Καλή βδομάδα! Φορτσάτο ξεκίνημα...

Nα πηγαίνεις ν' ανάψεις ένα κερί, να έχεις ανάγκη να μείνεις λίγο σ' ένα ναό που τον άγιό του ευλαβείσαι ξεχωριστά, και ο άνθρωπος που φροντίζει την καθαριότητα του ναού να μην επιτρέπει την είσοδό σου σ' αυτόν, παρά να σε κρατά με το στανιό στο νάρθηκα, είναι για μένα πράγμα ανήκουστο. Το πρώτο πρόσχημα ήταν πως έρχονται πολλοί ναρκομανείς. Το δεύτερο πως μπαίνουν πολλοί και κλέβουν. Το τρίτο, "εγώ θέλω να διαφυλάξω τη θέση μου". Εσύ ούτε ναρκομανείς είσαι, ούτε κλέφτης, και βέβαια κανενός τη θέση δε θέλεις να πάρεις, ούτε κανένας να χάσει τη θέση του... Του το ομολογείς. Και όμως τίποτα δεν πείθει τον άνθρωπο να βγάλει το απαγορευτικό σχοινί για να σου επιτρέψει την είσοδο. Στο τέλος σου λέει με θράσος, "να πας σε άλλη εκκλησία"! 

"Ο ναός δεν είναι σπίτι κανενός να τον κλείνει όποτε θέλει, τουλάχιστοντις τις ώρες που είναι ανοιχτός. Είναι ολονών μας ο κάθε ναός, όπως και η Εκκλησία. Είναι εντολή Δεσπότη ή ιερέα αυτό;" ρώτησα. "Όχι, δεν είναι κανενός. Δική μου εντολή είναι". "Βοήθειά σας", φώναξα με νεύρο, "αλλά αν δεν το ξέρουν, θα το μάθουν!" κι έφυγα. "Δε με νοιάζει τίποτα!" απάντησε θυμωμένα.

Σπάνια θυμώνω στ' αλήθεια. Συνήθως θυμώνω στα ψέμματα και μόνο για παιδαγωγικούς λόγους. Μα σήμερα θύμωσα στ' αλήθεια. Πόνεσα στο πιο βαθύ σημείο μου, το πιο ευαίσθητο. Στο δευτερόλεπτο που έμεινα στον νάρθηκα μόνη με τον άγιο, τον χάιδεψα και του είπα: Τι τραβάς κι εσύ...

Και μετά πήγα κατευθείαν στη μητρόπολη, στα γραφεία. Για κανέναν δεν θα το έκανα. Ούτε για τον εαυτό μου, ούτε για την οικογένειά μου, ούτε την περιουσία μου θα υπεράσπιζα έτσι, ούτε τίποτα. Για τον άγιο όμως και για τον ναό του, για τον κόσμο το απλό που πονάει, που γυρεύει κάπου ν' ακουμπήσει, το έκανα. Βρήκα τον προϊστάμενο και του εξέθεσα το ζήτημα με πόνο ψυχής. Δεν είχε ιδέα ούτε ο ίδιος, ούτε ο Δεσπότης, ούτε ο εφημέριος του ναού. "Και ναρκωμανείς υπάρχουν και κλέφτες υπάρχουν, αλλά για χάρη τους δε θα εμποδίζουμε τον κάθε πιστό να μπαίνει μέσα στις εκκλησίες", μου απάντησε. Έτσι είναι.

Φεύγοντας ζήτησα και συγνώμη για τη στεναχώρια, αλλά πρόσθεσα πως του τα είπα για να τα ξέρει, γιατί πολά δε φτάνουν στ' αφτιά τους, και τα είπα όπως θα τα έλεγα στον μπαμπά μου.

Πολλά πράγματα μπορώ ν' αφήσω έτσι, σε πολλά μπορώ να κάνω τα στραβά μάτια, αλλά όχι σ' αυτά. Είμαι κομμάτι του πληρώματος της εκκλησίας, μπορεί να είμαι το χειρότερο, το πιο αμαρτωλό και αχρείο, αλλά ακόμα και με το αίμα μου θα υπερασπιστώ το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να μπορεί να μπαίνει μέσα σε μια εκκλησιά, και να κάθεται εκεί που αναπαύεται η ψυχούλα του κι έχει ανάγκη. Κανένας διάολος δε μπορεί να με πείσει πως ο ναός χρειάζεται φρουρούς και φύλακες. Πως δικαιούται ο κάθε νεωκόρος να απαγορεύει την είσοδο. Να φυλάσονται τα Άγια, να κλειδώνονται οι λειψανοθήκες, να έχουν το νου τους όσοι προσέχουν τους ναούς. Μέχρι εδώ καλά. Μα αυτοί που πρώτα απ' όλα  φυλούν τους ναούς είναι οι άγιοί τους κι ο Θεός. "Ο Θεός επιτρέπει να Τον κλέβουν, εσείς προστατεύετε το Θεό διώχνοντας το λαό Του;" είπα. Αλλοίμονο... "Εγώ θέλω μόνο να διασφαλίσω τη θέση μου..." Αλλοίμονο... Θεός φυλάξοι, είπα, και λέω ακόμα μέσα μου... Θεός φυλάξοι από κάτι τέτοιους  φύλακες του Θεού...

Την ευχή του αγίου Παντελεήμονα να έχουμε και τη συγχώρεσή του... κι αν έπραξα κι εγώ λάθος, ας με συγχωρέσει...