Το ανέφικτον της ποιησεως, ευχετήριον της ζωής

Θέλω να γράψω ένα ποίημα χωρίς λέξεις, ρυθμό, σημεία στίξης
Ένα ποίημα φτιαγμένο από άρωμα λεβάντας 
και ταχυπαλμία
Ένα ποίημα γεμάτο χείλη διψασμένα και φιλιά ανερμάτιστα
Γεμάτο δρόμους, πέτρες, κύματα κι αστέρια
Να γράψω ένα ποίημα που δε θα λέει τίποτα,
αλλά θα σ' ακουμπά σαν αύρα και θα σβήνει 
μόλις ανάψει αστραπή στο πέλαγος του στέρνου σου
Αχ, να μπορούσα να γράψω ένα ποίημα
που να σου δίνει απλόχερα την ευτυχία,
όχι να σου την περιγράφει,
να 'ναι η ίδια η ευτυχία αυτοπροσώπως
και να σου πω: Ορίστε, δική σου είναι τώρα. 
Κράτησέ την.

Αχ, να μπορούσα να γράψω ένα τέτοιο πόίημα, 
μα δεν μπορώ
Δεν το μπορώ καθόλου, γιατί είμαι τόσο μέσα του
που η μήτρα του με περικλείει
και το μόνο που μπορώ να κάνω
είναι να πιπιλώ το δάχτυλό μου κολυμπώντας στο νερό του,
ευχόμενη να γίνω ένα ποίημα, 
να γίνεις ένα ποίημα,
να γίνουμε όλοι ένα ποίημα 
μέσα στη μήτρα της ζωής...




Βραδινό Πέμπτης, λίγο πιωμένη, λιγάκι μόνη, λιγότερο λυπημένη από ποτέ-