Η χαρά της ματαίωσης των σχεδίων

"Εμείς γι' αλλού κινήσαμε, γι' αλλού, κι αλλού η ζωή μας πάει..." Τα τραγούδια λένε αλήθειες, σαν τα παραμύθια. Αν θες αμέτι μοχαμπέτι να κάνεις αυτό που έβαλες στο μυαλό σου, θα ζοριστείς κι εσύ, θα ζορίσεις κι άλλους. Κι αν είναι καλό να ζορίζουμε πότε πότε τον εαυτό μας, νομίζω πως δεν είναι καλό να ζορίζουμε τους άλλους. Και συνήθως είναι ωραίο να παραχωρείς τον εαυτό σου και τις επιθυμίες σου στη ζωή, δηλαδή στους άλλους, και ν' αφήνεις εκείνο που έβαλες στο νου σου στην άκρη. Δεν είναι βέβαια πάντα έτσι. Με τον καιρό κάπως μαθαίνεις το "πότε" και το "αν" πρέπει να το κάνεις.

Γιατί αυτός ο πρόλογος; Είναι που είπα πως θα γράψω για το βιβλίο του π.Ανανία Κουστένη "Γεροντικές και άλλες ιστορίες" και ενώ το προσπαθώ εδώ και μέρες ούτε τώρα μπορώ να το κάνω. Και είναι στ' αλήθεια ωραίο που δεν το μπορώ και θα το εξηγήσω, που είναι η χαρά μου μεγάλη που δεν το μπορώ.

Δώρο αγαπημένου ήταν, κι άρχισα να το διαβάζω στη Χίο και το συνέχιζα εδώ, στη Θεσσαλονίκη, έτσι σαν νυχτερινό αντίδωρο της κάθε μέρας που ζούσα. Έφτανα στο τέλος πια όταν προχθές το πήρα μαζί μου πηγαίνοντας σε μια γιατρό μου και γνωρίζοντας πως θα πρέπει να υπομείνω μεγάλη αναμονή, πράγμα που δεν υποφέρω, ως ανυπόμονος άνθρωπος που είμαι. Καθόμουν στο ιατρείο και διάβαζα, λοιπόν. Μπήκε βγήκε η γιατρός, όταν ήρθε η σειρά μου μπήκα κι εγώ, και η πρώτη της κουβέντα ήταν: "είμαι κομμάτια, κατάκοπη, τι βιβλίο διάβαζες, δώστο μου να το δω". Της το έδωσα με χαρά και της μίλησα λίγο γι' αυτό. Ήταν σκασμένη, κουρασμένη, στεναχωρημένη, θυμωμένη, όλα. Ξέχασα γιατί πήγα, ξέχασε κι αυτή να μ' εξετάσει. Ενώ μιλούσαμε και μου έλεγε τα βάσανά της, ξεφύλλιζε το βιβλίο. Χτυπούσαν τα τηλέφωνα, απαντούσε, και το μάτι της κολημένο εκεί στις σελιδες. Αφού πέρασε αρκετή ώρα και αισθάνθηκα πως πρέπει να φύγω γιατί υπήρχε πολύς κόσμος που περίμενε απέξω, της είπα βιαστικά τι πρόβλημα είχα και μου έγραψε ένα φάρμακο. Έβλεπα πως δεν έσπρωχνε το βιβλίο στη μεριά μου. Το ανοίγει και διαβάζει ένα απόσπασμα που πήγε κάποιος σ' έναν γέροντα, νομίζω στον Παϊσιο ήτανε, και του λέει πως στην Ουρανούπολη είδε γυμνίστριες. Κι εκείνος του είπε πως κι αυτές εικόνα της Παναγίας είναι. Χαμογέλασε η γιατρός. Γλυκάθηκε η ψυχούλα της. "Κοίτα τι ωραία που τα λέει", μου λέει εμένα. Κατάλαβα πως έπρεπε να της το αφήσω και της το άφησα. Το δέχτηκε με ενθουσιασμό.

Εγώ φεύγοντας είχα ένα άγχος μη και δεν το ξαναβρώ, γιατί είναι στις εκδόσεις "Ακτή" από τη Λευκωσία. Άφησα τις σκέψεις μου όμως στην άκρη και είπα πως θα βρω έναν τρόπο να το ξαναβρώ, ακόμα κι αν χρειαστεί να περιμένω να μου το στείλουν από την Κύπρο. Αυτή είναι μία απ' τις ελάχιστες περιπτώσεις που μπορώ να κάνω πολλή υπομονή.

Σήμερα το πρωί κατέβηκα στο κέντρο της πόλης να το αναζητήσω. Είχα στο νου μου ένα θρησκευτικό βιβλιοπωλείο και προς τα εκεί πορευόμουν . Πριν φτάσω και περνώντας έξω από τον Αρμό, πέφτω πάνω στην κοπέλα που δουλεύει εκεί κι έχει βγει έξω να καπνίσει ένα τσιγάρο. Ανάβω κι εγώ και καθόμαστε να τα πούμε λίγο σαν άνθρωποι. Κουβέντα στην κουβέντα, λέω, ας τη ρωτήσω μήπως έχει ιδέα που θα βρω το βιβλίο. Γελάει. Μου λέει πως τα έχουν όλα τα βιβλία του π.Ανανία. Μόνο που δεν πήδηξα απ' την χαρά μου. Μαύρα μεσάνυχτα είχα. Δηλαδή, έχει κι άλλα βιβλία, τη ρωτώ. Μπαίνουμε μέσα και μου δείχνει μια ολόκληρη βιβλιοθήκη κι ένα τελευταίο αντίτυπο αυτού που έψαχνα. Τζάμπα στεναχωριόμουν τι θα διαβάσω όταν θα τελειωνα αυτό που τόσο με χαροποίησε. Μετραω τα λεφτά μου και παίρνω τέσσερα βιβλία, αυτό που γύρευα κι άλλα τρία. Τα δίνω όλα και φεύγω πανευτυχής. "Είδες τι σου κάνει ένα τσιγάρο, μου λέει γλεώντας. Κι ύστερα σου λένε πως είναι κακό πράγμα το τσιγάρο. Αν δεν έβγαινα να καπνίσω, δε θα βρισκόμασταν, δε θα τα λέγαμε και δε θα έβρισκες το βιβλίο". Ψέμματα;

Το απόγευμα πίνοντας το κακάο μου το τελείωσα, και τόσο συγκινήθηκα που σχεδόν με πήραν τα κλάματα, μα δεν μπορούσα να το κρατήσω πια για μένα. Τόσο το χάρηκα που ήθελα να το χαρίσω. Είχα ήδη στο νου μου ένα νεαρό ζευγάρι αγαπημένων μου παιδιών και λίγη ώρα μετά τους συνάντησα και τους το έδωσα. Κι έτσι να που έμεινα πάλι χωρίς αυτό το βιβλίο που λάτρεψα. Δεν μπορώ να το παρουσιάσω, αλλά δε με πειράζει γιατί η χαρά αυξήθηκε και χώρεσαν κι άλλλοι άνθρωποι μέσα της. Εξάλλου, τώρα έχω άλλα τρία. Δεν μπορεί, λέω, για κάποιο απ' όλα θα καταφέρω ελπίζω να σας μιλήσω πιο αναλυτικά, ή ν' αντιγράψω ένα απόσπασμα. Το καλό γεννά καλό, κι αυτό μου φτάνει. Ελπίζω πως φτάνει και σ' εσάς... και πως δεν έχετε τη δική μου ανυπομονησία να με περιμένετε....

Επιστρέφοντας από την Εγνατία πέρασα από τον άγιο Αθανάσιο. Σαν σπιτάκι ταπεινό είναι αυτός ο ναός της Τουρκοκρατίας. Τον έβγαλα φωτογραφία μέσα στη νύχτα και συνέχισα να περπατώ το δρόμο της ζωής που μας πάει αλλού, δηλαδή απ' το καλό στο καλύτερο...