Τραγούδι της αγίας Μαρίνας

Από την Αντιόχεια ήταν της Πισιδίας

Επι Κλαυδίου δεύτερου της αυτοκρατορίας

Μέρες αφού γεννήθηκε η πάγκαλος Μαρίνα

Πεθαίνει η μητέρα της και για να μην τό ‘χει κρίμα

Πως να αναθρέψει το ορφανό, ο πατέρας της τη δίνει

Σε μια γυναίκα που στοργή την τρέφει μες στη δίνη

Ήταν ειδώλων ιερεύς, Αιδέσιος το όνομά του

Κι αυτή που διάλεξε νταντά μέσα στην άγνοιά του

Ήταν γυναίκα χριστιανή και έτσι η Μαρίνα

Μαθαίνει τον χριστιανισμό κι ανθίζει σαν τα κρίνα

Όταν στα δεκαπέντε της πάει και αποκαλύπτει

Με θάρρος απαράμιλλο που διόλου δεν της λείπει

Πως αγαπάει τον Χριστό και πως γι’ αυτόν σκιρτάει

Τη διώχνει ο πατέρας της κι όπου αν θέλει ας πάει

Ο έπαρχος Ολύβριος, λίγο καιρό κατόπι

Να τη συλλάβουν πρόσταξε κι αντήχησαν οι τόποι

Από το μένος που ‘τρεφε σε τέτοιες περιστάσεις

Σαν τη θωρεί θαμπώνεται, καμιά απ’ τις συστάσεις

Που έλαβε δεν έλεγε πόσο ήταν ωραία

Μακάρι να την κράταγε παντοτινή παρέα

Αρχίζει την παρακαλά και μύριες υποσχέσεις

Δίνει στην κόρη που μακράν είν’ ήδη απ’ τις σχέσεις

Που ‘χε με τον περίγυρο και τα καλά του βίου

Σαν τις ριπές οι αρνήσεις της πέφτουνε στου αχρείου

Κάθε λαμπρή υπόσχεση, πλούτη και μεγαλεία

Σύζυγος μόνο του Χριστού ποθεί να ‘ναι η αγία

Σε κάθε φράση του απαντά με σθένος και καμάρι

Είμαι, σου λέω, χριστιανή, Εκείνος θα με πάρει.

Ο άκαρδος ο έπαρχος διατάζει να το γδύσουν

Το σώμα το παρθενικό κι άγρια να ξεσχίσουν

Άσπλαχνα πέφτουν πάνω της ραβδιά που τη χτυπούνε

Η γη βάφεται κόκκινη ως κύμινο να πούνε

Αιμορραγούσα την κρεμούν, μετά την φυλακίζουν

Στη φυλακή οι διάβολοι την περιτριγυρίζουν 

Άγριος δράκος γίνεται ο ένας, να τρομάξει

Αυτή όμως προσεύχεται κι αυτός θα μεταλλάξει

Την άθλια εμφάνιση του δράκοντα σε σκύλου

Μαύρου, μεγάλου, τρομερού σαν τέρας παλιού θρύλου

Βρίσκει η Μαρίνα ένα σφυρί, του λιώνει το κεφάλι

Ταπεινωμένος χάνεται, μαζί του κι όλοι οι άλλοι

Όταν για δεύτερη φορά μετά την ανακρίνουν

Και προσπαθούν στα είδωλα αυτήν να παροτρύνουν

Πίστη αμετακίνητη σαν βράχο συναντούνε

Κι ανάβουν τις λαμπάδες τους, όχι για να χαρούνε

Μα για να κάψουνε μ’ αυτές το εφηβικό της σώμα

Η αγία μόνο προσευχές ψελλίζει μεσ' στο στόμα

Και οι πληγές γιατρεύονται, πόσοι δεν την κοιτάζουν

Και πόσοι δεν πιστεύουνε καθώς αποθαυμάζουν

Μπροστά σε τέτοιο κίνδυνο, την αποκεφαλίζουν

Την όμορφη Μαρίνα μας κι οι αγγέλοι της χαρίζουν

Αμάραντο τον στέφανο της θείας βασιλείας

Στην Πόλη θα φυλάξουνε λείψανα της αγίας

Μέχρι την πρώτη άλωση, κι άλλες πηγές θα γράψουν

Πως ως το εννιακόσια οχτώ αυτά θα τα φυλάξουν

Πρώτα στην Αντιόχεια, μετά στην Ιταλία

Ως να ‘ρθουν στην Αθήνα μας όπου για την αγία

Νέος ναός θα ανεγερθεί ώστε να την τιμήσουν  

Οι Έλληνες που πιο πολύ θαρρείς δε θ’ αγαπήσουν

Άλλην αγία σαν αυτήν, ενώ στης Παναγίας

Το Περιβόλι, το ακριβό χεράκι της αγίας

Θα μείνει για να πιάνεται μ’ αυτό της Παναγίας.