Ο Σχοινοβάτης μου

Στο τσίρκο του κόσμου σχοινοβάτης εσύ.

Στο σχοινι του αμφίβολου είναι.

Απ 'αυτό βιοπορίζεσαι.
Γι' αυτό σε πληρώνουν τ' άπληστα μάτια θεατών που σε κατασπαράζουν.

Στο στραβοπάτημά σου θα σε καταπιεί η βεβαιότητα.
Ο Άδης όσων στέρεα πατούν στο χώμα.

Μα εσύ αδιάφορος για όλους ακροβατείς.
Τους περιέχεις
Σχοινί σου η στιγμή που δεν αγκυλώνει ο χρόνος.
Αν τους κοιτάξεις θα σε ρουφήξει το παρελθόν.
Οι επερχόμενοι αιώνες δε θα χαρούν την τόλμη σου.

Στη γραμμή του ορίζοντα ακροβατείς αγαπημένε.

Εκεί που η θάλασσα παντρεύεται τον ουρανό.

Μη χαμηλώσεις το βλέμμα.

Θα καθρεφτιστεί μέσα του η θάλασσα όλη

και μαγεμένη απ' την εικόνα της θα σ' απαγάγει.

Μη σηκώσεις τα μάτια ψηλά και σ' αρπάξουν τα νέφη.

Θα σε κάνουν δικό τους πλανεμένα από την αστραπή των ματιών σου.

Μπροστά να κοιτάς αγαπημένε πάντα.

Στον ορίζοντα που δεν τελειώνει. Δεν καθρεφτίζεται.
Δεν υψώνεται. Μόνο απλώνεται ακατάπαυστα στους αιώνες ασύλληπτο παρόν.

Στιγμή μη πάψεις να αισθάνεσαι.

Το νερό κάτω από τα πόδια σου. Αυτό σε κρατά.

Και το γαλάζιο που αόρατο σε τυλίγει.

Τα δυο μαζί σε ισορροπούν αγαπημενε σχοινοβάτη.

Το ορισμένο ρευστό και το αόριστο άπιαστο.

Το αέρινο και ρέον.

Κρυφό κι ολοφάνερο.

Όλα σε κρατούν και τίποτα δε σε κρατά.

Η πόρτα που σε περιμένει εκεί αόρατη

στο τέρμα του ορίζοντα που δεν τελειώνει

μια χαραμάδα αφήνει.

Για να τη διαβείς

πρέπει τόσο ν' ανοίξεις το σώμα σου

τόσο να διαλυθείς

να μην έχουν τόπο να σταθούν τα βλέμματα πάνω σου
των θεατών.

Στήλη φωτός να γίνεις

φως να περάσεις μέσα από τη σχισμή

για να τρυπώσεις ποθητέ μου σχοινοβάτη

στη φωτεινή μου μήτρα που σε γέννησε

και που της έλειψες πολύ.

Αβάσταχτα μου έλειψες αγαπημένε.

Η φωτογραφία είναι από το foto art magazine