Να γεννιέσαι στην Ελλάδα, και μάλιστα στην Θεσσαλονίκη, είναι σαν να βρίσκεσαι χορταράκι ασήμαντο σε εξαίσιο περιβόλι με υπεραιωνόβια δέντρα που το καθένα έχει μια ιστορία σπουδαία να σου διηγηθεί. Δέντρα που ζουν ως σήμερα και κανένα φθινόπωρο δεν στάθηκε ικανό να τα απογυμνώσει μήτε χειμώνας άξιος να τα ξεράνει, -εκτός ίσως από εκείνον της αμνησίας και της αδιαφορίας μας που στο τέλος τέλος ξεραίνει εμάς...
Δέντρα αόρατα και ορατά. Γιγάντια δέντρα και συνάμα τόσο ταπεινά. Αιώνες τώρα κάτω από τον δικό τους ίσκιο ανασαίνουμε και αναπαυόμαστε. Γίνονται οι οδοδείχτες και δρόμοι μας, έδαφος και ουρανός μας…
Και τούτες τις ευλογημένες μέρες δεν μπορούμε παρά να τους πούμε ένα βαθύ, ολόψυχο ευχαριστώ…
Προχθές ακόμα, γιορτάσαμε τον Πολιούχο μας, άγιο Δημήτριο. Τον ανδρείο στρατιώτη, παλικαράκι νιούτσικο όλο Φως που του χρωστούμε τόσα και που είναι ακόμα εδώ, παρών, όπως ήταν και τον τρίτο αιώνα. Πόσες φορές δεν μας γλύτωσε από σεισμούς και καταποντισμούς, πόσες από αδηφάγες πυρκαγιές. Ας υπενθυμίσω μόνο ένα περιστατικό από τα αναρίθμητα. Όταν ξέσπασε το 1917 η μεγάλη πυρκαγιά στο Μπεζεστένι και κατευθυνόταν προς τον ναό της Αγίας Σοφίας, παρεκάλεσε, λέει η παράδοση, ο άγιος τον Θεό, να μην επιτρέψει να καεί ο ναός Του, μα αν πρέπει η πυρκαγιά να συνεχίσει το δρόμο της, να κάψει τον δικό του τον ναό. Και είδαν τότε οι άνθρωποι τη φωτιά να στρίβει άξαφνα στο τέλος της Ερμού και φτάνοντας μπροστά στην Αγία Σοφία ο αέρας να αλλάζει κατεύθυνση κι η φωτιά να κάνει μια ορθή γωνία και να ανηφορίζει για να φτάσει να κάψει εν τέλει τον ναό του αγίου...
Σε ευχαριστούμε Άγιε Δημήτριε γι’ αυτό και για όλα…
Και πώς να μην ευχαριστήσουμε την Παναγία; Την Υπέρμαχο προστάτιδά μας; Και τι να πρωτοπούμε; Μα αφού μιλούμε για τη Θεσσαλονίκη, ας θυμίσουμε δυο θαυμαστά περιστατικά που τα μαρτυρεί ο Ντίνος Χριστιανόπουλος (https://aerapatera.wordpress.com/2017/10/27/θεσσαλονίκην-οὒ-μ-ἐθέσπισεν-αὐτοβ/#comment-18797) και που κι εγώ τα έχω ακούσει προφορικά από τον Αλέξανδρο Κοσματόπουλο. Γιατί και η Παναγία γλύτωσε τον ναό της Αγίας Σοφίας, -φαίνεται πως ο ουρανός τον αγαπά ιδιαιτέρως- και συγκεκριμένα, τον τρούλο της από τρεις ιταλικές βόμβες που ενώ έπεσαν επάνω του, γλίστρησαν στο χώμα, προκαλώντας η μία μόνο μια ελάχιστη ζημιά στο εξαίρετο ψηφιδωτό του που αποκαταστάθηκε πλήρως τους επόμενους μήνες. Και το ακόμη πιο θαυμαστό ήταν πως εκείνη τη μαύρη περίοδο της Κατοχής, εμφανίστηκε και παρέμεινε για έναν μήνα η εικόνα της σε τζαμαρίες των μαγαζιών του κέντρου, φτιαγμένη από άυλα υλικά, αχειροποίητη και έτσι παρηγόρησε αφάνταστα τους πεινασμένους και εξαθλιωμένους Θεσσαλονικείς που για μια ακόμη φορά ύμνησαν την Υπέρμαχο Στρατηγό. Την έβλεπαν και οι φαντάροι μας στο μέτωπο ζωντανή μπροστά τους, την έβλεπαν και τα βουνά της Αλβανίας. Στάθηκε σε όλες τις δύσκολες στιγμές του έθνους μας κοντά μας…
Σε ευχαριστούμε Υπεραγία Θεοτόκε γι’ αυτά και για όλα…
Μα οι ευχαριστίες δεν τελείωνουν και το χρέος μας θα παραμένει πάντα ανεξόφλητο. Μετά τον Θεό, την Παναγία και τους αγίους, οι ευχαριστίες μας αποτείνονται στους ανθρώπους, στους ήρωες των δύσκολων χρόνων του πολέμου.
Στον κάθε φαντάρο που υπέμεινε παγωνιές, πείνα, δίψα, ψείρες, λαχτάρες, φόβους, πληγές, ακρωτηριασμούς. Που πολέμησε για την ελευθερία μας γνωρίζοντας πως θα πεθάνει. Που πέθανε και το σώμα του δε βρέθηκε ποτέ, χαμένο στα βουνά και στα χαντάκια…
Σας ευχαριστούμε, αδέρφια μας, γι’ αυτά και για όλα…
Ευχαριστούμε την κάθε μάνα, σύζυγο και αδελφή που τρυπούσαν τα χέρια τους πλέκοντας και ράβοντας φανέλες και κάλτσες για τους φαντάρους. Που μάζευαν τρόφιμα για τα ορφανά, χαλάλιζαν ολάκερες περιουσίες, μετέφεραν κρυφά μηνύματα των μυστικών οργανώσεων αντίστασης, ρίσκαραν τη ζωή τους κάνοντας τάχα πως συνεεργάζονται με τον εχθρό και συχνά την έχαναν μόλις τις ανακάλυπταν. Στις γυναίκες που προσεύχονταν, αγωνίζονταν και πενθούσαν όλη τους τη ζωή…
Σας ευχαριστούμε, αδερφές μας, γι’ αυτά και για όλα…
Ευχαριστούμε τα μικρά παιδιά που μες στο κρύο και την αβάσταχτη πείνα, αγωνίζονταν με τον δικό τους τρόπο και βοηθούσαν την αντίσταση μεταφέροντας μηνύματα ή κάνοντας σαμποτάζ στον εχθρό…
Σας ευχαριστούμε γι’ αυτά και για όλα…
Σας ευγνωμονούμε όλους. Επώνυμους, ανώνυμους, αγράμματους, εγγράμματους, πλούσιους, φτωχούς, κληρικούς, λαϊκούς, στρατιωτικούς, πολιτικούς, νέους, γέρους, παιδιά, γυναίκες. Ήρωες της αγάπης και της λευτεριάς, της πατρίδας υπέρμαχοι και λαμπρά παραδείγματα της ζωής μας. Σας ευχαριστούμε κι εσάς ποιητές που τους υμνήσατε, μουσικούς που τους τραγουδήσατε, ζωγράφους που τους ζωγραφίσατε.
Η ευχαριστία τούτη ανάβλυσε στην καρδιά μου προχθές, την ώρα που έβλεπα την μαθητική παρέλαση. Αυτά τα μικρά και νεαρά παιδιά που αν και συχνά περπατούσαν ασυντόνιστα, ωστόσο ήταν και πάλι εκεί. Βλέποντας τους σημαιοφόρους να κρατούν με περηφάνια και αξιοσύνη τη σημαία. Γιατί αυτά τα παιδιά ξεχώρισαν επειδή εργάστηκαν πιο σκληρά από τα άλλα και διακρίθηκαν όπως θα διακρίνονται πάντα οι αληθινοί και άξιοι αγωνιστές της ζωής σαν αυτούς που μνημονεύουν πάντα οι αιώνες. Κι όταν η συγκίνησή μου πήγε να δηλητηριαστεί από την απουσία του Δημάρχου μας, επειδή λέει πουθενά στην Ευρώπη δεν γίνονται παρελάσεις, και γι’ αυτό δεν τίμησε την παρέλαση των παιδιών μας και παιδιών του, λησμονώντας πως δεν εκπροσωπεί τον ευατό του σε αυτές τις περιπτώσεις, αλλά ένα δημόσιο αξίωμα στο οποίο εκλέχτηκε από τους γονείς αυτών των παιδιών, είπα κι εγώ “άφες αυτώ, ου γαρ οίδε τι εποίησεν”… Εξάλλου, ο χρόνος και η Ιστορία θα δείξουν αν θα παραμείνει κι αυτός ένα χορταράκι εφήμερο ή θα γίνει δέντρο στον εξαίσιο κήπο της πόλεως...
Αγωνιστές και ήρωές μας, εμείς σας ευχαριστούμε και πάλι για όλα όσα κάνατε για μας και την πατρίδα μας κι αν φαινόμαστε συχνά ανάξιοι των αγώνων σας, σας παρακαλούμε να μας συγχωρήσετε και να πρεσβεύετε για μας στον Κύριό μας…
No comments:
Post a Comment
Σχόλια