Αν ο λόγος του Ιησού είναι λόγος ονείρου - Χρήστου Μαλεβίτση

…Αναλογισζόμενος κανείς το απρόοπτο αυτής της διάνοιξης προς τον άλλο κόσμο του πνεύματος και το παράδοξο και το ανείκαστο, σκέφτεται πως δεν μπρούσε να αναγγελθεί αλλιώς παρά με τα εσχάτως απλά λόγια προς τους εσχάτους απλούς ανθρώπους και με την έσχατη διακινδύνευση ενός προφορικού λόγου σε μια δράκα ανθρώπων της άσημης Γαλιλαίας, από έναν άνθρωπο που τον εκτελέσανε μαζί με ληστές. Και παρααύτα δεν χάθηκε. Γι’ αυτό και ούτε πρόκειται να χαθεί.  Μολονότι πολύ μας απελπίζει η ιστορία. Για πολλούς λόγους. Προπαντός όμως διότι μας απομακρύνει ολοένα και περισσότερο από τους τόπους που φανερώθηκε το πνεύμα. Έτσι ωστε κάθε νέα γενιά να χρειάζεται να βαδίσει μεγαλύτερες αποστάσεις αν είναι να επιστρέψει προς τους τόπους της αλλοτινής διανοίξης. Ώσπου στο τέλος θα μείνει στα μισά του δρόμου. Ή δε θα κοιτάξει ποτέ πίσω της. 

Η πίστη δεν είναι γνώση ούτε θεωρία ούτε τελετουργία ούτε λατρείες ούτε ηθική ούτε ευσέβεια ούτε αγοθοεργίες ούτε κοινωνικές συμπεριφορές ούτε τήρηση κανόνων ουτε προσευχές ούτε νηστείας ούτε εορτασμοί, δεν είναι ουτε χαρωπή ούτε θλιμμένη.  Είναι η θαυμασιώδης μεταμόρφωση  της υπάρξεως ωσάν αυτήν του Θαβώρ.  Και ωστόσο, όλα αυτά που δεν είναι πίστη, είναι αυτά που συμβαίνουν στον ιστορικό χρόνο, μέσα στον οποίο διάγουμε τον βίο μας.  Η πίστη αξιώνει την έξοδο από τον ιστορικό χρόνο. Κάτι που ποτέ δεν τολμούμε να πραγματοποιήσουμε, ποτέ δεν μπορούμε και δεν ξέρουμε πώς. Και άλλοτε το λησμονούμε παντελώς.  Παραταύτα η προσημείωση έχει γίνει στην ψυχή μας και γι’ αυτό αυτή ό,τι και να κάνει  διαθέτει τώρα μια πλευρά που αν δεν καλύψει με την πίστη, μένει χαίνουσα  προς το άπειρο, το οποίο όταν δεν καλεί, απειλεί,. Με το μηδέν του.

Με όλα αυτά τα προκαταρτκικά θέλουμε να πούμε πως η πίστη  δεν είναι ένα δεδομένο ανάμεσα στα άλλα, αλλά είναι η έσχατη μοίρα της ψυχής, το πνευματικό της πεπρωμένο, το τέλος του δράματός της για το οποίο είναι προορισμένη και που μπορεί να μην το φτάσει ποτέ. Και μόνο γι’ αυτό μπορούμε να μιλάμε για την πίστη καταμεσής του αιώνα της απιστίας και του ορθολογισμού.  Διότι, αν ζούμε ενεργώς και εναργώς το ανθρώπινο δράμα στον κόσμο, δεν επιτρέπεται να παρασιωπήσουμε αυτή την οντολογική διάνοιξη που συνέβη με τον λόγο του Ιησού. Αν ο λόγος αυτός είναι λόγος ονείρου, μήπως και η εγκόσμια πράξη μας δεν είναι εξίσου ονειρική; Ποια είναι η πραγματικότητά μας στον κόσμο τούτο; Ποιος ορθολογισμός και ποια επιστήμη μπορεί να άρει τον ονειρικό της χαρακτήρα;  Περιφερόμαστε γύρω από την προβλημάτική της πίστεως  επειδή η ίδια δεν είναι πρόβλημα, αλλά μυστήριο. Ποτέ δεν απαιτεί τη λύση, αλλά τη μετοχή. 

Χρήστου Μαλετίτση, Η ζωή και το πνεύμα, κεφ.2 Ο κόσμος του θάμβους, σ.24-25, εκδ.Αρμός, 2012

Για την αντιγραφή, Βασιλική Νευροκοπλή