Καλή μας αρχή!

Ξημέρωσε ο Θεός τη μέρα του. Ήτανε Τετάρτη 6 του Ιούνη, οσίου Ιλαρίωνος του νέου, ηγουμένου της μονής των Δαλμάτων και Αττάλου οσίου του θαυματουργού.

Ανοίγοντας τα μάτια η πρώτη σκέψη που μου ήρθε στο νου ήταν: θα φτιάξω μπλογκ. Πρώτα εγώ δοκίμασα μεγάλη έκπληξη από την ίδια μου τη σκέψη σαν να μην ήταν δική μου. Τόσους μήνες που γράφω στα μπλογκ ποτέ δεν είχα παρόμοια σκέψη ούτε σαν υπόθεση. Στις προτάσεις των φίλων αντιδρούσα πεισματικά και κάθετα προτάσσοντας διάφορους λόγους και στην ουσία αγνοώντας τον πραγματικό λόγο της άρνησής μου που τον κατάλαβα μόνο όταν ήρθε η καταφατική σκέψη αυτής της μέρας.

Είναι λοιπόν που κατά βάθος περισσότερο από όλα αυτά που είμαι, είμαι ηθοποιός. Και κυρίως ηθοποιός της πρόβας και πολύ λιγότερο της παράστασης. Πριν βγω στη σκηνή ξέρω πως απαιτείται πρώτα πολύ δουλειά. Δεν θα μπορούσα ποτέ να προχωρήσω σε κάτι άγνωστο βγαίνοντας απλώς και αυτοσχεδιάζοντας χωρίς πρώτα να έχω δουλέψει πολύ. Ξέρω πόσο απαιτητιική είναι η σκηνή. Πόσο αποκαλυπτική στη γύμνια του ηθοποιού. Στην ομορφιά αλλά και στην αδυναμία του.

Ξέρω και το κοινό που ανελέητα διψά να καταπιεί τον πρωταγωνιστή. Το κοινό που δεν είναι ποτέ ένα. Είναι ψυχές ψυχές ξεχωριστές και αιώνιες που αν καταφέρεις έστω και για λίγες στιγμές να τις ενώσεις σε μία και να τις συντονίσεις δεν είναι γιατί το κάνεις εσύ αλλά γιατί μια πολύ μεγαλύτερη δύναμη από τη δική σου το θέλησε. Εσύ αγωνίζεσαι και δίνεσαι και οι δέκτες δέχονται και πολλαπλασιάζουν.

Τα πρώτα μου βήματα στον κόσμο των μπλογκ έγιναν μέσα στη ζεστή αγκαλιά –καταρχάς- του μπλογκ του αγαπημένου μου φίλου Άρη Δαβαράκη, www.prosopa.com Αν δεν ήταν ο Άρης πιθανόν ακόμα να μην είχα καμία σχέση με αυτόν τον αόρατο και ζωντανό κόσμο. Υπογράφοντας στην αρχή ως poet και ύστερα ως Βασιλική ασκήθηκα στο να διαβάζω τους άλλους, να ακούω, να καταλαβαίνω όσο μου ήταν δυνατόν και μετά να γράφω. Μεγαλώνοντας μέσα στο σπίτι αυτό που ήταν και είναι ακόμα για μένα σπίτι μου, άρχισα σιγά σιγά να ξεπορτίζω και να βγαίνω στα γειτονικά σπίτια γνωρίζοντας και άλλους μπλόγκερ.

Αρκετά επισκέφτηκα και σε λίγα στάθηκα, πηγαίνοντας ξανά και ξανά μέχρι που γίναμε φίλοι με τους νοικοκύρηδές τους. Έτσι αγάπησα την Αφροδίτη, τον Asteroid, τον 7 demons, τον Alex A., τον Pico και το Πρόβατο με ξεχωριστό τρόπο τον καθένα και για εντελώς διαφορετικούς λόγους.

Έτσι αγάπησα και κάποιους σχολιαστές όπως τον Σπύρο, τον Δημήτρη τον Βόρειο, την Livana, τον Pezologo, την Αννίνα, την Χαρά που συχνά την σκέπτομαι κι ας έχει αποχωρίσει, την Ρωξάνη, τον Thiv, την Βάσω κι έναν ανώνυμο. Παλιότερα και τον Πολύξερα που συχνά μου έσπαζε τα νεύρα αλλά τον αγάπησα κι αυτόν ειδικά όταν τον γνώρισα από κοντά και τον κατάλαβα. Γιατί είναι αλήθεια πως όταν γνωρίζεις κάποιον όλα τοποθετούνται σε πιο στέρεα βάση, πιο γνήσια και σταθερή. Αλλιώς πρέπει ο άλλος που γράφει να είναι απολύτως σαφής και ξεκάθαρος, πολύ διάφανος, με πολύ καλό χειρισμό του λόγου και μεγάλη ειλικρίνεια για να τον αγαπήσεις -αν σου ταιριάζει, χωρίς να πέσεις σε παρεξηγήσεις. Τέτοιος αποδείχτηκε μόνον ο Σπύρος για μένα.

Το μπλογκ που τώρα στήνω δεν είναι σπίτι μου. Είναι μόνο ένας δρόμος, ένα πέρασμα, τίποτα παραπάνω. Μπορώ να φιλοξενούμαι σε άλλα σπίτια αλλά είμαι ανίκανη να στήσω ένα δικό μου σπίτι. Ν’ ανοίξω όμως ένα δρόμο και να τον περπατήσω παρέα με άλλους νομίζω πως μπορώ και αυτό κάνω. Ένας δρόμος ανοιχτός με όλα του τα εμπόδια. Από πάνω ουρανός και καιρός. Από κάτω χώμα και μνήμες οι αιώνες. Και αέρας παντού τριγύρω. Να είμαστε εδώ όταν θέλουμε και το μπορούμε. Όταν κάτι μας αγγίζει να το ονομάζουμε και να το αυξάνουμε. Όταν μας εμπνέει να πιανόμαστε χέρι χέρι και να προχωράμε μαζί. Αν μας συγκινεί να το αγκαλιάζουμε.

Η σκέψη της δημιουργίας αυτού του μπλογκ μου ήρθε τρεις μέρες αφότου έφυγε ο αγαπημένος μου πεντάχρονος ανιψιός Θεολόγης. Σήμερα νιώθω πως ο θάνατός του δεν είναι άμοιρος αυτής της απόφασης. Πως είναι ένα δώρο δικό του. Σαν να άνοιξε, αυτό το αξιολάτρευτο παιδί, τον δρόμο για τον οποίο μιλώ. Σαν να τον γέννησε η αποχώρισή του. Η μεγάλη του φτερωτή παρουσία σήμερα στον ουρανό. Και του είμαι ευγνώμων γι’ αυτό, όπως και για πολλά άλλα.

Ξεχωριστά θα ευχαριστήσω τελειώνοντας τον καλό μου φίλο Asteroid, που ανταποκρίθηκε αμέσως στην βοήθεια που του ζήτησα και που με τόση αγάπη έστησε αυτό το μπλογκ καθώς εγώ ακόμα είμαι βαθιά νυχτωμένη για τις διαδικασίες του στησίματος και της οργάνωσής του.

Θα χρειαστεί πολλή δουλειά για να γίνει το μπλογκ όπως το έχω στο νου μου, γιατί εκτός από τον λόγο, με ενδιαφέρει πάρα πολύ και το αισθητικό μέρος, το εικαστικό όπως και το μουσικό. Με δουλειά και υπομονή σιγά σιγά θα γίνει κι αυτό. Αφού κάναμε την αρχή, με τη δική σας βοήθεια και κυρίως την βοήθεια του Θεού, όλα θα γίνουν.

Καλή μας αρχή, λοιπόν, ψυχή μου.