Περί αριστείας - του Ιωάννη Τσουκαλά

Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να μην ανακατεύομαι, όμως οι βλακείες που άκουσα στο Κοινοβούλιο δεν μ´  άφησαν.

Από παλιά διάλεξη μου (2002) στην Επιτροπή Ερευνών του ΑΠΘ περί Αριστείας, παραθέτω σπαράγματα,που απαντούν στους "κενοσόφως περπερευομένους", στις διάφορες βλακείες που λένε.

Ο ορισμός της Αριστείας από τον Αριστοτέλη.

«Η αριστεία είναι μια τέχνη που κατακτάται με εκπαίδευση και εθισμό. Δεν φερόμαστε ορθά επειδή έχουμε αρετή ή αριστεία, αλλά έχουμε τις ιδιότητες αυτές επειδή έχουμε συμπεριφερθεί ορθά. Είμαστε αυτό που επανειλημμένα πράττουμε. Ως εκ τούτου, η Αριστεία, δεν είναι πράξη αλλά συνήθεια»

Ο Πίνδαρος στο σημείο αυτό είναι σαφής: «Αεί δε αμφ’ αρεταις, κόποι και αναλώματα μαρνάται». Κόπος λοιπόν και ξόδεμα χρειάζεται για να αριστεύσει κανείς, είναι η πρώτη υποθήκη.

Στην πολιτεία των αρχαίων προγόνων μας οι άριστοι είναι οι καταλληλότεροι για να διοικούν την Πόλη. Στις πέντε κατηγορίες πολιτευμάτων του Αριστοτέλη: το δημοκρατικό, το αριστοκρατικό, το ολιγαρχικό, βασιλικό, τυραννικό, το μεν δημοκρατικό «εν αις πόλεσιν κρατεί το πλήθος και τας αρχάς και τους νόμους δι εαυτόν αιρείται, αριστοκρατία δε εστιν, εν η μηθ’ οι πλούσιοι, μηθ’ οι πένητες, μηθ’ οι ένδοξοι άρχουσιν, αλλ’ οι άριστοι της πόλεως προστατούσιν.

Στην αρχαιότητα η αριστεία επαινείται δημόσια και επιβραβεύεται σε κάθε περίσταση, και μάς παραδίδεται και ο τρόπος της επιβράβευσης «πάντας αριστεύσαντας στεφάνοις στεφανούσιν, εξ αργυράς της ύλης με γραπταίς ταις αριστείαις». Τα οποία «κατειργάσατο φέρονται τυπωθέντα, και τη χειρί διδόασιν δάφνινον τούτω κλάδον»...

Σε σχόλιο της ανάρτηςής του, ο Ιωάννης Τσουκαλάς σημειώνει:

Από τον ορισμό του Αριστοτέλη κρατώ Νίκο το: " Είμαστε αυτό που επανειλημμένα πράττουμε" Είναι οι πράξεις μας που μας προσδιορίζουν, εμάς και τον χαρακτήρα μας. Όχι το αντίστροφο.

https://www.facebook.com/ioannis.tsoukalas.14?hc_ref=ARQ_NBRqGLNAeLKgS2Hcscc42iefjF8C34GijqgdG0cQKhW_OkquIr7lM0TgBmQGroc&fref=nf