Νύχτα Μεγάλης Παρασκευής. Αυτή είναι η πιο βαθιά νύχτα του χρόνου. Η πιο σκοτεινή, η πιο μοναχική, η πλέον δραματική. Η νύχτα που κηδεύουμε τον Υιό του Ανθρώπου. Ο Πατέρας ψηλά στους ουρανούς, το Άγιο Πνεύμα ακόμα δεν προσήλθε, και ο Υιός του Θεού, ο Θεάνθρωπος Χριστός στον Άδη μετά την επικατάρατο Σταύρωση, τους εμπτυσμούς, τας μάστιγας, τους χλευασμούς και τις ειρωνείες, την απογύμνωση. Όλα όσα υπέμεινε από έναν λαό στον οποίο μόνο ευεργεσίες πρόσφερε. Τους λεπρούς του καθάρισε, στους τυφλούς του χάρισε το φως, τους παράλητικούς ανασήκωσε, τους νεκρούς του ανέστησε. "Λαός μου, τι εποίησα σοι και τι μοι ανταπέδωκας..."
Πλήθη ανθρώπων, πιστών και απίστων, προσέρχονται ν' ακολουθήσουν τους όπου γης Επιταφίους. Να κλάψουν, να υμνήσουν, να σιγομουρμουρίσουν τα ιερά εγκώμια. Πλήθη ανθρώπων κάθε ηλικίας. Ποιος δεν πονά που κηδεύεται ο Χριστός; Ποιος δεν έχει να βάλει στη θέση Του έναν δικό του άνθρωπο; Ποιος δεν έχει σφραγισμένα δάκρυα, πόνο απύθμενο, κι αναζητά μιαν αφορμή για να τα βγάλει και να ξαλαφρώσει; Και ποιος δεν ανακουφίζεται εναποθέτοντάς τα στο μνήμα του Θεού που του υπόσχεται πως λίγο ακόμα θα περιμένει. Μιαν υπομονή. Λίγες ώρες που μοιάζουν αιώνες. Λίγοι αιώνες που σαν ώρες περνούν. Και η Ανάσταση που μοιάζει τώρα τρεμάμενη κι αβέβαιη φλογίτσα κεριού μέσα στη νύχτα σε λίγο θ' αστράψει φως μέγα, γιατί ο Θεός μας είναι Θεός ζώντων και όχι νεκρών. Γιατί νεκροί δεν υπάρχουν. Γιατί μόνο αν θέλεις να είσαι πεθαμένος, είσαι. Κι αν αγαπάς ποτέ δε θα πεθάνεις. Κι αν όλα δείχνουν πως πέθανες, μην τα πιστεύεις. Κοιμάσαι, ύπνος είναι, τα φαινόμενα απατούν.
Νύχτα Μεγάλης Παρασκευής. Η πιο βαθιά νύχτα του χρόνου. Η πιο σκοτεινή, η πιο μοναχική, η πλέον δραματική. Για μας που ακόμα περπατούμε χώμα πάνω στο χώμα. Ανασαίνουμε τη μυροβόλο άνοιξη και μέσα στο άρωμά της πονάμε πιο πολύ για τα αρώματα που έφυγαν μακριά μας κι ας είναι τώρα πιο κοντά μας από ποτέ. Κι όμως τούτη τη νύχτα, τούτες τις τρεις νύχτες που ο Κύριος είναι στον Άδη κι είναι για μας δυσβάσταχτες, κι είναι για τους αγγέλους φρικτές κι είναι για την Παναγιά μας ασήκωτες, είναι για τους νεκρούς μας, για τους δικούς μας και τους άλλους, τους γνωστούς και τους άγνωστους χαρά μεγάλη.
Τούτες τις νύχτες που μας γονατίζουν, εγείρουν νεκρούς. Τούτες τις άφεγγες νύχτες μας, ο θεοσκότεινος Άδης λούζεται στο φως του Ήλιου. Τόσοι νεκροί, αναρίθμητοι νεκροί που δεν πρόλαβαν, που διψούσαν και δεν ξεδίψασαν, που ήλπιζαν χωρίς ποτέ να βεβαιωθούν, που αναρωτιόνταν χωρίς ποτέ να πάρουν απάντηση, που κοιτούσαν τον ουρανό και περίμεναν να μάθουν ποιανού κατοικία είναι και κανείς δεν τους το μαρτύρησε, που πενθούσαν τους δικούς τους νεκρούς όταν ζούσαν χωρίς να γνωρίζουν αν θα τους ξαναδούν, σήμερα όλοι αυτοί δέχονται το κήρυγμα του Χριστού. Φωτίζονται. Το πικραμένο χείλι τους γελά, η φαρμακωμένη καρδιά τους γλυκαίνεται. Η καλοπροαίρετη ψυχή τους θάλλει γνωρίζοντας πως ναι, υπάρχει Θεός που δεν τους ξέχασε. Υπάρχει Θεός και γι' αυτούς και θα δοθούν απαντήσεις σε όλα, και ελπίδα υπάρχει, και αγάπη ατέλειωτη, και φιλανθρωπία, και το κυριότερο:
υπάρχει Ανάσταση!
Χαλάλι τους. Χαλάλι τους που μένουμε μόνοι τούτες τις τρεις νύχτες, τούτη την πιο σκοτεινή απ' όλες του χρόνου. Χαλάλι και πάλι χαλάλι...
Η προσδοκία στα βουρκωμένα μάτια των ανθρώπων τα κάνει να φέγγουν περισσότερο κι απ' τα κεριά που βαστούν.
Η ελπίδα σπινθιρίζει. Η υπομονή δεν κρατιέται.
Ιερείς, ψάλτες, μυροφόρες, χορωδίες, μπάντες, λαός, όλοι υμνούμε την ταφή του Κυρίου με πόνο άφατο και χαρά ανείπωτη. Ευγνωμοσύνη απερίγραπτη. Το ξερουμε πια. Χωρίς την τόση συγκατάβαση του Κυρίου μας, θα 'ταν ακόμα κλειστός ο Παράδεισος και τα κλειδιά του χαμένα στα Τάρταρα.
Λίγες ώρες ακόμα. Ώρες που σαν αιώνες κυλούν.
Μα η Ανάσταση πλησιάζει. Οι πύλες του Άδη ήδη τρίζουν. Οι προσεισμικές δονήσεις ξεκίνησαν. Θα πικραθεί πολύ ο Άδης. Ο διάβολος εξαπατήθηκε από τα ίδια του τα τεχνάσματα. Έκανε τα πάντα για να σκοτώσει τον Θεό. Χάρηκε τα μέγιστα που τον έκλεισε στην αγκαλιά του θανάτου, στου χάρου τα δόντια τα αιχμηρά και σάπια και φαρμακερά. Κι εκεί νικήθηκε. Γιατί δεν μπορούσε ποτέ να διανοηθεί πως η Άκρα Ταπείνωση και η Θεϊκή Αγάπη, όχι μόνο τον θάνατο θα συντρίψουν, αλλά και θα πάρουν μαζί και όλους τους φυλακισμένους του.
Αναστήσου Χριστέ μας.
Θα σε περιμένουμε. Εκεί θα είμαστε. Κοντά Σου. Όπως είδαμε την πόρτα του τάφου να κλείνει, θέλουμε να τη δούμε και ν' ανοίγει διάπλατα. Να σε δούμε πάλι ανάμεσά μας, μέσα μας, έξω μας, παντού γλυκύ μας Έαρ.
Αναστήσου Κύριε κι άρπαξέ μας κι εμάς απ' τους μυριάδες θανάτους που μας πέθαναν. Όλους μας ανάστησέ μας κι αξίωσέ μας όλους, τους εδώ και τους εκεί, τους τώρα και πρώτα και πάντα να γίνουμε ένα μια μέρα στους ουρανούς της φιλανθρωπίας Σου.
Καλή Ανάσταση!
No comments:
Post a Comment
Σχόλια