Τόπος γυμνός - Ν.Γ.Χούλης - σημείωμα υπέρ των ποιητών

Ποντάρει στο φως

όποιος καλά γνώρισε

τι 'ναι το μαύρο

Σ' εγερτήριο τόπο

να κατοπτρισθρώ.

Σε γεννησιμιό.

Η ανάμνηση

είν' ο μαύρος ποταμός

δεν είναι λέξη

Σημείωμα:

Κάθε τόπος έχει τα λουλούδια του, τις πέτρες του, τα χώματά του. Τους δρόμους, τις πλατείες, τα σοκάκια του. 

Το φως και τις σκιές του. Τα φανερά κι απόκρυφα. Όλα αυτά όμως θα μοιάζαν λίγα αν έλειπαν απ' τον κόσμο οι ποιητές.

Κάθε τόπος, χωριό, πόλη ή έρημος έχει τους ποιητές του. Αυτοί είναι που σπρώχνουν τον ήλιο ν' ανέβει ψηλότερα, τη σελήνη να φωτίσει τους απολησμονημένους. Κατευθύνουν τον άνεμο, οδηγούν τη βροχή, λευκαίνουν το χιόνι. 

Οι ποιητές ανθίζουν τα δέντρα, χαρίζουν άρωμα στα άνθη τους, μεταμορφώνουν σε λίπασμα τη σαπίλα. 

Ίσως γελάσετε μαζί μου ή με πείτε βλάσφημη. Είναι ο Θεός, βέβαια, που τα κάνει όλα, κι αν κάνει κάτι κι ο άνθρωπος πάλι με τη βοήθεια του Θεού το κάνει. Μα βλέπετε, οι ποιητές είναι τα χαιδεμένα Του παιδιά. Στα μαλλιά τους χρυσίζει το χάδι Του, στα μάτια τους η αστραπή της αγάπης, στο χαμόγελό τους η Ανάσταση κι οι λέξεις τους, α, οι λέξεις τους, ό, τι κι αν λένε για τον Παράδεισο μιλούν. 

Κι αν καμιά φορά είναι τα ποιήματά τους λυπημένα, είναι γιατί κοιτούνε προς τον ουρανό μέσα από τα τρίσβαθα του Άδη. Αυτό που ομολογούν, όσο πικρό κι αν είναι, καθώς αρθρώνεται γίνεται φως. Πάντα φως γίνεται. Κι αν κάποιος βάλει δίπλα στους ποιητές και τους αγίους, δε θα 'χει άδικο. Μαζί σηκώνουν τον πόνο του κόσμου κι οι δυο, μαζί τον κάνουν προσευχή, άσε που καμιά φορά, -αν όχι πάντα- ταυτίζονται.

Ο Νίκος Χούλης είναι Χιώτης. Ευωδιαστό αγιόκλημα της Χίου είναι ο ίδιος και τα ποιήματά του. Εξέδωσε την ποιητική συλλογή "Τόπος γυμνός" που περιλαμβάνει εξήντα χάι κου, σε ενενήντα αριθμημένα αντίτυπα, τη χρονιά που μας πέρασε. Μόνος του την εξέδωσε σε μια κομψότατη έκδοση που επιμελήθηκε ο ίδιος, και είχε την καλοσύνη να μου χαρίσει ένα αντίτυπο. 

"Πάντρεψα" τρία απ' τα ποιήματά του με τρεις φωτογραφίες μου, κι αν δεν τους ταιριάζουν και πολύ, ελπίζω να με συγχωρέσει. Το έκανα όπως το ένιωθα, γιατί το κάθε ποίημα του άλλου βρίσκει καινούριο έδαφος στο δικό μας εσωτερικό τόπο, κι αν είναι γυμνός τον στολίζει, κι αν τυχόν έχει ήδη άλλα στολίδια φτιάχνουν όλα μαζί νέο τοπίο...