Ο Αλησμόνητος κήπος - Εθνική Λυρική σκηνή - 30/03 και 31/03

Αγαπητοί, εν Αθήναις, φίλοι μας,
σας περιμένουμε με χαρά στην παράσταςή μας που θα φιλοξενήσει την Παρασκευή 31 και το Σάββατο 31 Μαρτίου η Εθνική Λυρική σκηνή.

Αφήνω ένα μικρό απόσπασμα του κειμένου που θα συνοδεύει τα τραγούδια για να πάρετε μια μικρή γεύση:

"... Η μοίρα μου πιάστηκε από μια ανεμώνη γαλάζια 

στης αβύσσου το χείλος 
Κι εγώ απ’ τα πόδια της μοίρας μου πιάστηκα
να σωθώ από τον Μαύρο
Ο ήχος των αλύγιστων καρδφιών του έσβησε
πίσω απ’ τα όρη, πάνω απ’ τα βουνά

...Θα φτιάξω έναν κήπο, είπα
πατώντας και πάλι στη γη.
Σωτήρια μοίρα μου η γαλάζια ανεμώνη.
Κρέμασα στη Βαβυλώνα κήπους ονείρατα
μη τους αγγίξει χέρι εχθρικό
Χαλιά στη Βαγδάτη τούς έστρωσα κόκκινα
να ντραπεί να πατήσει
Και σεντόνια στο Κάιρο κήπους του έρωτα
να θυμηθεί την πηγή της ζωής του
Σκάλισα κήπους περιδέραια
για διάφανους των πόλεων λαιμούς
Και δαχτυλίδια περιβόλια φόρεσα
σε πελαγίσια δάχτυλα νησιών
Μόλις τους κήπους μου τέλειωσα
Θα σώσει η ομορφιά τον κόσμο, είπα
θα σώσει κι εμένα και τον εχθρό μου μαζί.
Η μοίρα μου, κήπος
και κήπος η μόνη πατρίδα μου.
Κανείς δεν την παίρνει

Τότε ο Πανούργος χτύπησε ξανά
Ο δίχως ανάσα, πατρίδα και όνομα
Ο έξω απόχης απο αχόρταγο φως
Τους κήπους τούς έκαψε
Το καταπέτασμα της φύσης σχίστηκε στα δυο
Κι εγώ μαζί του χωρίστηκα σε δυο και τρεις,
σε αμέτρητους πόνους, πατρίδες, απόχες κρυφές.
Μόνο η γαλάζια ανεμώνη στης αβύσσου το χείλος
παρέμεινε ακέραιη
Κι εγώ σαν πλανήτης και πλάνητας
Τον κόσμο γυρνούσα.
Δίχως πατρίδα και μοίρα, καμιά...

*Για περισσότερες πληροφορίες εδώ: http://www.nationalopera.gr/gr/event/o-alismonitos-kipos-/

Αποσπάσματα από τα απομνημονεύματα του Θεόδωρου Κολοκοτώνη

''Την χωρα αν την καψετε, οι προγονοι μας την εφκειασαν, και παλι την φκειανουμε,

εμεις ομως θα σας περασουμε ολους απο το σπαθι''

''Αυτο οπου μας φοβεριζεις,να μας κοψης και καψης τα καρποφορα δεδρα μας δεν ειναι της πολεμικης εργον, διατι τα αψυχα δενδρα δεν εναντιωνονται εις κανενα, μονον οι ανθρωποι οπου εναντιωνονται εχουνε στρατευματα και σκλαβωνεις, και ετσι ειναι το δικαιον του πολεμου.. Με τους ανθρωπους και οχι με τα αψυχα δενδρα, οχι τα κλαδια να μας κοψης, οχι τα δενδρα,οχι τα σπιτια που μας εκαψες, μονον πετρα απανω στην πετρα να μην μεινη, ΗΜΕΙΣ δεν ΠΡΟΣΚΥΝΟΥΜΕΝ.. Τι τα δενδρα μας αν τα κοψης και τα καψης, την γην δεν θελει να την σηκωσης και η ιδια γη που τα εθρεψε, αυτη η ιδια γη μενει δικη μας και τα ματακανει.. Μονον ΕΝΑΣ Ελληνας μεινη, παντα θα πολεμουμε και μην ελπιζης  πως την γην μας θα την καμης δικη σου,βγαλτο απο το νου σου''

''Οσον ημπορεσα εκαμα το χρεος μου εις την πατριδα και εγω και ολη η φαμελια μου.. Ειδα την πατριδα μου ελευθερη, ειδα εκεινο οπου ποθουσα και εγω και ο πατερας μου και ο παπος μου και ολη η γενεα μου,καθως και ολοι οι Ελληνες''

''Η επαναστασις η εδικη μας δεν ομοιαζει με καμμιαν απ οσαις γινονται την σημερον εις την Ευρωπην.. Της Ευρωπης αι επαναστασεις εναντιον των διοικησεων των ειναι εμφυλιος πολεμος.. Ο εδικος μας πολεμος ητον ο πλεον δικαιος,ητον ΕΘΝΟΣ με αλλο ΕΘΝΟΣ, ητον με εναν λαον οπου ποτε δεν ηθελησε να αναγνωρισθη ως τοιουτος, ουτε να ορκισθη, παρα μονον οτι εκαμνε η βια..

Ουτε ο Σουλτανος ηθελησε ποτε να θεωρηση τον Ελληνικον λαον ως λαον, αλλα ως σκλαβους.. Μιαν φοραν οταν επηραμεν το Ναυπλιον, ηλθε ο Αμιλτων να με ιδη,μου ειπε οτι: ''Πρεπει οι Ελληνες να ζητησουν συμβιβασμον και η Αγγλια να μεσιτευση''.. Εγω του αποκριθηκα,οτι,''Αυτο δεν γινεται ποτε, Ελευθερια η Θανατος.. Εμεις καπιταν Αμιλτων, ποτε συμβιβασμον δεν εκαμαμεν με τους Τουρκους. Αλλους εκοψε,αλλους εσκλαβωσε με το σπαθι και αλλοι, καθως εμεις, εζουσαμε ελευθεροι απο γενεα σε γενεα.. Ο Βασιλευς μας εσκοτωθη, καμμια συνθηκη δεν εκαμε,η φρουρα του ειχε παντοτεινον πολεμον με τους Τουρκους και δυο φρουρια ητον παντοτε ανυποτακτα'' 

..Με ειπε: ''Ποια η βασιλικη φρουρα του, ποια ειναι τα φρουρια;''--

''Η φρουρα του Βασιλεως μας ειναι οι

λεγομενοι κλεφται, τα φρουρια η Μανη και το Σουλι και τα Βουνα''..Ετσι δεν με

ωμιλησε πλεον.. 

Ο κοσμος μας ελεγε τρελους. Ημεις αν δεν ειμεθα τρελοι δεν θα εκαναμεν την Επαναστασιν, διατι ηθελαμεν συλλογισθη πρωτον δια πολεμοφοδια, λαβαλαρια μας, πυροβολικο μας, πυριτοθηκαις μας, τα μαγαζια μας, ηθελαμεν λογαριασει την δυναμην την εδικη μας, την Τουρκικη δυναμη.. Τωρα οπου ενικησαμεν,οπου ετελειωσαμεν με καλα τον πολεμο μας, μακαριζομεθα, επαινωμεθα..

Αν δεν ευτυχουσαμεν ηθελαμε τρωγει καταραις, αναθεματα....

http://diaforetikimatia.blogspot.gr/2009/04/blog-post_22.html

Ὁ Εὐαγγελισμὸς τῆς Ὑπεραγὶας Θεοτὸκου

Ἤγγειλεν Υἱὸν Ἄγγελος τῇ Παρθένῳ, Πατρὸς μεγίστης Βουλῆς μέγαν. Γήθεο τῇ Μαρίῃ ἔφατ’ Ἄγγελος εἰκάδι πέμπτῃ.

Σήμερα η εκκλησία μας γιορτάζει το χαρμόσυνο μήνυμα της θείας ενσάρκωσης, που με τόσο σαφή τρόπο μας το παρουσιάζει ο ευαγγελιστής Λουκάς στο Ευαγγέλιο του (κεφ. Α’ στίχ. 26-38). Την ήμερα αυτή, ο θεόσταλτος αρχάγγελος Γαβριήλ παρουσιάζεται στην Παρθένο Μαρία, στη Ναζαρέτ και της ανήγγειλε ότι θα γεννήσει το Σωτήρα του κόσμου, τον Ιησού Χριστό. Και Όταν η Παρθένος αναρωτήθηκε πώς ήταν δυνατό να συλλάβει χωρίς άνδρα, ο αρχάγγελος της απάντησε ότι «το Άγιο Πνεύμα θα έλθει σε σένα και η δύναμη του Υψίστου θα σε επισκιάσει» Τότε η σεμνή κόρη, η Παρθένος Μαρία, του απάντησε ταπεινά. «Ιδού λοιπόν, η δούλη του Κυρίου.  Ας γίνει το θέλημα Εκείνου».  και καθώς ο Γαβριήλ εξαφανίστηκε από μπροστά της, συντελέστηκε το μεγαλύτερο μυστήριο της ανθρωπότητας. με τρόπο υπερφυσικό, η Παρθένος συνέλαβε στην άχραντη κοιλιά της, τον Υιό και Λόγο του Θεού.  Εκείνον πού με την εκούσια θυσία του επάνω στο Σταυρό, έσωσε το ανθρώπινο γένος από τον αιώνιο θάνατο και την καταστροφή στην οποία είχε οδηγηθεί μετά την πτώση των πρωτοπλάστων από τον παράδεισο και την εμφάνιση της αμαρτίας στον κόσμο. Αξίζει, όμως, να δούμε πως οι εμπνευσμένοι υμνωδοί της Εκκλησίας μας έψαλαν το κοσμοσωτήριο άγγελμα: «Σήμερον χαράς Ευαγγέλια παρθενική πανήγυρις τα κάτω τοις άνω συνάπτεται• ο Αδάμ καινουργείται η Εύα της πρώτης λύπης ελευθερούται και η σκηνή της καθ’ ημάς ουσίας τη θεώσει του προσληφθέντος φυράματος ναός Θεού κεχρημάτικεν. Ω μυστήριον! ο τρόπος της κενώσεως άγνωστος, ο τρόπος της συλλήψεως άφραστος. Άγγελος λειτουργεί τω θαύματι παρθενική γαστήρ τον Υίόν υποδέχεται,  Πνεύμα άγιον καταπέμπεται Πατήρ άνωθεν ευδοκεί, και το συνάλλαγμα κατά κοινήν πραγματεύεται βούλησιν εν ω και δι’ ου σωθέντες, συνωδά τω Γαβριήλ,  προς την Παρθένον βοήοωμεν χαίρε, κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου,  εξ ης ή σωτηρία, Χριστός ο Θεός ημών,  την καθ’ ημάς προσλαβόμενος φύσιν προς εαυτόν έπανήγαγεν».  Οι αρχές της εορτής του Ευαγγελισμού δεν είναι επακριβώς γνωστές.  Το γεγονός ότι η Αγία Ελένη έκτισε στη Ναζαρέτ βασιλική, στην οποία περιλαμβανόταν κατά παράδοση ο οίκος της Θεοτόκου, όπου αυτή δέχθηκε τον Ευαγγελισμό, επέδρασε ίσως στη σύσταση τοπικής εορτής. Οι πρώτες μαρτυρίες περί αυτής ευρίσκονται στον Άγιο Πρόκλο, Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, το 430 μ.Χ. και στο Πασχάλιον Χρονικόν (624 μ.Χ.), όπου χαρακτηρίζεται ως συσταθείσα στις 25 Μαρτίου από τους θεοφόρους δασκάλους. Η μεγαλοπρεπής πανήγυρη του Ευαγγελισμού ετελείτο από τους Βυζαντινούς στο ναό των Χαλκοπρατείων, όπου παρίσταντο και οι αυτοκράτορες.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ’. Σήμερον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τό Κεφάλαιον,  καί τοῦ ἀπ᾽ αἰῶνος Μυστηρίου ἡ φανέρωσις·  ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, Υἱός τῆς Παρθένου γίνεται,  καί Γαβριήλ τὴν χάριν εὐαγγελίζεται. Διό καὶ ἡμεῖς σὺν αὐτῷ τῇ Θεοτόκῳ βοήσωμεν· Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ.

https://aerapatera.wordpress.com/2018/03/25/ὁ-εὐαγγελισμὸς-τῆς-ὑπεραγὶας-θεοτ/

Ο Εκκλησιαστής - απόσπασμα από το 12ο κεφάλαιο

Δωδέκατο

…

11 

Σαν βέργες κοφτερές 

είναι τα λόγια των σοφών,

σαν πρόκες καρφωμένες

από αγαθό τσομπάνο

12 

Γιε μου, φυλάξου,

πολλά βιβλία μη φτιάξεις

ποτέ δε θα τελειώσεις

και το πολυ διάβασμα

κουράζει το κορμί

13

Εδώ τα λόγια τέλειωσαν

ακούστηκαν τα πάντα:

φόβο να έχεις του θεού,

και κάνε ό,τι προστάζει.

Αυτό είναι ο άνθρωπος,

αυτό και τίποτα άλλο.

14

Το κάθε έργο ο θεός

θα ’ρθει και θα το κρίνει,

αν είναι ίσιο ή στραβό.

Και τα κρυμμένα ακόμα

θα ’ρθει και θα τα κρίνει 

Απόδοση και επίμετρο: Θάνος Σμαρτζής

Εκδόσεις Δώμα, 2017

ΕV "HOME" - "ΣΠΙΤΙ" ή "ΠΑΤΡΙΔΑ" - Ποίημα της Κενυάτισσας Ουαρσάν Σαιρ

«Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα του,

εκτός αν πατρίδα είναι το στόμα ενός καρχαρία

τρέχεις προς τα σύνορα μόνο όταν βλέπεις

ολόκληρη την πόλη να τρέχει κι εκείνη

οι γείτονές σου τρέχουν πιο γρήγορα από σένα

με την ανάσα ματωμένη στο λαιμό τους

το αγόρι που ήταν συμμαθητής σου

που σε φιλούσε μεθυστικά πίσω από το παλιό εργοστάσιο τσίγκου

κρατά ένα όπλο μεγαλύτερο από το σώμα του

αφήνεις την πατρίδα

μόνο όταν η πατρίδα δε σε αφήνει να μείνεις.

κανένας δεν αφήνει την πατρίδα εκτός αν η πατρίδα σε κυνηγά

φωτιά κάτω απ΄ τα πόδια σου

ζεστό αίμα στην κοιλιά σου

δεν είναι κάτι που φαντάστηκες ποτέ ότι θα έκανες

μέχρι που η λεπίδα χαράζει απειλές στο λαιμό σου

και ακόμα και τότε ψέλνεις τον εθνικό ύμνο

ανάμεσα στα δόντια σου

και σκίζεις το διαβατήριό σου σε

 τουαλέτες αεροδρομίων

κλαίγοντας καθώς κάθε μπουκιά χαρτιού

δηλώνει ξεκάθαρα ότι δεν πρόκειται να γυρίσεις.

πρέπει να καταλάβεις

ότι κανένας δε βάζει τα παιδιά του σε μια βάρκα

εκτός αν το νερό είναι πιο ασφαλές από την ξηρά

κανένας δεν καίει τις παλάμες του

κάτω από τρένα, ανάμεσα από βαγόνια

κανένας δεν περνά μέρες και νύχτες στο στομάχι ενός φορτηγού

τρώγοντας εφημερίδες

εκτός αν τα χιλιόμετρα που ταξιδεύει

σημαίνουν κάτι παραπάνω από ένα ταξίδι.

κανένας δε σέρνεται

κάτω από φράχτες

κανένας δε θέλει να τον δέρνουν

να τον λυπούνται

κανένας δε διαλέγει τα στρατόπεδα προσφύγων

ή τον πλήρη σωματικό έλεγχο σε σημεία

όπου το σώμα σου πονούσε

ή τη φυλακή,

επειδή η φυλακή είναι ασφαλέστερη

από μια πόλη που φλέγεται

και ένας δεσμοφύλακας το βράδι

είναι προτιμότερα από ένα φορτηγό

γεμάτο άντρες που μοιάζουν με τον πατέρα σου

κανένας δε θα το μπορούσε

κανένας δε θα το άντεχε

κανένα δέρμα δε θα ήταν αρκετά σκληρό

για να ακούσει τα:

γυρίστε στην πατρίδα σας μαύροι

πρόσφυγες

βρομομετανάστες

ζητιάνοι ασύλου

που ρουφάτε τη χώρα μας

αράπηδες με τα χέρια απλωμένα

μυρίζετε περίεργα

απολίτιστοι

κάνατε λίμπα τη χώρα σας και τώρα θέλετε

να κάνετε και τη δική μας

πώς δε δίνουμε σημασία

στα λόγια

στα άγρια βλέμματα

ίσως επειδή τα χτυπήματα είναι πιο απαλά

από το ξερίζωμα ενός χεριού ή ποδιού

ή τα λόγια είναι πιο τρυφερά

από δεκατέσσερις άντρες

ανάμεσα στα πόδια σου

ή οι προσβολές είναι πιο εύκολο

να καταπιείς

από τα χαλίκια

από τα κόκαλα

από το κομματιασμένο κορμάκι του παιδιού σου.

θέλω να γυρίσω στην πατρίδα,

αλλά η πατρίδα είναι το στόμα ενός καρχαρία

πατρίδα είναι η κάνη ενός όπλου

και κανένας δε θα άφηνε την πατρίδα

εκτός αν η πατρίδα σε κυνηγούσε μέχρι τις ακτές

εκτός αν η πατρίδα σού έλεγε να τρέξεις πιο γρήγορα

να αφήσεις πίσω τα ρούχα σου

να συρθείς στην έρημο

να κολυμπήσεις ωκεανούς

να πνιγείς

να σωθείς

να πεινάσεις

να εκλιπαρήσεις

να ξεχάσεις την υπερηφάνεια

η επιβίωσή σου είναι πιο σημαντική.

κανένας δεν αφήνει την πατρίδα εκτός αν η πατρίδα είναι

μια ιδρωμένη φωνή στο αυτή σου

που λέει

φύγε,

τρέξε μακριά μου τώρα

δεν ξέρω τι έχω γίνει

αλλά ξέρω ότι οπουδήποτε αλλού

θα είσαι πιο ασφαλής απ΄ ό,τι εδώ»

https://www.facebook.com/ioakei.m.akis?fref=ts

Ο Τρελός του χωριού στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Μελισσοχωρίου - 19/03/18

Είναι ωραίο να επιστρέφεις εκεί που αγαπάς και σ’ αγαπούν, έστω και για λίγο, σκέφτηκα σήμερα την ώρα που η Μάνια Φυλακούδη με έπαιρνε με το αυτοκίνητό της για να πάμε για μια ακόμη φορά στην βιβλιοθήκη του Μελισσοχωρίου. Η Μάνια είναι η ψυχή της βιβλιοθήκης, μια μεγάλη ψυχή που δίνει φτερά στη μικρή βιβλιοθήκη του χωριού και έχει ως τώρα κερδίσει την αγάπη των ανθρώπων, αλλά και των μαθητών και δασκάλων των σχολείων του χωριού.

Δημοτική βιβλιοθήκη βέβαια στρωμένη με αληθινά χαλιά δεν θα δεις αλλού, ούτε βιβλιοθήκη γεμάτη πίνακες, λουλούδια, και ειδικά λόγω της ημέρας, με γλυκά, πίτες και χυμούς. Αυτά τα κάνουν μόνο οι άνθρωποι που έχουν μεράκι πολυ και αγάπη μεγάλη στη δουλειά τους. Κάνουν αυτό που μπορουν χωρίς να περιμένουν τίποτα περισσότερο από το Κράτος ή τον Δήμο παρά τα στοιχειώδη, όπως λόγου χάριν, βιβλία. 

Ένας παιδικός σταθμός ήταν κοντά μας σήμερα. Ντυμένα στα γιορτινά τους ήρθαν τα παιδάκια κι έγινε η βιβλιοθήκη ένα ζωντανό περιβόλι γεμάτο λουλούια μοσχοβολιστά. Μιας και ήταν τετράχρονα εξηγούσα πολλές λέξεις για να τις κατανοήσουν και πριν τους δείξω τις εικόνες, πράγμα που συνηθίζω να κάνω στο τέλος ώστε να αναγκαστεί να εργαστεί λίγο πρώτα η φαντασία τους, τους ρώτησα πώς είναι ένα Θεριό. Τέρας, μου είπαν, και δεινόσαυρο, μου είπαν. Μα οι δεινόσαυροι έχουν πεθάνει, πετάχτηκε ένα, κι εγώ τους είπα τότε πως ένα μικρό αθώο ψέμα, πως τότε συμβαίνει το παραμύθι γιατί μου άρεσε να σκέφτονται σαν δεινόσαυρο το Θεριό. Οταν τους εξήγησα τι είναι η σμίλη μιλώντας τους για τους γλύπτες που σκαλίζουν τα μάρμαρα, ένα παιδί πρόσθεσε, και τον πάγο, κυρία. Και όταν τέλειωσε το παραμύθι κατάλαβαν αμέσως πως ο δάσκαλος ήταν ο εγγονός του ήρωα. Θαύμασα για μια ακόμη φορά το πόσο έξυπνα είναι σήμερα τα παιδιά και πόσα πράγματα γνωρίζουν. Για πολλή συζήτηση όμως δεν είναι τα μικρά παιδιά,  μάλλον αυτό είναι κατι περιττό στην περίπτωσή τους. Χάρηκα που τους άρεσε τόσο το παραμύθι και γέλασα όταν κάποια κοριτσάκια με πλησίασαν θέλοντας να ακουμπήσουν με το δάχτυλό τους τα χείλη μου, γιατί είναι πολύ ωραίο το κραγιόν σας, κυρία… όπως είπαν.

Οι καλοί φίλοι και συνεργάτες της βιβλιοθήκης ήταν όλοι εκεί, και η προϊσταμένη των παιδικών σταθμών και ο πρόεδρος της κοινότητας του χωριού. Τα παιδάκια πήγαν στο σχολείο τους να φάνε το φαγάκι τους και μείναμε οι ενήλικες να κουβεντιάζουμε, ώσπου έφυγαν όλοι και μείναμε με τη Μάνια και μια ονειρεμένη ανθοδέσμη που μου χάρισε. Και τότε, ήρθε ένα γέροντας του χωριού, ένας παλίκαρος ογδόντα έξι χρόνων, ο κυρ-Θανάσης, που έχει χαρίσει πολλά από τα βιβλία της προσωπικής του βιβλιοθήκης και είναι ένα λόγιος άνθρωπος. Μιλήσαμε αρκετή ώρα. Για την ακρίβεια, τον ακούγαμε για ώρα και δεν τον χορταίναμε. Ωραία γλώσσα, πολλές γνώσεις, ακριβά βιώματα, ιστορία μια ολάκερης ζωής, ρωμαλαίας ζωής, και ένα φως ανείπωτο που μας γέμισε χαρά και αισιοδοξία για τη ζωή. Η παρουσία του ήταν το ωραιότερο και πλέον αναπάντεχο φινάλε του παραμυθιού του Τρελού του χωριού που είναι τόσο τρελός όσο και οι γνήσιοι ήρωες

Δ᾽Κυριακὴ Νηστειῶν (Ἁγ.Ἰωὰννη τῆς Κλὶμακος)

(Μάρκ. 9,17-31)

Τῷ καιρῷ ἐκείνω, ἄνθρωπός τις προσῆλθε τῷ Ἰησοῦ, γονυπετῶν αὐτῷ καὶ λέγων·

17. διδάσκαλε, ἤνεγκα τὸν υἱόν μου πρός σε, ἔχοντα πνεῦμα ἄλαλον. 

18. καὶ ὅπου ἂν αὐτὸν καταλάβῃ, ῥήσσει αὐτόν, καὶ ἀφρίζει καὶ τρίζει τοὺς ὀδόντας αὐτοῦ, καὶ ξηραίνεται· καὶ εἶπον τοῖς μαθηταῖς σου ἵνα αὐτὸ ἐκβάλωσι, καὶ οὐκ ἴσχυσαν. 19. ὁ δὲ ἀποκριθεὶς αὐτῷ λέγει· ὦ γενεὰ ἄπιστος, ἕως πότε πρὸς ὑμᾶς ἔσομαι; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν; φέρετε αὐτὸν πρός με. καὶ ἤνεγκαν αὐτὸν πρὸς αὐτόν. 

20. καὶ ἰδὼν αὐτὸν εὐθέως τὸ πνεῦμα ἐσπάραξεν αὐτόν, καὶ πεσὼν ἐπὶ τῆς γῆς ἐκυλίετο ἀφρίζων. 

21. καὶ ἐπηρώτησε τὸν πατέρα αὐτοῦ· πόσος χρόνος ἐστὶν ὡς τοῦτο γέγονεν αὐτῷ; ὁ δὲ εἶπε· παιδιόθεν. 

22. καὶ πολλάκις αὐτὸν καὶ εἰς πῦρ ἔβαλε καὶ εἰς ὕδατα, ἵνα ἀπολέσῃ αὐτόν· ἀλλ’ εἴ τι δύνασαι, βοήθησον ἡμῖν σπλαγχνισθεὶς ἐφ’ ἡμᾶς. 

23. ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ τὸ εἰ δύνασαι πιστεύσαι, πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι. 

24. καὶ εὐθέως κράξας ὁ πατὴρ τοῦ παιδίου μετὰ δακρύων ἔλεγε· πιστεύω, κύριε· βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ.

25. ἰδὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς ὅτι ἐπισυντρέχει ὄχλος, ἐπετίμησε τῷ πνεύματι τῷ ἀκαθάρτῳ λέγων αὐτῷ· τὸ πνεῦμα τὸ ἄλαλον καὶ κωφόν, ἐγώ σοι ἐπιτάσσω, ἔξελθε ἐξ αὐτοῦ καὶ μηκέτι εἰσέλθῃς εἰς αὐτόν.

26. καὶ κράξαν καὶ πολλὰ σπαράξαν αὐτὸν ἐξῆλθε, καὶ ἐγένετο ὡσεὶ νεκρός, ὥστε πολλοὺς λέγειν ὅτι ἀπέθανεν.

27. ὁ δὲ Ἰησοῦς κρατήσας αὐτὸν τῆς χειρὸς ἤγειρεν αὐτόν, καὶ ἀνέστη.

28. Καὶ εἰσελθόντα αὐτὸν εἰς οἶκον οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἐπηρώτων αὐτὸν κατ’ ἰδίαν, ὅτι ἡμεῖς οὐκ ἠδυνήθημεν ἐκβαλεῖν αὐτό. 

29. καὶ εἶπεν αὐτοῖς· τοῦτο τὸ γένος ἐν οὐδενὶ δύναται ἐξελθεῖν εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ. 

30. Καὶ ἐκεῖθεν ἐξελθόντες παρεπορεύοντο διὰ τῆς Γαλιλαίας, καὶ οὐκ ἤθελεν ἵνα τις γνῷ· 31. ἐδίδασκε γὰρ τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς ὅτι ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοται εἰς χεῖρας ἀνθρώπων, καὶ ἀποκτενοῦσιν αὐτόν, καὶ ἀποκτανθεὶς τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἀναστήσεται.

https://aerapatera.wordpress.com/2018/03/18/δ᾽κυριακὴ-νηστειῶν-ἁγ-ἰωὰννη-τῆς/

O Τρελός του χωριού στον Ιανό της Αριστοτέλους - 17/03/18

Ανοιξιάτικο Σάββατο στην Αριστοτέλους και ο Όλυμπος να καμαρώνει διαφεντεύοντας μια θάλασσα χρυσή κάτω από τη θαλπωρή του ήλιου. Έξω από τον Ιανό μοσχομυριστά παιδά τρέχουν πέρα δώθε κι είναι ντυμένα στα μαύρα σάν ιππότες και αφέντρες κυράδες σε σμίκρυνση μιας εποχής μακρινής. 

Ανεβαίνω τη σκάλα για το πατάρι και μερικά από τα παιδια που ήδη γνωρίζω πέφτουν στην αγκαλιά μου.

Κυρία Βασιλική, λέει η Μαρία, να ξέρετε πως είμαι φαν σας… Κυρία Βασιλική, λέει η Κατερίνα, εσείς να γράφετε κι εμέις να κάνουμε παραστάσεις τα έργα σας… Εγώ είμαι ο Ευδόκιμος, λέει το ένα, εμείς οι πραματευτάδες, εμείς το Θεριό… Κελαηδούν τα μικρά αηδόνια και δεν τα χορταίνεις. Μέχρι να πάει δώδεκα το πατάρι έχει γεμίσει ασφυκτικά. Έρχεται και ο εικονογράφος μας, ο Διονύσιος Θάνος με την γυναίκα του, τη μικρή και τριανταφυλλένια Μάγια και στέκονται πίσω όρθιοι για να βλέπουν. Η Μαρία Πανουσιάδου, η Ειρήνη Μαραγκού και η Ευτυχία Καβαλίκα ετοιμάζουν τα παιδιά και δίνουν τις τελευταίες οδηγίες. Είναι οι δασκάλες τους, δασκάλες γεμάτες αγάπη για τη δουλειά τους και για παιδιά, που ο Θεός δεν λυπήθηκε καθόλου να τους χαρίσει πολλά ταλέντα.

Καλωσορίζω τον κόσμο και η παράσταση αρχίζει. Έχουν επιλέξει ινδική μουσική μιας και η αληθινή ιστορία στην οποία βασίστηκε το παραμύθι έλαβε χώρα στην Ινδία. 

Ο τρόπος που κινούνται τα παιδιά, που παρασταίνουν το βουνό, που αλλάζουν σχηματισμούς έχει μια ιερότητα. Σαν αρχαίος χορός τραγουδούν τα στιχάκια του παραμυθιού  ξεκινώντας και τελειώνοντας με ένα ισοκράτημα. Απευθύνονται με θάρρος στον κόσμο, όλα μιλούν καθαρά και πολύ εκφραστικά. Έχουν μια σοβαρότητα που εκπλήσσει για παιδιά Τετάρτης Δημοτικού. Μα είναι τα απιδιά του Δημοτικού Σχολείου του Πενταλόφου που το γνωρίζω καλά και έχοντας ξανασυνεργαστεί με τις δασκάλες τους τα εμπιστεύομαι απόλυτα. Η συγκίνηση όσο προχωρά το έργο κορυφώνεται.  Εμείς ήμασταν οι τρελοί, λένε στο τέλος τα παιδιά, ως κοινωνία που μετανιώνει για το λάθος της να μην αναγνωρίσει τον καλό αγώνα του πρωταγωνιστή και επιπλέον να τον κατηγορήσει και ως τρελό.

Ο κόσμος τα καταχειροκροτά. Καλώ τις δασκάλες τους γιατί αξίζουν τα πιο θερμά μας συγχαρητήρια και για τη διασκευή του παραμυθιού και για την διδασκαλία του και για την ενδυματολογία και τα σκηνικά αντικείμενα που έφτιαξαν, τη μουσική, μα κυρίως για αυτό το κάτι που σαν αύρα μυστική μας τύλιξε όλους.

Αφού ευχαριστώ όλους τους συντελεστές, τις εκδόσεις Λιβάνη και τον Ιανό, αφηγούμαι με λίγα λόγια την αληθινή ιστορία μνημονεύοντας τον Νασράτ Μαντζί που πλέον δε ζει, και ύστερα καλώ τον Διονύση να έρθει κοντά μας και αν θέλει να πει κάτι. Είναι χαρούμενος και συγκινημένος. Λέει πως αυτό ήταν το πρώτο του βιβλίο και αυτή η πρώτη παιδική παράσταση που έβλεπε και ότι δεν φανταζόταν πόσο αλλοιώτικα μπορούν τα παιδιά να ζωνταντέψουν τις εικόνες που ο ίδος φαντάστηκε και ζωγράφισε στο παραμύθι. 

Κάθομαι στο μεγάλο τραπέζι και ένα ένα τα παιδιά έρχονται να υπογράψω τα βιβλία τους. Καλώ και τον Διονύση και λέω στα παιδά αν θέλουν να πηγαίνουν για να τους ζωγραφίσει τη δική του αφιέρωση στο βιβλίο τους. Αυτή ήταν και η δική μου πρώτη φορά, να έχω δίπλα μου τον εικονογράφο ενός βιβλίου μου και τα παιδιά να προσέρχονται και στους δυο δημιουργούς για αφιερώσεις λόγου και εικόνας. Θα το έλεγα διπλή χαρά.

Ήταν τόσο μέγάλη η ομορφιά που ζήσαμε σήμερα που εύχομαι ο Θεός πάντοτε να την αυξάνει και αν ανοίγει τις καρδίς μας για να μπορούμε να τη δεχόμαστε… 

Ο Τρελός του χωριού στη Δημοτική ΒΙβλιοθήκη των Συκεών και στη Δημοτική βιβλιοθήκη της Νεάπολης - 16/03/18

Στις δύο βιβλιοθήκες, της γειτονιάς που έζησα σχεδόν όλη μου τη ζωή ως τα τώρα, τη βιβλιοθήκη των Συκεών και την βιβλιοθήκη της Νεάπολης, βρέθηκα σήμερα.  Στην πρώτη με παιδιά της Α΄ τάξης του 6ου Δημ.Σχολείου Συκεών και στη δεύτερη με παιδιά της Β΄ τάξης του 1ου Δημ.Σχολείου Νεάπολης. Η πρώτη ομάδα δεν είχε κάνει κάποια ιδιαίτερη προετοιμασία ενώ η δεύτερη έφερε μαζί της και έργα που έφτιαξαν σαν μικρά βιβλιαράκια τα παιδιά απαντώντας σε τρεις θεματικές ενότηταες που τους έβαλε η δασκάλα τους, Ελένη Γκότση. 
Η πρώτη: κάνω υποθέσεις για το παραμύθι από τον τίτλο, 

η δεύτερη: γράφω τη συνέχεια και το τέλος του παρμυθιού 

και στην τρίτη να συνεχίσουν τη φράση: το σώμα μεγαλώνει με γάλα και η ψυχή…. Στο παραμύθι λέει, με όνειρα, τα παιδιά όμως έπρεπε να βρουν τη δική τους συνέχεια.

Αξίζει να τα αντιγράψω και να τα δημοσιεύσω, μιας και αυτά δεν περιγράφονται περιληπτικά.

Ναι, υπάρχει και μια τελευταία σελίδα που λέει: προς τη συγγραφέα Βασιλική Νευροκοπλή

Ώρες ώρες λέω, να ’χα χίλιες καρδιές να χωρέσω τους θησαυρούς όλων αυτών των ημερών που τόσο γενναιόδωρα μου χαρίζουν τα παιδιά…

Αύριο με το καλό, η παρουσίαση του Τρελού στον Ιανό της Θεσσαλονίκης από το σχολείο του Πενταλόφου και την Δευτέρα στην βιβλιοθήκη του Μελισσοχωρίου. Οι άλλες παρουσιασεις, γεροί να είμαστε, θα γίνουν μετά το Πάσχα μιας και 

μπαίνουμε πλέον στην τελική ευθεία για την παράστασή μας “Ο Αλησμόνητος Κήπος” που θα γίνει στην Εναλλακτική σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής την Παρασκευή 30 και το Σάββατο 31 Μαρτίου.

Περισσότερες πληροφορίες για το έργο και τους συντελεστές μπορείς να δεις στο http://www.nationalopera.gr/gr/event/o-alismonitos-kipos-/

O Tρελός του χωριού στην Κεντική Παιδική Βιβλιοθήκη του Δήμου Θεσσαλονίκης - 15/03/18

Στην πανέμορφη Κεντρική Δημοτική Βιβλιοθήκη της Θεσσαλονίκης, υποδέχθηκα σήμερα τα παιδιά της Β΄ τάξης του 40ου Δημ. Σχολείου. Παιδιά ζωντανά, πανέξυπνα και γελαστά. Με το που κάθισαν την μοκέτα και πριν καλά καλά προλάβω να τα καλημερίσω άρχισαν να μου απανγγέλουν χορωδιακά το τραγούδι του Αλέξιου από το Παραμύθι της Μουσικής: 

Νήμα το νήμα σου πλέκω ευχή, γράμμα το γράμμα το όνομά σου προσευχή… 

Η έκλπληξή μου μεγάλωσε όταν μου είπαν πως επειδή δεν γνώριζαν τι μουσική έχουν οι στίχοι, έβαλαν δική τους μουσική! Η δασκάλα τους με ενημέρωσε πως αυτό το έκαναν μόνα τους τα παιδιά και δεν το ήξερε ούτε και η ίδια. Μόνα τους το αποφάσισαν και μόνα τους θέλησαν να μου το παρουσιάσουν! Κι ήταν μια δασκάλα σαν ξωτικό βγαζμένο απ’ τα ωραιότερα παραμύθια…

Τον Τρελό του χωριού δεν τον ήξεραν και έτσι τους το αφηγήθηκα, ενώ μερικά κάθονταν κι άλλα ξάπλωσαν στη μοκέτα. Όλα άκουγαν με μεγάλη προσήλωση. Όταν ξεκίνησε η συζήτηση κατάλαβα πως ήταν τόσο μαγεμένα που δεν ήθελαν να πουν τίποτα και έτσι το αφήσαμε, δεν επέμεινα. Θυμήθηκα το ωραίο κείμενο που είχαν τα παλιά αναγνωστικά και τη φράση των μικρών μαθητών: σώπα, δάσκαλε, να ακούσουμε το αηδόνι…

Ήθελαν όμως πάρα πολύ να τους τραγουδήσω το τραγούδι του Αλέξιου και να τους το μάθω και αυτό κάναμε μέχρι να το εμπεδώσουν.

Στο τέλος, η γλυκύτατη Σοφία, ως υπεύθυνη των προγραμμάτων της βιβλιοθήκης, τους μοίρασε χαρτιά και χρώματα και πήγαν στα τραπέζια να ζωγρφαίσουν ό,τι ήθελαν από το παραμύθι. Όλα ζωγράφισαν το Θεριό, που τους έκανε μεγάλη εντύπωση.

Σπουδαίος ο ρόλος των Βιβλιοθηκών στις γειτονιές. Καταφέρνουν να αποτελούν πυρήνες χαράς και καλλιέργειας μικρών και μεγάλων. Εύχομαι να τις στηρίζουν οι κατά τόπους Δήμοι, γιατί παίζουν πράγματι έναν σπουδαίο ρόλο στην ποιοτική καθημερινή ζωή των ανθρώπων.