εγώ η λέξη

Ξενύχτησα και πάλι κυνηγώντας λέξεις

Πώς παίρνουν τον κατήφορο οι ελαφοπόδαρες

Πώς κρύβονται στα σύδεντρα σκιές 

και στις σπηλιές αχτίδες ηλιομαγεμένες

Για πότε ορμούν γυμνές στων ηδονών τους καταρράκτες 

και δελφίνια ξεπροβάλουν ύστερα στα πέλαγα

Ω, λέξεις μου,

ατίθασα αγοροκόριτσα αναμαλλιασμένα

Ω, αδερφές της νιότης μου

Των παιδικών ματιών μου θυγατέρες

Τρέξτε, κρυφτείτε, μεταμορφωθείτε

όπως σας αρέσει και το θέλετε

ξοπίσω σας να ξενυχτώ

Ζαγάρια μου άπιαστα

Μη λυπηθείτε την εξάντληση στο γήρας μου

Τραβάτε μπρος στο δρόμο της ζωής 

και μη γυρίσετε το βλέμμα να με δείτε

Θα γίνω στάχτη στων ματιών σας τ’ αστραπόβροντο

Κι έτσι δε θα ’μαι τίποτα στον κόσμο πλέον

Τίποτα άπιαστο δε θα ’χω πια να κυνηγώ

–έστω και μάταια να ελπίζω ν’ αποκτήσω

η αφελής κι αθώα

η λέξη εγώ

που ακόμα τ’ όνομά της

δε συλλάβισε κανείς

Κι αν ίσως την ακούτε τη φωνή μου,

ευχηθείτε λέξεις φτερωτές για χάρη μου 

σαν θα 'ρθει ο θάνατος μια μέρα να με πάρει

συλλαβισμένη να με βρει

φωτογραφία: Πλάτρες