Από τις 14.06.07 οι δρόμοι της μπλογκογραφίας και των ψυχών μας συναντιούνται στο μπλογκ-σταυροδρόμι του Άρη Δαβαράκη για όσους αγάπησαν και αγαπούν τον Μάνο Χατζιδάκη.Σ' ευχαριστώ Άρη μου που μας οδήγησες στο σπάνιο φως του Μάνου που πάντα μας φωτίζει. Τον βλέπω να χαμογελά ντροπαλά τώρα και να μας αγκαλιάζει. Ευχαριστώ κι εσένα και τον Λουκά Αθανασίου που εργαστήκατε με τόση αγάπη και μας κάνατε αυτό το μονάκριβο δώρο που με τη σειρά μας το δωρίζουμε κι εμείς.
Δεν ξέρω να βάζω ακόμα link, αλλά το μπλογκ Πρόσωπα του Άρη είναι ήδη εδώ.
Καλημέρα Ψυχή μου! Τι ωραία που έχεις ανοίξει κι΄αυτή την πόρτα, έτσι πολλαπλασιάζονται οι πιθανότητες των συναντήσεων. Ενας άγνωστος φίλος, ο Αντώνης, μου άφησε ένα σχόλιο που αντιγράφω και σου μεταφέρω "Θάθελα να συναντήσω κάποιους ανθρώπους σε μια εποχή που οι συναντήσεις στην καλύτερη εν τελει καμιά φορά είναι διαδικτυακές.. Το απλόχερα μου λείπει και το μαζί με άλλους".
ReplyDeleteΤο απλόχερα και το μαζί με άλλους λοιπόν. Και μένα μου λείπει πολύ. Καλο Σαββατοκύριακο Βασιλική μου!
...και απλοχερα,
ReplyDelete...και απλοκαρδα,
...και μονοι,
...και μαζι με αλλους...
..φιλω τα πανεμορφα μας σταυροδρομια...
...παντα καλα να ειμαστε να ανταμωνουμε, κι εδω κι αλλου..
φιλια στην ευγενη μας οικοδεσποινα,
και σ'ολους τους περαστικους....
Τώρα εγώ τι να γράψω;
ReplyDeleteΟι σκέψεις των δύο πιο αγαπημένων μου φίλων τα λένε όλα!
Καλησπέρα πρόσωπό μου! Είδα στον ύπνο μου τώρα το μεσημέρι πως ήρθα λέει στην Πάρο που έκανες διακοπές για να σε δω και περάσαμε υπέροχα! Σ' επιθύμησα πολύ καθώς φαίνεται... Αλλά εμείς και το απλόχερα το έχουμε Άρη μου και το μαζί με άλλους το έχουμε, μόνο που επειδή αγαπάμε φανατικά το θέλουμε παραπάνω, ε το θέλουμε πολύ, τι να κάνουμε τώρα; Θα το παλεύουμε όσο και όπως μπορούμε. Εξάλλου η αγάπη μας που είναι μεγάλη μας συντονίζει και μας ανοίγει ευτυχώς και εναέριους δρόμους όταν οι επίγειοι δεν μας χωρούν...
Δημήτρη μου, ανταποδίδω και επαυξάνω την αγάπη και τα φιλιά! Και μαζί και μόνοι... είμαστε πάντα μαζί!
Βασιλικουλα μας καλη,
ReplyDeleteεισαι εσυ καλη, και μας αγαπας...
αφηνω στο σταυροδρομι για τους περαστικους ,λιγο νερακι δροσερο,
απο την σταμνα του Μ.Χατζιδακη,
ειναι απο το βιβλιο του''Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ",απο τις εκδοσεις Ικαρος,
"...Και μουρχονται στο νου τρεις στιχοι απο μιαν ωδη του
Καλβου''
Αυτου,του Ομηρου εδιδασκες
τα δακτυλα να τρεχουσι
με την ωδην συμφωνως.
Αυτο το "να τρεχουσι με την ωδην συμφωνως",ειναι νομιζω ,και η ουσια αυτης της γαμηλιας τελετης,οπου συνευρισκονται λεξη και μελωδια,
συνθλιβωντας και οι δυο την αυταρεσκεια τους και την ανεξαρτησια τους,
καθως υπυρετουν μια καινουργια αισθηση "ζωης",
που με την επιβολη της καταφερνει να εξαφανησει την καταγωγη και το ανεξαρτητο περιεχομενο των γεννητορων.[...]
...Το μελωδικο σχημα μονο του υποβαλλει τη λεξη.
Και η λεξη μονη της υποβαλλει τη μελωδια. [...]
...Γιατι δεν πρεπει να ξεχναμε πως ενα εργο τεχνης περιεχει παντα και ενα τμημα που δεν μπορει ν΄αποκρυπτογραφηθει.
Ποτε να γινει νοητο και φανερο στους ασεβεις , γιατι θα ηταν υβρις ,με την αρχαια εννοια της λεξης. [...]
...Ισως ξαναμιλησουμε, αν δεν βυθιστω κι εγω ζαλισμενος σε καπιο κιτρινο ποταμι,
προσπαθωντας ν΄αγκαλιασω ενα φεγγαρι. "
για την αντιγραφη,
Δημητριος ο Βορειος
καλο βραδυ...
Δημήτρη μου ευγενικέ, ίσως δεν αγαπάμε επειδή είμαστε καλοί, αλλά γινόμαστε καλοί επειδή αγαπάμε... ίσως όμως να συμβαίνει και το αντίστροφο, δεν ξέρω... ίσως και τα δύο...
ReplyDeleteΑκριβό το δώρο σου της αντιγραφής που τόσο εκτιμούσε και ο Πεντζίκης σαν διαδικασία αφομοίωσης, κατανόησης και εσωτερικής διαδρομής της ψυχής...
Πανάκριβο το δώρο των λεγομένων του ίδιου του Μάνου λέξη προς λέξη...
Πολύ σ' ευχαριστώ!
Καλό μας βραδάκι και καλή αγαπημένη Κυριακή!
Ας μου επιτραπεί μια ξεχωριστή καληνύχτα σ' ένα ξεχωριστό παιδί που πριν λίγο διάβασα το γράμμα του στο e mail του μπλογκ που δεν έχω συνηθίσει ακόμα να το ανοίγω κσθημρτινά όπως το άλλο και δεν έχω και ιδέα πώς απαντά κανείς.
ReplyDeleteΔεν θα πω ούτε το χαϊδευτικό σου όνομα φίλε μου.. αυτό που σου επιτρέπει να ζεις.
Μόνο σου ζητώ να μείνεις. Μην αποτραβηχτείς. Όσο θέλεις και όσο εσύ μπορείς. Μα μην αποφασίζεις τίποτα.
Συγχώρεσέ με για την ερώτηση που έκανα, όσο καλοδιάθετη κι αν ήταν, ήταν θεόχαζη.
Είμαστε πάντα κάτι περισσότερο από την δουλειά που κάνουμε. Πάντα κάτι παραπάνω από ό,τι λέμε. Κάτι περισσότερο απ' αυτό που τα μάτια των άλλων μπορούν να δουν.
Κι εσύ είσαι ξεχωριστός και η δουλειά που κάνεις για μένα είναι κάτι σαν μικρό θαύμα, απ' αυτά τα μικρά που δεν τα πιάνει το μάτι μας και χωρίς αυτά τίποτα δεν προχωρά. Ούτε τα πόδια μας, ούτε τα τρένα μας, ούτε τα καράβια μας.
Σ' ευχαριστώ που μου έγραψες και να προσέχεις τους βάλτους. Δεν είσαι γι' αυτούς εσύ.