Αντίο Ιανουάριε, σημαιοφόρε της χρονιάς 

Σε αγάπησα πολύ και θα μου λείψεις

Μα να ξανάρθεις σύντομα παρακαλώ σε

κουβαλώντας πάλι στις λεπτές των ημερών σου τις σαϊτες 
των αγίων σου όλη την ομήγυρη, 

-όσων αγίων μέχρι σήμερα σε σφράγισαν 

κι περισσότερων ακόμα. 

Καθώς τα χρόνια μου ανηφορίζουν στο γαλάζιο 

κι οι λύπες μου απ' τις λάσπες ξεπηδούν, 

όσο τα δέντρα του φτωχού μου δάσους

ο ξυλοκόπος αφαιρεί για το καμίνι του ήλιου

κι αδυνατίζουν οι χαρές αερικά

που ξεδιψούν μες στης καρδιάς μου 

τις πηγές τις άνυδρες, 

Ν' αυξάνονται οι γλάροι του Θεού

που απ' τα ποτήρια πίνουν φως 

και στο κορμί τους, το άπιαστο, φωτιά φορούνε. 

Κι εσύ καλότατε Φεβρουάριε, καλώς μας ήρθες
Στάσου γλυκός, συνοδοιπόρος κι όχι εχθρός 

Θα 'ναι μεγάλο τούτο το ταξίδι, 

τον άνεμο τον θέλει ευνοϊκό, 

καλόγνωμες τις μοίρες.

Ευχαριστώ σε που στο πρώτο σου το βήμα

ανταύγεια τρυφερότητας του Τρύφωνα 

με κέρασες

κι από το πέταγμα της χήνας που βοσκούσε

ένα λευκό φτερό 

στα χείλη μου άνθισε κυκλάμινο.

.....................................................................................

Αφιερώνω στον Ιανουάριο τη θάλασσα που φωτογράφισε ο Γιάννης

και στον Φλεβάρη την απόδοση του Ψαλμού του Δαυίδ, στην κρητική λαλιά του. 

Ψαλμός 138ος

Κύριε,  μέ δοκίμασες, καί γνώρισες ποιός εἶμαι·

2. Ξέρεις καλά ποῦ κάθομαι, ποιάν ὦρα θά ξυπνήσω,

γνωρίζεις κάθε λογισμό, τοῦ νοῦ πρίν νά μιλήσω.

3. Τά βήματα μου τά μετρᾶς, δρόμο πλατύ μ' ἀνοίγεις,

πρίν νά γενοῦν τά πράματα, ἐσύ τά κανονίζεις.

4. Καί ξέρεις πώς ποτέ κακό,  στήν γλῶσσα δέν μοῦ βρίσκεις.

5. Θωρῶ το πώς κατέχεις το, τό κάθε τί, Θεέ μου,

τά πρῶτα καί τά ἔσχατα, τήν μοῖρα στίς γενιές μου·

Ἐσύ ‘σαι πού μέ ἔπλασες, καί μ’ ἔφερες στόν κόσμο,

κι' ἅμα τό χέρι μ' ἀκουμπᾶς, 'σύ μέ γιατρεύγεις μόνο.

6. Ἔχεις καί γνώση θαυμαστή, τήν πιό σωστή γιά μένα·

ἀσύγκριτη, μ’ ὅσα μπορῶ νά μάθω ἐγώ γιά σένα.

7. Ποῦ νά κρυφτῶ νά μήν μέ βρεῖ, τό πνεῦμα τ' ἅγιό σου,

πού νά χωθῶ νά μήν μέ δεῖ, Θέε μου, τό πρόσωπό σου ;

8. Ἄν ἀνεβῶ στόν οὐρανό, ἐκεῖ ‘ναι ἡ κατοικιά σου,       

μά καί στόν ἄδη νά βρεθῶ, κι’ ἐκεῖ ‘ναι βασιλειά σου·

9. Ἄν τήν αὐγή βγάλω φτερά, καί στά ψηλά πετάξω,

κι’ ὅπου τελειώνει ἡ θάλασσα, κατάφερνα νά φτάξω,

10. κι’ ἐκεῖ ἀκόμα ὁδηγό, τήν χέρα σου θά ἔχω,

τήν δυνατή σου, τήν δεξά, στήριγμα νά μήν πέφτω.

11. Κι' ἄν εἴπω· δέν θωρῶ, καί σκότος μέ σκεπάσει,

μέρα θά κάνεις τήν νυχτιά, νά φωτιστεῖ ἡ πλάση·

12. Καί στό σκοτίδι, Κύριε, τά μάτια σου θωροῦνε,

τίς νύχτες κάνεις φωτεινές, κι’ ὅλα στό φῶς σου ζοῦνε·

ὅπως τίς μέρες κι' οἱ νυχτιές, ἐτσά θά φωτιστοῦνε.

13. Γιατί γνωρίζεις, Κύριε, τ’ ἄδυτα τῆς ψυχῆς μου,

καί στήν κοιλιά τῆς μάνας μου, κι' ἐκεῖ 'σουνα μαζί μου.

14. Θά σοῦ δοξάσω, Κύριε, τό μέγα μεγαλεῖο,

τά θαυμαστά τά ἔργα σου, τόν νόμο σου τόν θεῖο.

15. Τά κόκκαλα μου δέν μποροῦν, κι’ αὐτά νά σοῦ κρυφτοῦνε,

στήν σκοτεινιά τά ἔπλασες, στήν μήτρα πρίν φανοῦνε.

Κι’ ὅλη μου τήν ὑπόσταση, Θέε μου, τηνέ γνωρίζεις,

βαθειά στό χῶμα κι’ ἄν θαφτῶ, κι’ ἐκεῖ θά μέ ὁρίζεις.

Η φωτογραφία και η απόδοση του ψαλμού είναι του Γιάννη Φρουδαράκηhttp://palimpsiston.blogspot.gr/2014/01/blog-post_30.html