Πάσχα της Αγάπης - Οικογένεια

Κυριακή του Πάσχα μαζευόμαστε στο σπίτι να γιορτάσουμε τη χαρά όλη η οικογένεια, δηλαδή όχι ακριβώς όλη, αλλά όσοι απομείναμε στη Θεσσαλονίκη. Δε χορταίνω να μαγειρεύω, δε χορταίνω να χαίρομαι, δε χορταίνω ν' αγαπάω και να είμαι στ' αλήθεια γεμάτη ευγνωμοσύνη που θα έρθουν οι γονείς μου -που δόξα τω Θεώ ακόμα ζουν και τους χαιρόμαστε, ο καλός μου Κυριάκος, η Καλλιόπη κι ο Πρόδρομος, η Φωτεινή κι ο αδελφός μου ο Θανάσης. Μακάρι να ήταν και όλοι οι υπόλοιποι, μα είναι μακριά, οι δυο στα ξένα κι η μικρή μας στη Σύρο, καλά να είναι. Η Φωτεινή, η φωτογράφος μας, στήνει τον τρίποδα, βάζει το χρονόμετρο και κάθεται βιαστικά να φωτογραφηθεί κι αυτή μαζί μας. Είναι παράξενο πράγμα οι φωτογραφίες, νομίζεις ή φοβάσαι καμιά φορά πως θα είναι οι τελευταίες, τόσο που περίσσεψε ο θάνατος. Μα η χαρά δεν τελειώνει, δεν αποτυπώνεται, δεν περιγράφεται. Η χαρά είναι των στιγμών και της αιωνιότητας, όπως κι η αγάπη μας. 

Για μένα αυτή είναι η αρχή του νέου έτους. Μ' αρέσει να σκέφτομαι πως με την Ανάσταση ξεκινά ο νέος χρόνος. Πόσα ζήσαμε τόσα χρόνια, πόσα ακόμα θα ζήσουμε άραγε. Πόσες χαρές μας ομόρφυναν, πόσες θλίψεις μάς έκαναν λίγο περισσότερο ανθρώπους, πόσα μας γονάτισαν και μας ύψωσαν. Στάθηκα τυχερή, πάρα πολύ τυχερή με τους γονείς που με γέννησαν. Κι εγώ, όπως όλα τα παιδιά, στην εφηβεία μου αντέδρασα, πικράθηκα, θύμωσα αφάνταστα πολλές φορές μαζί τους, επαναστάτησα και μόνο όταν έκανα δικά μου παιδιά άρχισα να τους καταλαβαίνω και να συγχωρώ ακόμα και τα λάθη που έκαναν μέσα στην αδιαμφισβήτητη αγάπη τους. 

Κάποτε κατάλαβα κάτι, σαν να αποκρυπτογράφησα ένα μυστικό: όταν τους κατέκρινα έπεφτα στα ίδια λάθη και σε ακόμα μεγαλύτερα. Όταν τους θαύμαζα για τις αρετές και τις θυσίες τους, χωρίς να το συνειδητοποιώ τους μιμούμουν και γινόμουν ακόμα καλύτερη. Διάλεξα λοιπόν το δεύτερο. Είπα μέσα μου: τα λάθη τους λάθη τους κι ο Θεός να τους συγχωρεί, κι οι καλοσύνες τους δικές μου, αυτές θα κρατήσω γιατί τα άλλα είναι ανθρώπινα, ενώ αυτές του Θεού. Και ποιος άνθρωπος δε σφάλλει και ποιος δεν πέφτει; Έχω κάνει στη ζωή μου τόσα χειρότερα και τόσο πιο αδικαιολόγητα και απαράδεκτα, που για ποιον να μιλήσω; Πόσο μάλλον για τους ανθρώπους που μ' έφεραν στη ζωή. Ένας πατέρας ταμένος στην υπηρεσία του στον Θεό και γεμάτος από φιλότιμο για όλους τους αδύναμους. Μια μητέρα που αφιέρωσε όλη της τη ζωή στα παιδά της και στον άντρα της και στον Θεό και που εγώ προσωπικά της χρωστώ κάτι πολύ μεγάλο που μεγαλύτερο δεν υπάρχει στη ζωή και είναι ένα τάμα που έκανε για μένα όταν ακόμα ήμουν στην κοιλιά της. Να μας έχει όλους καλά ο Θεός, ν' αγαπιόμαστε, ν' ανταμώνουμε, ν' αλληλοσυγχωρούμαστε.