Ήταν ένα μικρό καράβι...

Ήταν ένα μικρό καράβι.
- Πού πας καραβάκι; το ρώτησαν τα σύννεφα.
- Πάω να βρω την τύχη μου, τους είπε.
Και περνούσαν οι μέρες.
Το καραβάκι πήγαινε...

- Πού πας καραβάκι; το ρώτησε η θάλασσα.
- Πάω να βρω την τύχη μου, απάντησε και πάλι το καραβάκι.
Και περνούσαν οι νύχτες.
Εκείνο το μικρό όλο πήγαινε...

- Πού πας καραβάκι; το ρώτησε κι ο άνεμος με τη σειρά του.
- Την τύχη μου γυρεύω, είπε ξανά.

Και πήγαινε, πήγαινε, όλο πήγαινε...

- Η τύχη σου είμαι εγώ, φώναξε τότε η θάλασσα και σήκωσε τα κύμματα ψηλά.

- Όχι, η τύχη σου είμαι εγώ, είπε ο ουρανός και βρόντηξε.

- Μην τους ακούς μικρό μου καραβάκι, σφύριξε τέλος ο άνεμος. Είσαι δικό μου!

Άρχισαν τότε να μαλώνουν τα στοιχειά της φύσης
ποιο από τα τρία θα κερδίσει το μικρό καράβι.
Μόνο η τύχη του σιωπούσε.
Κι εκείνο πεταγόταν απ' τους βοριάδες και τα κύμματα,
την θάλασσα τη θυμωμένη
μια στα ουράνια, μια στα καταχθόνια.
Κρατούσε μέρες ολάκερες η μάχη...
Νύχτες ατελείωτες...

Μα το μικρό το καραβάκι πήγαινε...

Μέχρι που έγινε πουλί!

Κανείς δεν πήρε είδηση πώς τα κατάφερε.
Ένα πουλί που αμέριμνα έσκιζε τον αέρα.
Σεργιάνιζε τον ουρανό χαρούμενο.
Και ξεδιψούσε στη θάλασσα τη διψασμένη.

Αν κάποιος υποπτεύεται το μυστικό του
ας μην το μαρτυρήσει, σας παρακαλώ.
Όλη η αλήθεια ζει κρυμμένη μες στο μυστικό.
Όταν τη φανερώνεις ψεύδεται.

Αν το γνωρίζεις
γίνε πουλί
να σ' έχει συντροφιά του ο γλάρος
που κάποτε ήταν... ένα μικρό καράβι...