O Τρελός του Χωριού στην Περιφερειακή Βιβλιοθήκη Χαριλάου - 12/03/18

Στην Περιφερειακή Δημοτική Βιβλιοθήκη Χαριλάου τα χρώματα κάνουν κάθε μέρα πάρτυ και καλούν τα βιβλία και τους αναγνώστες τους να γιορτάσουν παρέα. 

Ανοίγει η καρδιά σου μπαίνοντας και ανθίζει σαν αμυγδαλιά όσο παραμένεις στην αγκαλιά αυτής της βιβλιοθήκης.

Σιγά σιγά προσέρχονται οι μικροί αναγνώστες, παιδιά της γειτονιάς που μαζι με τους γονείς τους έχουν βρει την καθημερινή τους χαρά σ' αυτόν τον χώρο.

Βγάζουμε τα παπούσια μας και η αξιαγάπητη κυρία Χριστίνα, που είναι υπεύθυνη, μου δίνει να φορέσω πατουσάκια. Φορά κι αυτή τα δικά της. Μια μαμά μπαίνει στην παρέα, οι άλλοι γονείς λίγο πιο πίσω στέκονται ή κάθονται και το παραμύθι αρχίζει. 

Είναι παιδιά διαφόρων ηλικιών, πράγμα που σημαίνει πως η γλώσσα πρέπει να κάνει άλματα, να τροποποιείται, να εξηγούνται οι δύσκολες λέξεις για τα μικρά, να μην σπάει όμως και η αφήγηση για να διατηρείται το ενδιαφέρον των μεγάλων. Αυτό δεν είναι τόσο απλό όσο ακούγεται. Σίγουρα όμως είναι ένα στοίχημα που πρέπει να κερδιθεί. Δεν το κερδίζει μόνο η εμπειρία μου, αλλά και η αναγνωστική εμπειρία των καλλιεργημένοι αυτών παιδιών. Συμμετέχουν σχεδόν όλα στη συζήτηση, απορίες βροχή και μάλιστα απορίες εντελώς ρεαλιστικές, ιδιαίτερα από τα μικρά.

Κυρία συγγραφέα, λέει το πεντάχρονο, γιατί να σκαρφαλώνουν τους βράχους αφού μπορούσαν να πάνε γύρω γύρω όπως δείχνει η εικόνα;

Ήταν έρημος και ο ήλιος θα τους έκαιγε, απαντώ.

Ναι, λέει ένα άλλο, αλλά θα μπορούσαν να πάρουν λίγα άχυρα από τις σκεπές των σπιτιών και να φτιάξουν καπέλα να μην τους καίει ο ήλιος!

Τι να απαντήσω; Ο εικονογράφος δεν είναι παρών να βάλει ένα χεράκι. Τότε τους εξηγώ πως συχνά είναι άλλο αυτό που δείχνει η εικόνα και άλλο η πραγματικότητα. Αυτό που είναι εύκολο στην εικόνα, δεν είναι το ίδιο εύκολο και στην πραγματική ζωή.

Η συζήτηση ανάβει. Κάποια παιδιά πιάνουν αμέσως και τα πλέον βαθιά νοήματα του βιβλίου. Μερικοί γονείς είναι πολύ συγκινημένοι. Αλλοι πολύ χαρούμενοι μού λένε πως έχουν όλα μου τα βιβλία και χαίρομαι κι εγώ μαζί τους.

Ήταν μια γιορτή χαράς, μια αγκαλιά ζεστή και φιλόξενη, μια ώρα σε έναν επίγειο παράδεισο γεμάτο αγγέλους!