Τραγούδι της Θείας Μεταμορφώσεως του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού

Μέρες τώρα, ο Ιησούς, στους μαθητές μιλούσε

Του Σταυρικού θανάτου τα Πάθη ιστορούσε,

όμως τους προετοίμαζε και για το θάνατό τους

που σύντομα θα έρχονταν με το μαρτύριό τους

Περίλυποι εγένοντο ως άνθρωποι εκείνοι

Μα ο Χριστός δε θέλησε η λύπη τους να μείνει,

να γινει έλος που αργά ή γρήγορα θα πνίξει

την πίστη και το θάρρος τους, κι έτσι, να κάνει νύξη

αποφασίζει πάραυτα της Θείας Βασιλείας,

εκεί όπου θα πορευθεί Πρώτος της αλιειάς

των λατρεμένων Του ψυχών, στο πλάι του Πατέρα,

για να υποδεχθεί μετά κι αυτούς σαν πάει εκεί πέρα

Να δείξει πόσο πρόσκαιρα τα πράγματα του κόσμου

ειναι, και πόσο μάταια, ώστε να πούνε "Δώσ' μου 

κι εμένα σπιθαμή κοντά Σου για να μείνω.

Χάριν της Βασιλείας Σου, κάθε φαρμάκι πίνω"

Παίρνει, λοιπον, Ιάκωβο, Πέτρο και Ιωάννη

και ανεβαίνει στο Θαβώρ. Την προσευχή Του κάνει

ενώ οι τρεις, των μαθητών οι πρόκριτοι, κοιμούνται,

όπως λίγο αργότερα, -γιατί πολύ λυπούνται-, 

θα κάνουν στη Γεθσημανή κατά την προδοσία 

Μα διαγρηγορήσαντες, θα δούνε μια ουσία

που ως τότε δεν το γνώριζαν πως είχε ο Χριστός τους

Πριν ήταν ο Διδάσκαλος, μα τώρα ο Θεός τους

Εκεί που προσευχότανε, Τον βλέπουν να αλλάζει

Δεν ξέρουν τι τους ξύπνησε ή τι τους ετοιμάζει

Το πρόσωπό Του ήλιου φως, χιτώνες λευκασμένοι

Θαυμάζουν, καταπλήσσονται, χαίρονται οι καημένοι

Και βλέπουν και τον Μωϋσή στο πλάι Του να στέκει

και ο Ηλίας έρχεται και στέκεται παρέκει

Πώς ο Θεόπτης Μωϋςής  και ο αρματηλάτης

προλέγουν όσα έπονται κι όσα ο Μέγας Λάτρης

θα πάθει, απ' την έξοδο απ' την αγία πόλη

μέχρι και την Ανάσταση που οι μαθητές Του όλοι

θα δουν, και την Ανάληψη στων Ελαιών το Όρος

της Βασιλειας του Θεού που 'ναι αγγελιοφόρος;

Μέσα στη θεία μέθη του, ο Πέτρος εκστομίζει:

"Να στήσουμε, λέω, σκηνές, μία για τον καθένα,

δύο για τους προφήτες μας και άλλη μιά για Σένα.

Να μείνουμε για πάντα εδώ, μέσα στην ευτυχία,

αιώνια να 'ναι η χαρά και η καλοτυχία"

Το λόγο δεν απόσωσε. Νεφέλη κατεβαίνει, 

-ωσάν ουράνια σκηνή αυτήν καταλαβαίνει

ο μαθητής ο φλογερός-,  και τους τυλίγει όλους

Μία φωνή ακούγεται απ' του ουρανού τους θόλους:

"Ο γιος μου ο αγαπητός είναι Αυτός και πρέπει

Αυτόν εσείς να ακούετε". Όπου καθείς κι αν ρέπει

αυτή είναι η εντολή που πήρε απ' τον Πατέρα

πάνω στο όρος το Θαβώρ τη λαμπρή κείνη ημέρα

που 'ρθε Μωσής απ' τους νεκρούς, Ηλίας απ' τους ζώντες

για να αποδείξει ο Χριστός σε όλους μας, πως όντες

νεκροί, πια δεν υπάρχουνε, και πως ο Ίδιος είναι

Δεσπότης πάντων και Θεός κι ούτε Ηλίας είναι

μήτε προφήτης άλλος τις, όπως το λέγαν κάποιοι

και να ελπίζουμε κι εμείς οι άχρηστοι και σάπιοι

πως αν Τον αγαπήσουμε όπως οι μαθητές Του,

μέσα στη Βασιλεία Του και μες στις ανοιχτές Του

αγκάλες που 'ναι όλο φως, Εκείνος θα μας κλείσει

και του θανάτου τα δεσμά για μας, ναι, θα λύσει. 

  

Βασισμένο στο Φθινοπωρινό Συναξάρι, τόμος Β΄, του αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη, Εκδ. Ακτή, Λευκωσία, 2009