Κάθε σχολείο είναι κι ένας κόσμος μικρός με τις δικές του ιδιαιτερότητες μέσα στον μεγάλο μας κόσμο. Όμως το 63ο Δημοτικό σχολείο της Θεσσαλονίκης που βρίσκεται στον ΣΙδηροδρομικό Σταθμό αποτελεί έναν εντελώς ιδιαίτερο κόσμο και μάλιστα πολυπολιτισμικό. Μόνον το 10% των μαθητών του είναι Ελληνόπουλα. Τα άλλα είναι Κινεζάκια, Αλβανάκια και Αραβόπουλα. Τι προσδοκίες είχα πηγαίνοντας εκεί; Καμια, όπως συνήθως. Έχοντας όμως ξαναπάει πριν δυο χρόνια, ήταν μέσα μου εντυπωμένη η εικόνα ενός παραμυθένιου σχολείου που είναι γεμάτο έργα εικαστικά, χρώματα και χαρά.
Με το που έφθασαν και με υποδέχθηκαν θερμότατα οι ταλαντούχοι εκπαιδευτικοί του και η αγαπημένη παλιά συνάδελφος, ως διευθύντρια πλέον, Βασιλική Αδαμίδου, με ενημέρωσαν πως θα καθίσω να παρακολουθήσω πώς θα παρουσιάσουν τα ίδια τα παιδιά τον Τρελό του χωριού.
Η πρώτη παρουσίαση έγινε μέσα από προβολή των εικαστικών έργων τους που έκαναν με τη δασκάλα τους και προφορικές επιγραμματικές φράσεις που συμπύκνωναν όλο το νόημα της κάθε εικόνας. Θαυμάσια αφαιρετικά έργα, με χιούμορ, καθαρές γραμμές και πολλή φαντασία. Στο τέλος μου παρέδωσαν ένα corpus με αντίγραφα των έργων.
Ακολούθησε μια θεατρική διασκευή, επίσης αρκετά αφαιρετική που ομολογώ πως με εντυπωσίασε και με συγκίνησε πολύ.
Τα παιδιά μαζί με τη δασκάλα τους, κατάφεραν με ελάχιστα μέσα να αναδείξουν τον πυρήνα του παραμυθιού.
Ακολούθησε μια μεγάλη συζήτηση με όλα τα παιδιά του σχολείου και αφού αποχώρησαν κάποια στιγμή τα μικρότερα συνεχίστηκε με τα μεγαλύτερα.
Γιατί παραμύθι, πώς και από πού, η παιδική ηλικία μου και η καλύτερη ανάμνησή της και πολλές άλλες απορίες.
Θα σημειώσω την παρατήρηση ενός παιδιού στο ερώτημα ποια Θεριά μας εμποδίζουν να κάνουμε το Καλό.
Η καθημερινόητα, είπε. Όταν κάθε μέρα κάνουμε τα ίδια πράγματα, μπορεί η καθημερινότητα να γίνει ένα τέρας που μας απειλεί…
Λίγο πριν φύγω ένα εξάχρονο κορίτσι Κινεζάκι, πήγε στην τάξη της, ζωγράφισε και έκοψε μια μικρή χάρτινη καρδούλα και ήρθε να μου την δώσει…
Η γλώσσα της Αγάπης είναι μία και είναι η μόνη που κατανοούν όλοι οι άνθρωποι ανεξαρτήτου φυλής…
Τι άλλο από ευγνωμοσύνη μπορεί να νιώθει κανείς…
No comments:
Post a Comment
Σχόλια