Αναζητώντας την ομορφιά

Μέσα στη νύχτα αναζητώ τη γλύκα του φωτός.

Μέσα στην ασχήμια την ομορφιά.

Γιατί η νύχτα απλώνεται. Τυλίγει τα πάντα.

Η ασχήμια ολοφάνερη στα μάτια μας γίνεται επιθετική,.Επιβλητική στις αποφάσεις της.

Στο άγγιγμά της δηλητηριώδης.

Μα εγώ αναζητώ την ομορφιά.

Κρυμμένη, αθέατη και σιωπηλή με περιμένει.

Όλο απουσιάζει από τις δηλώσεις, τις βεβαιότητες.

Την άρτια φτιασιδωμένη εικόνα.

Δεν ονομάζεται εύκολα. Με πήλινα δάχτυλα δεν την αγγίζεις.

Δεν την βρίσκεις στις γενικές συναναστροφές, την πνίγουν. Ούτε στις γρήγορες αποφάσεις, τις επιθυμίες που διεκδικούν.

Άλλοτε είναι σιωπηλό παιδί που κανείς δεν ξέρει τι οράματα βλέπει.

Άλλοτε παιδί που αδειάζει τη θάλασσα σε μια λακκούβα της άμμου.

Καμιά φορά παιδί που δεν το παίζουν ή που δεν παίρνει τα γράμματα γιατί και τα παιχνίδια του είναι αόρατα και τα γράμματα όλα τα περιέχει στην άρρητη γλώσσα του.

Δεν ξέρω ακριβώς γιατί, μα νομίζω πως τελικά η ομορφιά όπως και να 'χει είναι παιδί που αγγίζει όλα τα πράγματα κι όλα τα όντα πρώτη φορά σαν να 'ναι η τελευταία.

Έκθαμβο παιδί μπροστά στα μυστήρια.

Γεμάτο ελπίδα στη θέα του θανάτου.

Δεν χωράει την κακία μέσα του.

Γρήγορα ξεπερνά τη λύπη κι αρχίζει πάλι απ' την αρχή.

Παιδί που θέλει να μαθαίνει χωρίς να εξαρτάται από τη μάθηση.

Χωρίς προσπάθεια αγαπά.

Κι αναπαύεται στην αθώα αγκαλιά.

Άφοβα ξεμακραίνει από τους γονείς του.

Βουτά στη θάλασσα δίχως να ξέρει να κολυμπά.

Μοιράζεται και χαρίζεται αλύπητα στον κόσμο όλον

ξεθάβοντας απ' την ψυχή του το πιο ευγενικό του μέταλλο.

Ένα παιδί πάντοτε χαμογελαστό η ομορφιά, αλώβητο στα βέλη της ασχήμιας.

Κι εσύ ψυχή μου, φεύγε την ασχήμια.
Μη σκοντάφτεις πάνω της.

Φεύγε την μιζέρια, την επίδειξη, την αυταρέσκεια,
τον βάλτο της ανέλπιδης μελαγχολίας.

Φεύγε ψυχούλα μου τον πόλεμο, τις διαφωνίες, τις φωνασκίες.
Παραιτήσου από όλα αυτά που θέλουν να κοψουν τα φτερά σου νικηφόρος θάνατος.

Η ομορφιά που αγαπάς είναι παιδί τρυφερό, σιωπηλό, γεμάτο αγάπη μυστική. Αθέατη.

Κοίταξέ το ψυχή μου.
Αγκάλιασέ το και κράτα το απαλά στα χέρια για να ζήσεις.

Ακυλίνης μάρτυρος. Το καντήλι με φωτίζει.

Και η νύχτα είναι μόνο ένας προάγγελος της μέρας.

Τίποτε περισσότερο.

Προάγγελος του φωτός της ομορφιάς είναι, που δεν καταναλώνεται.

Μόνο αυξάνεται και μας ξαναβαφτίζει.