Γιατί όταν δεν αναγνωρίζουμε την ανάγκη να ρίξουμε ρίζες μέσα στο αιώνιο, είτε όταν αρνιόμαστε πώς είμαστε ικανοί για τούτο, αυτό πού πραγματικά κάνουμε είναι να καταδικάζουμε τους εαυτούς μας και τις πράξεις μας αργά ή γρήγορα στην αποσύνθεση. Είναι η αρμονία κι ο ρυθμός της αιωνιότητας πού κρατούν το κάθε τι στη θέση του, και επιτρέπουν το μέστωμά του· κι ο,τιδήποτε αντιστέκεται σ' αυτή την αρμονία και σ' αυτό το ρυθμό ή αποκόβεται απ’ αυτά, στο τέλος θα αποσαθρωθεί από μόνο του. Θα αποσαθρωθεί γιατί του λείπει εσωτερική πραγματικότητα. [...]
Ο άνθρωπος δεν έχει χάσει την «κατ’ εικόνα» δυνατότητά του, ακόμη κι αν δεν ζει και δεν ενεργεί σύμφωνα μ’ αυτή τη δυνατότητα. Μπορεί να αποτινάξει τη νάρκη του. Μπορεί να αντιστρέψει τη διαδικασία με την οποία έχει περιορίσει τη συνείδησή του στο επίπεδο της ανοσιότητας. Όμως για να το πετύχει θα πρέπει ν’ αναγνωρίσει ότι στην ουσία είναι ένα πνευματικό ον που οι πιο βαθειές ανάγκες κι επιδιώξεις του μπορούν μονάχα να εκπληρωθούν μέσα απ’ την προσωπική του ολοκλήρωση στο Θεό. Αλλ’ εφόσον ο Θεός είναι αγάπη, αυτή η ολοκλήρωση μπορεί να κατορθωθεί μονάχα μέσα απ' την αναγέννηση της θείας αγάπης στη ψυχή του.
Από δω ξεκινά η αποφασιστική σημασία πού μπορεί και πρέπει να έχει η ερωτική σχέση ανάμεσα στον άντρα και στη γυναίκα, σ’ όλο το δρόμο πού φέρνει στο ξανάνοιωμα και στη λύτρωση. Γιατί η αγάπη τους, κι η επιθυμία για ένωση που ξυπνά τούτη η αγάπη, είναι η έκφραση και της ανάγκης και της ικανότητάς τους να ξανακερδίσουν τέλεια συνείδηση της μακαριότητας πού τους ανήκει στον παράδεισο πού υπάρχει μέσα τους: εκείνο τον παράδεισο οπού ο ένας βλέπει το Θεό στον άλλο και πού τέλεια φανερώνεται μονάχα σ’ εκείνους στους οποίους η ομορφιά πού βλέπουν έχει μεταμορφώσει την ανθρώπινη αγάπη σε μια αγάπη πού είναι η ίδια θεία.
* Μας το έστειλε ο π. Βασίλειος Χριστοδούλου
No comments:
Post a Comment
Σχόλια