Όταν ξυπνάς αφότου ξημερώσει,
θαρρείς πως εύκολα δρασκελίζει τα βουνά το φως
Μα σαν σηκώνεσαι καταμεσής της νύχτας
και μαζί του στον ανήφορο αγκομαχείς
Νιώθεις τον κόπο, τον αγώνα και το πείσμα του
να ξαναλάμψει πάνω απ’ τον ντουνιά ακέριο.
Σαν χειροκρότημα αθέατων φτερών
Ακούς τα σήμαντρα να ηχούν περιχαρή
Μόλις η πρώτη φωτεινή λεπίδα σκίσει τα σκοτάδια
Και τρυπώνει έτσι η νέα μέρα στην καρδιά σου
Σαν τον Χριστό στην αγκαλιά της Παναγιάς
Πιο φωτεινή κι από το θάμβος του ήλιου
κι από το φως των οφθαλμών σου φωτεινότερη
No comments:
Post a Comment
Σχόλια