Στην πανέμορφη Κεντρική Δημοτική Βιβλιοθήκη της Θεσσαλονίκης, υποδέχθηκα σήμερα τα παιδιά της Β΄ τάξης του 40ου Δημ. Σχολείου. Παιδιά ζωντανά, πανέξυπνα και γελαστά. Με το που κάθισαν την μοκέτα και πριν καλά καλά προλάβω να τα καλημερίσω άρχισαν να μου απανγγέλουν χορωδιακά το τραγούδι του Αλέξιου από το Παραμύθι της Μουσικής:
Νήμα το νήμα σου πλέκω ευχή, γράμμα το γράμμα το όνομά σου προσευχή…
Η έκλπληξή μου μεγάλωσε όταν μου είπαν πως επειδή δεν γνώριζαν τι μουσική έχουν οι στίχοι, έβαλαν δική τους μουσική! Η δασκάλα τους με ενημέρωσε πως αυτό το έκαναν μόνα τους τα παιδιά και δεν το ήξερε ούτε και η ίδια. Μόνα τους το αποφάσισαν και μόνα τους θέλησαν να μου το παρουσιάσουν! Κι ήταν μια δασκάλα σαν ξωτικό βγαζμένο απ’ τα ωραιότερα παραμύθια…
Τον Τρελό του χωριού δεν τον ήξεραν και έτσι τους το αφηγήθηκα, ενώ μερικά κάθονταν κι άλλα ξάπλωσαν στη μοκέτα. Όλα άκουγαν με μεγάλη προσήλωση. Όταν ξεκίνησε η συζήτηση κατάλαβα πως ήταν τόσο μαγεμένα που δεν ήθελαν να πουν τίποτα και έτσι το αφήσαμε, δεν επέμεινα. Θυμήθηκα το ωραίο κείμενο που είχαν τα παλιά αναγνωστικά και τη φράση των μικρών μαθητών: σώπα, δάσκαλε, να ακούσουμε το αηδόνι…
Ήθελαν όμως πάρα πολύ να τους τραγουδήσω το τραγούδι του Αλέξιου και να τους το μάθω και αυτό κάναμε μέχρι να το εμπεδώσουν.
Στο τέλος, η γλυκύτατη Σοφία, ως υπεύθυνη των προγραμμάτων της βιβλιοθήκης, τους μοίρασε χαρτιά και χρώματα και πήγαν στα τραπέζια να ζωγρφαίσουν ό,τι ήθελαν από το παραμύθι. Όλα ζωγράφισαν το Θεριό, που τους έκανε μεγάλη εντύπωση.
Σπουδαίος ο ρόλος των Βιβλιοθηκών στις γειτονιές. Καταφέρνουν να αποτελούν πυρήνες χαράς και καλλιέργειας μικρών και μεγάλων. Εύχομαι να τις στηρίζουν οι κατά τόπους Δήμοι, γιατί παίζουν πράγματι έναν σπουδαίο ρόλο στην ποιοτική καθημερινή ζωή των ανθρώπων.
No comments:
Post a Comment
Σχόλια