Ανοιξιάτικο Σάββατο στην Αριστοτέλους και ο Όλυμπος να καμαρώνει διαφεντεύοντας μια θάλασσα χρυσή κάτω από τη θαλπωρή του ήλιου. Έξω από τον Ιανό μοσχομυριστά παιδά τρέχουν πέρα δώθε κι είναι ντυμένα στα μαύρα σάν ιππότες και αφέντρες κυράδες σε σμίκρυνση μιας εποχής μακρινής.
Ανεβαίνω τη σκάλα για το πατάρι και μερικά από τα παιδια που ήδη γνωρίζω πέφτουν στην αγκαλιά μου.
Κυρία Βασιλική, λέει η Μαρία, να ξέρετε πως είμαι φαν σας… Κυρία Βασιλική, λέει η Κατερίνα, εσείς να γράφετε κι εμέις να κάνουμε παραστάσεις τα έργα σας… Εγώ είμαι ο Ευδόκιμος, λέει το ένα, εμείς οι πραματευτάδες, εμείς το Θεριό… Κελαηδούν τα μικρά αηδόνια και δεν τα χορταίνεις. Μέχρι να πάει δώδεκα το πατάρι έχει γεμίσει ασφυκτικά. Έρχεται και ο εικονογράφος μας, ο Διονύσιος Θάνος με την γυναίκα του, τη μικρή και τριανταφυλλένια Μάγια και στέκονται πίσω όρθιοι για να βλέπουν. Η Μαρία Πανουσιάδου, η Ειρήνη Μαραγκού και η Ευτυχία Καβαλίκα ετοιμάζουν τα παιδιά και δίνουν τις τελευταίες οδηγίες. Είναι οι δασκάλες τους, δασκάλες γεμάτες αγάπη για τη δουλειά τους και για παιδιά, που ο Θεός δεν λυπήθηκε καθόλου να τους χαρίσει πολλά ταλέντα.
Καλωσορίζω τον κόσμο και η παράσταση αρχίζει. Έχουν επιλέξει ινδική μουσική μιας και η αληθινή ιστορία στην οποία βασίστηκε το παραμύθι έλαβε χώρα στην Ινδία.
Ο τρόπος που κινούνται τα παιδιά, που παρασταίνουν το βουνό, που αλλάζουν σχηματισμούς έχει μια ιερότητα. Σαν αρχαίος χορός τραγουδούν τα στιχάκια του παραμυθιού ξεκινώντας και τελειώνοντας με ένα ισοκράτημα. Απευθύνονται με θάρρος στον κόσμο, όλα μιλούν καθαρά και πολύ εκφραστικά. Έχουν μια σοβαρότητα που εκπλήσσει για παιδιά Τετάρτης Δημοτικού. Μα είναι τα απιδιά του Δημοτικού Σχολείου του Πενταλόφου που το γνωρίζω καλά και έχοντας ξανασυνεργαστεί με τις δασκάλες τους τα εμπιστεύομαι απόλυτα. Η συγκίνηση όσο προχωρά το έργο κορυφώνεται. Εμείς ήμασταν οι τρελοί, λένε στο τέλος τα παιδιά, ως κοινωνία που μετανιώνει για το λάθος της να μην αναγνωρίσει τον καλό αγώνα του πρωταγωνιστή και επιπλέον να τον κατηγορήσει και ως τρελό.
Ο κόσμος τα καταχειροκροτά. Καλώ τις δασκάλες τους γιατί αξίζουν τα πιο θερμά μας συγχαρητήρια και για τη διασκευή του παραμυθιού και για την διδασκαλία του και για την ενδυματολογία και τα σκηνικά αντικείμενα που έφτιαξαν, τη μουσική, μα κυρίως για αυτό το κάτι που σαν αύρα μυστική μας τύλιξε όλους.
Αφού ευχαριστώ όλους τους συντελεστές, τις εκδόσεις Λιβάνη και τον Ιανό, αφηγούμαι με λίγα λόγια την αληθινή ιστορία μνημονεύοντας τον Νασράτ Μαντζί που πλέον δε ζει, και ύστερα καλώ τον Διονύση να έρθει κοντά μας και αν θέλει να πει κάτι. Είναι χαρούμενος και συγκινημένος. Λέει πως αυτό ήταν το πρώτο του βιβλίο και αυτή η πρώτη παιδική παράσταση που έβλεπε και ότι δεν φανταζόταν πόσο αλλοιώτικα μπορούν τα παιδιά να ζωνταντέψουν τις εικόνες που ο ίδος φαντάστηκε και ζωγράφισε στο παραμύθι.
Κάθομαι στο μεγάλο τραπέζι και ένα ένα τα παιδιά έρχονται να υπογράψω τα βιβλία τους. Καλώ και τον Διονύση και λέω στα παιδά αν θέλουν να πηγαίνουν για να τους ζωγραφίσει τη δική του αφιέρωση στο βιβλίο τους. Αυτή ήταν και η δική μου πρώτη φορά, να έχω δίπλα μου τον εικονογράφο ενός βιβλίου μου και τα παιδιά να προσέρχονται και στους δυο δημιουργούς για αφιερώσεις λόγου και εικόνας. Θα το έλεγα διπλή χαρά.
Ήταν τόσο μέγάλη η ομορφιά που ζήσαμε σήμερα που εύχομαι ο Θεός πάντοτε να την αυξάνει και αν ανοίγει τις καρδίς μας για να μπορούμε να τη δεχόμαστε…
No comments:
Post a Comment
Σχόλια