Ημερολόγιο Κάμπου - 8η μέρα - του αγίου Παντελεήμονα

 Σάββατο 27 Ιουλίου, αγίου Παντελεήμονος

Ρωτώντας και ξαναρωτώντας, φτάσαμε πρωί πρωί στον άη Γιώργη στον Καρφά να λειτουργηθούμε. Μπαίνοντας προσκυνήσαμε την εικόνα, όπου οι δυο άγιοι, άγιος Γεώργιος και άγιος Παντελεήμονας, σαν συγγενείς και φίλοι, στέκονται ο ένας πλάι στον άλλο. Πανηγύριζε ο ναός, αφιερωμένος και στους δύο αγίους, κι ας τον ξέρουν οι περισσότεροι με το όνομα του πρώτου. Γιόρταζε κι ο ιερέας, όπως αποδείχθηκε στο τέλος που όλος ο κόσμος του εύχονταν χρόνια πολλά. Ένα μικρό, λευκό, σαν χειροποίητο από χέρια παιδιών, εκκλησάκι, ταπεινό κι αρμονικό με το περιβάλλον. Κιλίμια στρωμένα στις πεζούλες της μεγάλης του αυλής γεμάτα πιστούς, ανθρώπους λαϊκούς που ήρθαν να πανηγυρίσουν, ν' ανταμώσουν, να πιουν έναν καφέ, να φανε ένα λουκούμι. 

Μεγάλα τραπέζια στρωμένα για τα κεράσματα που θα ακολουθούσαν το τέλος της λειτουργίας. Σ' αυτούς τους εξοχικούς ναούς σαν και τούτον που στέκεται πάνω απ' τη θάλασσα στην πλαγιά του λόφου, αν τύχει και καθίσεις έξω, νιώθεις με όλες σου τις αισθήσεις να καταλύονται τα όρια του κτιστού και να ναοποιείται όλος ο περίβολος, μαζί με τα δέντρα, τα τραπέζια, τα κιλίμια, τον ουρανό, τη θάλασσα, το αεράκι που φυσά. Όλα συμμετέχουν στην πανήγυρη μ' ένα τρόπο φυσικό από κτίσεως κόσμου.

Εκεί που καθόμαστε κάτω από ένα ευσκιόφυλλο δέντρο έρχεται μια παρέα ηλικιωμένων κι αρχίζουν δυνατά την κουβέντα. Λένε και λένε, ώσπου η λίγη υπομονή που διαθέτω εξαντλείται. "Πεσ' τους να σταματήσουν", λέω στον Κυριάκο, κι εκείνος μένει έκπληκτος που του το λέω δυνατά. Με μεγάλη ευγένεια τους παρακαλεί να χαμηλώσουν την ένταση της φωνής τους. Με πιάνουν τα γέλια με το πόσο διαφέρουν οι χαρακτήρες των ανθρώπων, κι ο θυμός μου εξανεμίζεται. Έλα όμως που κι οι γέροι δε βγάζουν άχνα τώρα. Κατάπιαν τη γλώσσα τους. Ε, καμιά φορά, λέω, κι ο άγιος φοβέρα θέλει...

Επιστρέφουμε στον Περλέα. Ήρθε η ώρα ν' αλλαχτεί το νερό της στέρνας. Έχει βάλει από νωρίς ο Βαγγέλης μπρος τον μάγγανο και με το νερό που αρδεύεται γεμίζει η στέρνα. Όλη μέρα θα κρατήσει αυτή η δουλειά που τώρα γίνεται ηλεκτροκίνητα και κάποτε με ζώο. Αγωνιώ για τα νούφαρα που δεν τα βλέπω. Πλησιάζω κι είναι όλα ορθάνοιχτα κάτω απ' το νερό. Ελπίζω να τους αρέσει και να μη στεναχωριούνται. Πάντως δεν έχουν όψη πνιγμένου. Μια χαρά φαίνονται. Σκέφτομαι τον μικρό μου αδερφό, το άγιο Παντελεήμονα. Όλοι μας έχουμε μια συγγένεια με τους αγίους, τόσοι πολλοί που είναι κι αυτοί κι εμείς, είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι, είτε μας αρέσει είτε δε μας αρέσει. Εγώ τον άγιο τον νιώθω πράγματι σαν μικρό μου αδερφό. Σ' αυτόν προστρέχω να πω τα παράπονά μου και πάντα με βοηθά. Μου κάνει ακόμα και τα πιο χαζά χατίρια που μόνο ένας αδερφός που 'χει αδυναμία στην αδερφή του θα έκανε. Είναι τόσο όμορφος που τον καμαρώνω. Είναι και ήμερος, όπως κάθε καλός γιατρός. Ήμερος σαν το γάλα που έτρεξε από το λαιμό του όταν έπεσε το σπαθί του δήμιου πάνω του. Δεν τον σκέφτομαι μόνο επειδή σήμερα γιορτάζει, αλλά και με αφορμή τα νούφαρα που δεν έπαθαν τίποτα με το νερό που τα σκέπασε και γρήγορα θ' ανέβουν πάλι στην επιφάνεια. Έτσι, κι όταν καταπόντισαν τον άγιο στη θάλασσα με μια βαριά πέτρα στο λαιμό του, εκείνος βγήκε και περπατούσε πάνω στα νερά. Βοήθειά μας να είναι ο γλυκύτατος.

  

Φτάνουμε στα Βρουλίδια, ίσως τη μόνη παραλία που έχει τόση άμμο στη Χίο. Την αγκαλιάζουν τεράστια βράχια, είναι ένα τοπίο ιδιαίτερα επιβλητικό. Τα νερά τυρκουάζ. Μέσα τους το φως του ήλιου υφαίνει παραμύθια. Τελειώνοντας το μπάνιο αρχίζω και παίζω. Είναι ένα πρόγραμμα που κατέβασα δωρεάν στο κινητό μου και μ' αυτό επεξεργάζομαι τις φωτογραφίες που βγάζω, το instergram. Τώρα πειραματίζομαι με το βίντεο κι έχω ξετρελαθεί. Σου δίνει τη δυνατότητα να κάνεις βίντεο τεσσάρων-πέντε δευτερολέπτων. Είναι ένα μεγάλο στοίχημα αυτό, όσο κι ένα μικρό ποίημα. Και όμως, προλαβαίνεις ν' αφηγηθείς μια ιστορία μέσα σ' αυτόν τον ελάχιστο χρόνο. Κι έτσι να κάνεις βίντεο-χάι κου. Έτσι τα ονομάζω κι αν το καταφέρω θ' ανεβάζω ένα κάθε μέρα. Προς το παρόν αφήνω εδώ το πρώτο που είναι η αυλή του Περλέα. Ακούγεται κι ο Κυριάκος να κάνει τις ασκήσεις του στο ούτι. Σπάνιο ντοκουμέντο, έτσι; 

 Πήρα και τα Βρουλίδια, πήρα και το Πυργί που πήγαμε μετά βόλτα αλλά αυτά αύριο με το καλό και πρώτα ο Θεός.