Πολλές οι χαρές
της ζωής. Να ξυπνάς το πρωί, να σηκώνεσαι όρθιος, να πατάς στα πόδια σου και να σε στηρίζουν, να έχει η βρύση
νερό και να μπορείς να σκύψεις για να πλυθείς και να πιεις. Να βγαίνει ο ήλιος ή να πέφτει η βροχή κι εσύ να κοιτάς τον καιρό απ’ το
τζάμι ή να βγαίνεις στους δρόμους για να διασχσσεις τη θερμοκρασία της μέρας. Να δουλεύεις σ’ αυτό που αγαπάς ή ν' αγαπάς όποια δουλειά κι αν κάνεις. Να μαγειρεύεις για τον άλλο ή να τρως με λαχτάρα αυτό
που ο άλλος μαγείρεψε. Να πέφτεις στο κρεβάτι για τη σιέστα του μεσημεριού ν' αναπυυθείς ή να
διαβάζεις λίγες γραμμές ενός βιβλίου, να χαζεύεις μια αραχνούλα που ακροβατεί στη σαγιονάρα σου ή να μένεις άπραγος ατενίζοντας το απόλυτο κενό που
είναι κατάμεστο χρώματα, υφές, διαθέσεις, προθέσες, αντιθέσεις, ενδεχόμενα,
απορρίψεις, καταφάσεις. Ενώ είσαι κλινήρης ο νους σου να φλερτάρει με τα σύννεφα, ενώ είσαι άτεκνος να χαίρεσαι τα ξένα παιδιά σαν δικά σου, ενώ είσαι φτωχός να εύχεσαι για όλους τα καλύτερα. Άπειρες οι χαρές της ζωής κι άλλες τόσες οι λύπες της, που
αν τους υποταχθείς και δεν τους εναντιωθείς πάλι σε χαρές
μεταμορφώνονται με τον καιρό.
Υπάρχει όμως και μια
χαρά που δε συγκρίνεται με καμιά άλλη. Η χαρά της συνάντησης των προσώπων. Κάθε πρόσωπο κι ένα φως. Και στη συνάντησή τους δυο ήλιοι ανταμώνουν και κοιτάζονται, συνομιλούν, μοιράζονται τα πάθη τους, τα λάθη τους, το γέλιο τους κι η ένωσή τους δίνει ανάφλεξη που φωτίζει τα πάντα. Παραδίδεσαι άοπλος στον άλλο και είσαι έτοιμος να τον δεχθείς. Του
επιτρέπεις να αγγίξει το βαθύτερο είναι σου και σου επιτρέπει το ίδιο. Το χέρι του το γνωρίζεις και το αγαπάς, όπως σε γνωρίζει και σε αγαπά κι εκείνο. Τα χρόνια γίνονται στιγμές κι οι
στιγμές αιώνες. Το σύμπαν ολόκληρο χωρά στο συναπάντημα των βλεμμάτων δίχως να στριμώχνεται, να τραυματίζει, να προδίδει. Η συνάντηση των προσώπων είναι ο κόσμος ολόκληρος, είναι ο ίδιος ο
σαρκωμένος Θεός. Η σκάλα που ενώνει ουρανό και γη. Η ανάσταση της χαράς. Η επίσκεψη της Χάριτος.
No comments:
Post a Comment
Σχόλια