Βασιλικουλα μας φεγκαρενια , μια μεγαααααλη καλημερα... πρωτα για σενα... και μετα για τον καθενα.. το'πες και απ΄οτι βλεπουμε το κανεις... για την ωρα εχεις φτασει ..στο φεγγαρακι.. για να δουμε , για να δουμε... τι αλλα πολλα και ωραια εχουμε να δουμε... ..τωρα πια ολα τα περιμενουμε... και παντα, εισαι εκπληξη ε υ χ α ρ ι σ τ η ! ! ! υ.γ. ειναι το μικροτερο μεγαλο παραμυθακι που μεχρι τωρα εχω διαβασει... απο την ψυχη μου, ευγε χιλιες φορες, να εισαι παντα καλα, να γραφεις τετοιες ομορφιες, να βλεπουμε κι εμεις με τα ματια σου καπου,καπου κανα φεγγαρακι, κι ας ειναι ..και μισο... σιγουρα θα χαρηκε και ψυχουλα του"δικου σου παπουλη, παπα Σαββα-Στεφανου", που αυτο το υπεροχο σου παραμυθακι ειναι αφιερωμενο σ'αυτον... να ειναι η μνημη του αιωνια, αναπαυμενη η ψυχη του και να εχεις την ευχουλα του, κι απο κοντα κι εμεις... ...σε φιλουμε...
Η αμοιβαία αγάπη... τι ωραία που το λες 7 μου... Θα ανεβάσω ξεχωριστό post για τον πατερούλη μου, δεν θέλω να μείνει εδώ στα σχόλια αυτό που θα πω και δεν είμαι και σε θέση τώρα να το κάνω. Έγιναν δύο κηδείες, η πρώτη η μοναστηριακή και μετά η κανονική. Πήγα στην πρώτη υποψιαζόμενη πως θα είναι πιο ήσυχα από κόσμο όπως και ήταν και πως θα είναι και μεγαλύετρη και όντως ήταν, σχεδόν τέσσερις ώρες. Έχεις ξανακούσει τη φράση: Χόρτασα κηδεία; Ε, να, αυτό.
Κι από μένα μεγάλο φιλί για καληνύχτα -είσαι τουλάχιστον δύο ένα τώρα με τον Pico που θα του το στείλω και στο λημέρι του!!!
Αν θέλεις τόσο λίγο φίλε μου Aseroid για να γίνεις παιδί, μάλλον ήσουν ήδη κάπου καταχωνιασμένο και εμείς απλώς ίσως μόνο τη φλούδα σηκώσαμε... Φιλιά και καληνύχτα! Σ' ευχαριστώ που είσαι εδώ και που ακόμα συνεχίζεις να με βοηθάς τόσο πολύ και στα τεχνικά ζητήματα του μπλογκ.
Τρυφερέ μου Δημήτρη, εσείς μου δίνετε δύναμη και συνεχίζω, όλοι εσείς που είστε εδώ και στην καρδιά μου. Πολλά θα ήθελα να πω, αλλά δεν είναι η ώρα, είμαι σε μια εύθραυστη ισορροπία, οπότε ας μη σκορπίσω σήμερα και πέσω από το σχοινί... Μου άρεσε πολύ που έγραψες αυτό το: ας είναι και μισό... Ναι, ας είναι και μισό και ας έρθει μια μέρα ή μια νύχτα όποτε αυτή θέλει που θα το δούμε και ολόκληρο, από την άλλη μεριά, αυτήν που ίσως εδώ στην γη το βλέμμα μας δεν φτάνει να δει...
Πολλά φιλιά κι αστεράκια από τη Σαλονίκη κι εμένα!
Τι άλλο να πεις Livana μου, τα είπες όλα, όλα και το φιλί σου αγγίζει την ψυχή μου βαθιά και ανταποδίδει στην ψυχή σου που τη νιώθω τόσο συγγενική με την δική μου. Σ' ευχαριστώ που είσαι εδώ, ακόμα και χωρίς υποσχέσεις, για όσο θα είσαι, για μένα είσαι πολύτιμη και μονάκριβη.
Απόψε κοίταζα το φεγγάρι από τη βεράντα μου - σα μια κομμένη φλούδα από πορτοκάλι πάνω από τη φωτισμένη πόλη μας. Μισό και αναποδογυρισμένο, ίδιο η ζωή μου πολλές φορές, λειψή και αναποδογυρισμένη...
Μα εσύ μου θύμισες το μυστικό του: "κάποτε κρύβεται, αλλά μόνο για να το αποζητήσουμε ταξιδεύοντας στο αστεράκι της μνήμης"... Ξέρω καλά πως αυτό πρέπει να κάνω κι εγώ - να μη σταματήσω να ταξιδεύω ώσπου ν΄ ανακαλύψω πού κρύβονται αυτά που νιώθω νάχω χάσει από καιρό.Μόνο που ώρες ώρες νιώθω την καρδιά μου κομμάτια και τα πόδια μου πληγιασμένα!
Κοιτάζω πάλι το μισοφέγγαρο και του κρυφοχαμογελώ... Ακόμη κι έτσι μισό, σκορπίζει φως γύρω του - ένα φως θαμπό, αλλά γαλήνιο. Ας είναι... έχει κι αυτό την αξία του. Θάρθει η ώρα που η πανσέληνος θα βάψει ασημόλευκη τη θάλασσα της ταραγμένης μου ψυχής. Ως τότε θα ακούω τον ψίθυρο της νύχτας που θα μου λέει πως πρέπει να κάνω υπομονή. Η υπομονή είναι κιόλας λιγάκι αγάπη. Ίσως έτσι μάθω σιγά σιγά πώς ν΄ αγαπώ...
Ο παππούλης μου Σα έχασε πριν από πολλά χρόνια τον δεκατετράχρονο γιο του από καρκίνο, πριν από λίγα χρόνια την γυναίκα του. Έμεινε σχεδόν κατάκοιτος δυο χρόνια σε κλινική και είχε ένα σωρό προβλήματα υγείας. Έλα όμως που ήταν γεμάτος χαρά πάντα και είχε τόση υπομονή και τόση αγάπη μέσα του ν' ακούει τα βάσανα του κόσμου και να συμπάσχει μαζί του δίνοντας φως κι ελπιδα.
Με τα μισά προχωράμε Σα μου και με τα κομμάτια μας προχωράμε. Κι η υπομονή είναι κιόλας λίγη αγάπη ή ετοιμάζει τον δρόμο για την αγάπη. Ένα ζεστό χαμόγελο κι ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη. Προχωράμε! Καλό βραδάκι!
Νάχουμε την ευχούλα του Βασιλική μου! Οι άνθρωποι που μέσα από το σταυρό έφτασαν να γίνουν σαρκωμένη αγάπη δίνουν φως και ελπίδα σε όλους γύρω τους.
Σε ευχαριστώ για το αποψινό μοίρασμα, για το ζεστό χαμόγελο και το χτύπημα στην πλάτη... Το είχα πολλή ανάγκη μετά από μια απίστευτη εσωτερική διαδρομή των τελευταίων ημερών. Προχωράμε!
Βασιλικούλα, ευχαριστούμε για το ωραίο παραμύθι σου και τα πανέμορφα σκίτσα του. Το δικό σου βλέμμα φτάνει και βλέπει πολλά από την άλλη πλευρά, αλλά με τι τίμημα...δε θέλω να φαντάζομαι. Θέλω και εύχομαι να είσαι πάντα έτσι εύθραυστη αλλά και άθραυστη. Σε φιλώ με ολόκληρη την αγάπη μου.
Είμαστε εδώ και για να μοιραζόμαστε... Σα! ε, και για μερικά εκατομμύρια λόγους επιπλέον!!!
Βρε Βάσω, τι αστείο που είναι! Εχθές το βράδυ ξάπλωσα με τη σκέψη σου κι έλεγα πού είναι αυτό το κορίτσι, το χάσαμε, και τσουπ, να 'σαι σήμερα εδώ να διαβάζω τις καίριες πάντοτε σκέψεις σου με την απίστευτη ακρίβεια του λόγου σου. Τώρα για το τίμημα, άστο να πάει, άστο... Αλλά όντως όσο εύθραυστη είμαι άλλο τόσο και άθραυστη με τη βοήθεια Θεού, και ανθρώπων σαν κι εσένα. Με αφορμή αυτό που έγραφε χθες ο Σα για τα κομμάτια, σκεφτόμουν το βράδυ πως ο μόνος τρόπος να συνεχίσουμε, είναι αυτά τα κομματάκια μας να τα ενώνουμε λίγα λίγα για να τα κάνουμε φτερά, γιατί τα φτερά έτσι είναι φτιαγμένα, δεν είναι συμπαγής ύλη, άρα μας παίρνει!!!
Ρωξάνη μου γλυκιά, σ' ευχαριστώ που περνάς κι ας μη γράφεις κάθε μέρα, το ξέρω ότι είσαι εδώ και πως μ' αγαπάς το ξέρω όπως το ξέρεις κι εσύ για μένα. Καλό μας βραδάκι, φωτεινό!
Για να δούμε, το επόμενο ποστέκι θα είναι καραβάκι που πάει... κι ακόμα παλεύω να βρω τον τρόπο για να βάλω μουσική, αλλά θέλει συντονισμό δυνάμεων αυτό και πού θα πάει θα το καταφέρουμε και θα σας αρέσει!
Αυτά είναι τα ωραία της μπλογκογραφίας!!!!!!! Ακριβώς όπως συμβαίνει σε μια ανοιχτή σκηνή θεάτρου ή και τσίρκου, δηλ. άλλον προλογίζεις κι άλλος εμφανίζεται! Αλλά έτσι είναι οι μεγάλες ντίβες όπως η Αφροδίτη μας, περιμένουν να βγουν πρώτα όλοι οι άλλοι και στο τέλος κάνουν το φωταγωγημένο φινάλε!
@Pico μου, μου έλεγε κάποτε ο Βουτσινάς μιλώντας για ένα ταξίδι του -αν θυμάμαι καλά στο Κάιρο: Όταν δίνω καμιά δραχμούλα σε κανένα ζητιάνο, και πάντα προσπαθώ να δίνω ό,τι μπορώ, δεν το κάνω για να ελεήσω αυτόν, αλλά το κάνω γιατί ξέρω καλά πως αύριο μπορεί να είμαι στη θέση του και θα ήθελα τόσο πολύ να μην με προσπερνάνε και να μου αφήνουν κι εμένα κάτι...
Φυσικά και μας παίρνει... Μερικούς μάλιστα τους παίρνει πιο πολύ, γιατί έχουν περισσότερα κομμάτια διαθέσιμα και μπορούν να φτιάξουν πιο γερά φτερά. Εσύ είσαι στους μερικούς. Ψηλά λοιπόν και δε σε σταματάει τίποτα. Όλο και ψηλότερα...
Βασούλα μου, μου άνοιξες τόσο πολύ την καρδιά και χαμογέλασα γεμάτη χαρά και ευτυχία. Εντάξει, λοιπόν, όλο και ψηλότερα και να ξέρεις, στο γράφω εδώ, πως το επόμενο ποστάκι που ξεκινώ να ανεβάζω τώρα σου το αφιερώνω όλο με όλη μου την αγάπη! Τι ευλογημένο πλάσμα είσαι εσύ...
Είδα το σχόλιό σου στο μέηλ και απάντησα νομίζοντας πως θα δημοσιευτεί εδώ. Δεν ξέρω αν είσαι μπλόγκερ γιατί το όνομά σου βγαίνει με μαύρα γράμματα, όπως και να 'χει σ' ευχαριστώ που ήρθες και χαίρομαι βαθιά που σου μίλησε αυτό το μικρό πραγματάκι...
Δεν τον γνώρισα.
ReplyDeleteΌμως κατάφερες μέσα απ΄το δημιούργημά σου να υποψιαστώ το μεγαλείο του-παράξενα παιγχνίδια που παίζει η αμοιβαία αγάπη,ε?
Ένα μεγάλο φιλί για Καληνύχτα...
Δεν έχω λόγια να πω... Είναι υπέροχο και τόσο, μα τόσο συγκινητικό.
ReplyDeleteΤελικά, είχες-δεν είχες, τα κατάφερες και, φτιάχνοντας blog εσύ, μας έκανες όλους παιδιά - κυρίως όσους δεν ήταν ποτέ παιδιά!..
ReplyDeleteΜια μεγάλη αγκαλιά...
Βασιλικουλα μας
ReplyDeleteφεγκαρενια ,
μια μεγαααααλη καλημερα...
πρωτα για σενα...
και μετα για τον καθενα..
το'πες και απ΄οτι βλεπουμε το κανεις...
για την ωρα εχεις φτασει
..στο φεγγαρακι..
για να δουμε ,
για να δουμε...
τι αλλα πολλα και ωραια
εχουμε να δουμε...
..τωρα πια
ολα τα περιμενουμε...
και παντα,
εισαι εκπληξη
ε υ χ α ρ ι σ τ η ! ! !
υ.γ.
ειναι το μικροτερο
μεγαλο παραμυθακι
που μεχρι τωρα
εχω διαβασει...
απο την ψυχη μου,
ευγε χιλιες φορες,
να εισαι παντα καλα,
να γραφεις τετοιες
ομορφιες,
να βλεπουμε κι εμεις
με τα ματια σου
καπου,καπου
κανα φεγγαρακι,
κι ας ειναι ..και μισο...
σιγουρα θα χαρηκε και ψυχουλα
του"δικου σου παπουλη,
παπα Σαββα-Στεφανου",
που αυτο το υπεροχο σου παραμυθακι
ειναι αφιερωμενο σ'αυτον...
να ειναι η μνημη του αιωνια,
αναπαυμενη η ψυχη του και
να εχεις την ευχουλα του,
κι απο κοντα κι εμεις...
...σε φιλουμε...
Γλυκειά μου Βασιλική...
ReplyDeleteΔεν θα πω τίποτα...παρά μόνο..
Είμαι ΕΔΩ για εσένα !
Και θα είμαι!! Υπόσχομαι.-
Ένα γλυκό φιλί στην ψυχή σου...
Η αμοιβαία αγάπη... τι ωραία που το λες 7 μου...
ReplyDeleteΘα ανεβάσω ξεχωριστό post για τον πατερούλη μου, δεν θέλω να μείνει εδώ στα σχόλια αυτό που θα πω και δεν είμαι και σε θέση τώρα να το κάνω. Έγιναν δύο κηδείες, η πρώτη η μοναστηριακή και μετά η κανονική. Πήγα στην πρώτη υποψιαζόμενη πως θα είναι πιο ήσυχα από κόσμο όπως και ήταν και πως θα είναι και μεγαλύετρη και όντως ήταν, σχεδόν τέσσερις ώρες. Έχεις ξανακούσει τη φράση: Χόρτασα κηδεία; Ε, να, αυτό.
Κι από μένα μεγάλο φιλί για καληνύχτα -είσαι τουλάχιστον δύο ένα τώρα με τον Pico που θα του το στείλω και στο λημέρι του!!!
Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε καλέ μου Σα. Να είσαι καλά ευαίσθητέ μας φίλε και σου εύχομαι ένα γλυκό βραδάκι!
ReplyDeleteΑν θέλεις τόσο λίγο φίλε μου Aseroid για να γίνεις παιδί, μάλλον ήσουν ήδη κάπου καταχωνιασμένο και εμείς απλώς ίσως μόνο τη φλούδα σηκώσαμε...
ReplyDeleteΦιλιά και καληνύχτα! Σ' ευχαριστώ που είσαι εδώ και που ακόμα συνεχίζεις να με βοηθάς τόσο πολύ και στα τεχνικά ζητήματα του μπλογκ.
Τρυφερέ μου Δημήτρη,
ReplyDeleteεσείς μου δίνετε δύναμη και συνεχίζω, όλοι εσείς που είστε εδώ και στην καρδιά μου.
Πολλά θα ήθελα να πω, αλλά δεν είναι η ώρα, είμαι σε μια εύθραυστη ισορροπία, οπότε ας μη σκορπίσω σήμερα και πέσω από το σχοινί...
Μου άρεσε πολύ που έγραψες αυτό το:
ας είναι και μισό...
Ναι, ας είναι και μισό και ας έρθει μια μέρα ή μια νύχτα όποτε αυτή θέλει που θα το δούμε και ολόκληρο, από την άλλη μεριά, αυτήν που ίσως εδώ στην γη το βλέμμα μας δεν φτάνει να δει...
Πολλά φιλιά κι αστεράκια από τη Σαλονίκη κι εμένα!
Τι άλλο να πεις Livana μου, τα είπες όλα, όλα και το φιλί σου αγγίζει την ψυχή μου βαθιά και ανταποδίδει στην ψυχή σου που τη νιώθω τόσο συγγενική με την δική μου. Σ' ευχαριστώ που είσαι εδώ, ακόμα και χωρίς υποσχέσεις, για όσο θα είσαι, για μένα είσαι πολύτιμη και μονάκριβη.
ReplyDeleteΑπόψε κοίταζα το φεγγάρι από τη βεράντα μου - σα μια κομμένη φλούδα από πορτοκάλι πάνω από τη φωτισμένη πόλη μας. Μισό και αναποδογυρισμένο, ίδιο η ζωή μου πολλές φορές, λειψή και αναποδογυρισμένη...
ReplyDeleteΜα εσύ μου θύμισες το μυστικό του: "κάποτε κρύβεται, αλλά μόνο για να το αποζητήσουμε ταξιδεύοντας στο αστεράκι της μνήμης"... Ξέρω καλά πως αυτό πρέπει να κάνω κι εγώ - να μη σταματήσω να ταξιδεύω ώσπου ν΄ ανακαλύψω πού κρύβονται αυτά που νιώθω νάχω χάσει από καιρό.Μόνο που ώρες ώρες νιώθω την καρδιά μου κομμάτια και τα πόδια μου πληγιασμένα!
Κοιτάζω πάλι το μισοφέγγαρο και του κρυφοχαμογελώ... Ακόμη κι έτσι μισό, σκορπίζει φως γύρω του - ένα φως θαμπό, αλλά γαλήνιο. Ας είναι... έχει κι αυτό την αξία του. Θάρθει η ώρα που η πανσέληνος θα βάψει ασημόλευκη τη θάλασσα της ταραγμένης μου ψυχής. Ως τότε θα ακούω τον ψίθυρο της νύχτας που θα μου λέει πως πρέπει να κάνω υπομονή. Η υπομονή είναι κιόλας λιγάκι αγάπη. Ίσως έτσι μάθω σιγά σιγά πώς ν΄ αγαπώ...
Ο παππούλης μου Σα έχασε πριν από πολλά χρόνια τον δεκατετράχρονο γιο του από καρκίνο, πριν από λίγα χρόνια την γυναίκα του. Έμεινε σχεδόν κατάκοιτος δυο χρόνια σε κλινική και είχε ένα σωρό προβλήματα υγείας. Έλα όμως που ήταν γεμάτος χαρά πάντα και είχε τόση υπομονή και τόση αγάπη μέσα του ν' ακούει τα βάσανα του κόσμου και να συμπάσχει μαζί του δίνοντας φως κι ελπιδα.
ReplyDeleteΜε τα μισά προχωράμε Σα μου και με τα κομμάτια μας προχωράμε. Κι η υπομονή είναι κιόλας λίγη αγάπη ή ετοιμάζει τον δρόμο για την αγάπη.
Ένα ζεστό χαμόγελο κι ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη. Προχωράμε!
Καλό βραδάκι!
Νάχουμε την ευχούλα του Βασιλική μου! Οι άνθρωποι που μέσα από το σταυρό έφτασαν να γίνουν σαρκωμένη αγάπη δίνουν φως και ελπίδα σε όλους γύρω τους.
ReplyDeleteΣε ευχαριστώ για το αποψινό μοίρασμα, για το ζεστό χαμόγελο και το χτύπημα στην πλάτη... Το είχα πολλή ανάγκη μετά από μια απίστευτη εσωτερική διαδρομή των τελευταίων ημερών. Προχωράμε!
Καλό μας ξημέρωμα.
Βασιλικούλα,
ReplyDeleteευχαριστούμε για το ωραίο παραμύθι σου και τα πανέμορφα σκίτσα του. Το δικό σου βλέμμα φτάνει και βλέπει πολλά από την άλλη πλευρά, αλλά με τι τίμημα...δε θέλω να φαντάζομαι. Θέλω και εύχομαι να είσαι πάντα έτσι εύθραυστη αλλά και άθραυστη. Σε φιλώ με ολόκληρη την αγάπη μου.
Καλημέρααααααααααααααααααααα!!!!!!!!
ReplyDeleteΕίμαστε εδώ και για να μοιραζόμαστε... Σα!
ε, και για μερικά εκατομμύρια λόγους επιπλέον!!!
Βρε Βάσω, τι αστείο που είναι! Εχθές το βράδυ ξάπλωσα με τη σκέψη σου κι έλεγα πού είναι αυτό το κορίτσι, το χάσαμε, και τσουπ, να 'σαι σήμερα εδώ να διαβάζω τις καίριες πάντοτε σκέψεις σου με την απίστευτη ακρίβεια του λόγου σου. Τώρα για το τίμημα, άστο να πάει, άστο... Αλλά όντως όσο εύθραυστη είμαι άλλο τόσο και άθραυστη με τη βοήθεια Θεού, και ανθρώπων σαν κι εσένα.
Με αφορμή αυτό που έγραφε χθες ο Σα για τα κομμάτια, σκεφτόμουν το βράδυ πως ο μόνος τρόπος να συνεχίσουμε, είναι αυτά τα κομματάκια μας να τα ενώνουμε λίγα λίγα για να τα κάνουμε φτερά, γιατί τα φτερά έτσι είναι φτιαγμένα, δεν είναι συμπαγής ύλη, άρα μας παίρνει!!!
Έχεις κι εσύ ολόκληρη την αγάπη μου!
Βασιλική μου...
ReplyDeleteΠερνώ κάθε μέρα κι ας μη γράφω. Κάθομαι στα παράθυρά σου, κοιτώ το φεγγάρι,τα τρυφερά περάσματα, πίνω από τη δροσιά της φωνής σου.
Ο παππούλης σου, μου φέρνει τον δικό μου..
[Σ' ευχαριστώ πολύ... ξέρεις..]
Ρωξάνη μου γλυκιά, σ' ευχαριστώ που περνάς κι ας μη γράφεις κάθε μέρα, το ξέρω ότι είσαι εδώ και πως μ' αγαπάς το ξέρω όπως το ξέρεις κι εσύ για μένα. Καλό μας βραδάκι, φωτεινό!
ReplyDeleteΓια να δούμε, το επόμενο ποστέκι θα είναι καραβάκι που πάει... κι ακόμα παλεύω να βρω τον τρόπο για να βάλω μουσική, αλλά θέλει συντονισμό δυνάμεων αυτό και πού θα πάει θα το καταφέρουμε και θα σας αρέσει!
Αφροδίτη μου, σε προλογίζω:
ReplyDeleteΈβγα στο παραθύρι μου να σε χαρώ
και δώσ' μου ένα, και δώσ' μου ένα φιλάκι!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΥΓ. Γρήγορα, γιατί είμαι έτοιμη να κατέβω σε απεργία και θα ξέρουν όλοι πως η αιτία είσαι εσύ!
Τρυφερή και αισιόδοξη η ματιά σου με αφορμή τη ζωή και τη λήθη...
ReplyDeleteΑυτά είναι τα ωραία της μπλογκογραφίας!!!!!!! Ακριβώς όπως συμβαίνει σε μια ανοιχτή σκηνή θεάτρου ή και τσίρκου, δηλ. άλλον προλογίζεις κι άλλος εμφανίζεται!
ReplyDeleteΑλλά έτσι είναι οι μεγάλες ντίβες όπως η Αφροδίτη μας, περιμένουν να βγουν πρώτα όλοι οι άλλοι και στο τέλος κάνουν το φωταγωγημένο φινάλε!
@Pico μου, μου έλεγε κάποτε ο Βουτσινάς μιλώντας για ένα ταξίδι του -αν θυμάμαι καλά στο Κάιρο:
Όταν δίνω καμιά δραχμούλα σε κανένα ζητιάνο, και πάντα προσπαθώ να δίνω ό,τι μπορώ, δεν το κάνω για να ελεήσω αυτόν, αλλά το κάνω γιατί ξέρω καλά πως αύριο μπορεί να είμαι στη θέση του και θα ήθελα τόσο πολύ να μην με προσπερνάνε και να μου αφήνουν κι εμένα κάτι...
Ξανά καλημέρα κι από δω!
Φυσικά και μας παίρνει... Μερικούς
ReplyDeleteμάλιστα τους παίρνει πιο πολύ, γιατί έχουν περισσότερα κομμάτια διαθέσιμα και μπορούν να φτιάξουν πιο γερά φτερά. Εσύ είσαι στους μερικούς. Ψηλά λοιπόν και δε σε σταματάει τίποτα. Όλο και ψηλότερα...
Βασούλα μου, μου άνοιξες τόσο πολύ την καρδιά και χαμογέλασα γεμάτη χαρά και ευτυχία.
ReplyDeleteΕντάξει, λοιπόν, όλο και ψηλότερα και να ξέρεις, στο γράφω εδώ, πως το επόμενο ποστάκι που ξεκινώ να ανεβάζω τώρα σου το αφιερώνω όλο με όλη μου την αγάπη!
Τι ευλογημένο πλάσμα είσαι εσύ...
Απλα τελειο...με εκανε και δακρυσα!!!!τελειο τελειο τελειο!!!
ReplyDeleteΕίδα το σχόλιό σου στο μέηλ και απάντησα νομίζοντας πως θα δημοσιευτεί εδώ.
ReplyDeleteΔεν ξέρω αν είσαι μπλόγκερ γιατί το όνομά σου βγαίνει με μαύρα γράμματα, όπως και να 'χει σ' ευχαριστώ που ήρθες και χαίρομαι βαθιά που σου μίλησε αυτό το μικρό πραγματάκι...
ΠΟΛΥ ΓΛΥΚΟ...... ΠΟΛΥ ΤΡΥΦΕΡΟ....
ReplyDeleteEυχαριστώ... Καλό καλοκαίρι!
ReplyDelete