Κυριακὴ Η’ Ματθαὶου

(Ματθ. 14,14-22)

Τῷ καιρῷ ἐκείνω, εἶδεν 

14. ὁ Ἰησοῦς πολὺν ὄχλον, καὶ ἐσπλαγχνίσθη ἐπ’ αὐτοῖς καὶ ἐθεράπευσε τοὺς ἀρρώστους αὐτῶν. 

15. ὀψίας δὲ γενομένης προσῆλθον αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· ἔρημός ἐστιν ὁ τόπος καὶ ἡ ὥρα ἤδη παρῆλθεν· ἀπόλυσον τοὺς ὄχλους, ἵνα ἀπελθόντες εἰς τὰς κώμας ἀγοράσωσιν ἑαυτοῖς βρώματα. 

16. ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· οὐ χρείαν ἔχουσιν ἀπελθεῖν· δότε αὐτοῖς ὑμεῖς φαγεῖν. 

17. οἱ δὲ λέγουσιν αὐτῷ· οὐκ ἔχομεν ὧδε εἰ μὴ πέντε ἄρτους καὶ δύο ἰχθύας.

18. ὁ δὲ εἶπε· φέρετέ μοι αὐτοὺς ὧδε. 

19. καὶ κελεύσας τοὺς ὄχλους ἀνακλιθῆναι ἐπὶ τοὺς χόρτους, λαβὼν τοὺς πέντε ἄρτους καὶ τοὺς δύο ἰχθύας, ἀναβλέψας εἰς τὸν οὐρανὸν εὐλόγησε, καὶ κλάσας ἔδωκε τοῖς μαθηταῖς τοὺς ἄρτους, οἱ δὲ μαθηταὶ τοῖς ὄχλοις. 

20. καὶ ἔφαγον πάντες καὶ ἐχορτάσθησαν, καὶ ἦραν τὸ περισσεῦον τῶν κλασμάτων δώδεκα κοφίνους πλήρεις. 

21. οἱ δὲ ἐσθίοντες ἦσαν ἄνδρες ὡσεὶ πεντακισχίλιοι χωρὶς γυναικῶν καὶ παιδίων. 

22. Καὶ εὐθέως ἠνάγκασεν ὁ Ἰησοῦς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ ἐμβῆναι εἰς τὸ πλοῖον καὶ προάγειν αὐτὸν εἰς τὸ πέραν, ἕως οὗ ἀπολύσῃ τοὺς ὄχλους.

https://aerapatera.wordpress.com/2017/07/30/κυριακὴ-η-ματθαὶου-2/

12 Φεγγάρια Ποίηματα - Νίκος Ιορδανίδης

Τραγόδι του Αγίου Παντελεήμονα

Του τρίτου και του τέταρτου αιώνα η ιστορία

για τον Παντελεήμονα που στη Μικρά Ασία 

γεννήθηκε ως Παντολέων, κι αγίασε, μιλάει.

Χρόνος στη Νικομήδεια αρχίζει να κυλάει...

Η μάνα του σαν χριστιανή πάντα σταυρό φιλούσε

με ειδωλολάτρη σύζυγο. Ο γιος ακολουθούσε

στα πρώτα του τα βήματα την πίστη του πατέρα

Η μάνα δεν τον πίεζε, του άφηνε αέρα

κι ελευθερία περισσή. Έτσι σαν μεγαλώνει

και γίνεται τρανός γιατρός, κάποτε ανταμώνει

τον άγιο Ερμόλαο που 'ταν παπάς, και φέρνει

κοντά στη Χάρη του Χριστού τον νέο. Καταφέρνει

να νιώσει ο νέος κάτι τις, κι ας έχει δυσκολίες

Μια μέρα κει που περπατά όλος αμφιβολίες,

βρίσκει στο δρόμο του νεκρό που 'ταν φαρμακωμένος

από 'να δάγκωμα οχιάς. "Θεέ, ο πεθαμένος"

αν  είσαι ο αληθινός Θεός, στο όνομά Σου,

κάνε αυτός να σηκωθεί κι αν είναι θέλημά Σου,

Κύριε Ιησού Χριστέ, να ζήσει σαν και πρώτα"

Εκείνος ανασταίνεται κι ο νιος αλλάζει ρότα

Βαφτίζεται, και σαν γιατρός ανάργυρα γιατρεύει.

Με πίστη και ιατρική όλους τους θεραπεύει

Όταν θεράπευσε τυφλό και του 'δώσε το φως του

μετά από προσευχή θερμή, τότε και ο δικός του

πατέρας, πίστεψε μεμιάς, τα είδωλα αλλάζει 

Ο βασιλέας το έμάθε το θαύμα και φωνάζει

να έρθει πρώτα ο τυφλός να πει την πάσα αλήθεια

"Ποιος σου 'δώσε πίσω το φως; Δε θέλω παραμύθια",

φωνάζει ο Γαλέριος και μόλις συλλαβίσει 

"Παντελεήμων" ο τυφλός, θα τον απαγχονίσει

Τότε ο Μαξιμιανός φωνάζει να του φέρουν

αμέσως τον υπαίτιο, ώστε να καταφέρουν

ν' αλλάξουνε την πίστη του με υποσχέσεις σμήνος

Με παρρησία άφταστη ομολογεί εκείνος

πως αγαπάει τον Χριστό και πως δεν τον αλλάζει

ό,τι κι αν του χαρίσουνε. Ο βασιλιάς προστάζει

τον άγιο τότε σε τροχούς να δέσουν για να βλάψουν

το όμορφο το σώμα του, λαμπάδες να ανάψουν

και να το καιν. Στη  φυλακή ύστερα να το ρίξουν 

και τέλος  μες στη θάλασσα να πάνε να τον πνίξουν

Μα όλα τα υπέμεινε ο άγιος τα πάθη

Οργίστηκε ο βασιλιάς και ρώτησε να μάθει 

ποιος χριστιανό το έκανε τούτο το παλικάρι

Του φέρνουν τον Ερμόλαο, και τότε απ' το θηκάρι

του δήμιου βγαίνει σπαθί, του παίρνει το κεφάλι

Αμέτρητοι που βλέπουνε πιστεύουνε και άλλοι

που ακούνε και μαθαίνουνε, πιστεύουνε κι εκείνοι

Φοβούμενος ο βασιλιάς μήπως δεν απομείνει 

ειδωλάτρης γύρω του, πράγμα που τον αγχώνει,

διατάζει αποκεφαλισμό του Αγίου να τελειώνει

Ο άγιος πηγαίνοντας στο δρόμο προσευχόταν

Να σπλαχνιστεί ο Κύριος τους δήμιους ευχόταν

Στου μαρτυρίου φτάνοντας τον τόπο ευτυχούσε

που σύντομα τον Κύριο πλέον θα συναντούσε

Την κεφαλή του έκλινε. Το ξίφος ακονίζει

και τον χτυπά ο δήμιος, μα κείνο πώς λυγίζει

ωσάν κερί που έλιωσε απ' την πολλή τη ζέστη

Πέφτουν όλοι στα πόδια του. "Το σώμα σου υπέστη

τόσα βασανιστήρια. Πώς θα μας συγχωρήσεις;"

ρωτούν και κλαίνε γοερά "τώρα μη μας αφήσεις"

"Μη μου στερείτε τη χαρά, Θεό να απαντήσω"

τους λέει ο άγιος τρυφερά "κι ένα θα σας ζητήσω:

Το κεφαλάκι πάρτε μου και δε θα σας ξεχάσω.

Πάντοτε θα προσεύχομαι για σας, δε θα σας χάσω"

Του απέκοψαν την κεφαλή κι είδαν γάλα να ρέει

Ανοίγουνε οι ουρανοί και μια φωνή απορρέει

απ' τα γαλάζια νέφη τους: "Τώρα από Παντολέων

Παντελεήμων έγινες" κι αμνός αντί για λέων

αφήνει την ψυχούλα του, ο άγιος, στο χέρι

Αυτού που τόσο πόθησε, σαν λαμπερό αστέρι

Μα δεν μας ξέχασε ποτέ κι είναι πάντα κοντά μας

Προστρέχει στις αρρώστιες μας μα και στα βάσανά μας

Παρών και στο Βυζάντιο και στην Τουρκοκρατία

Μα και στις μέρες μας παρών. Ιδού μια ιστορία:

Ο άγιος Νικόλαος Πλανάς τον αγαπούσε

και στον ναό του, έναν καιρό, τ'  Αγίου λειτουργούσε

Μα κάποτε τον διώξανε κι ήτανε λυπημένος

Πεπράταγε και έκλαιγε πολύ βαλαντωμένος

Βλέπει έναν νεό όμορφο που τον ρωτά τι κλαίει

"Με διώξανε από το ναό", εκείνος τότε λέει

"Εγώ μαζί σου βρίσκομαι και δε θα σε αφήσω",

του απαντά ο νεαρός, "ό,τι 'ναι άστο πίσω"

"Και ποιος είσαι του λόγου σου, παιδί μου", τον ρωτάει,

παπα Νικόλας ο Πλανάς, κι ο άγιος απαντάει

"Ο άγιος είμαι π' αγαπάς εγώ, Παντελεήμων"

Έκτοτε πήγαινε ο παπάς που 'τανε ελεήμων

στο Νέο Κόσμο κι έκανε μία φορά το χρόνο

εκεί που τον εδιώξανε, μια αγρυπνία μόνο

Μα μια φορά αρρώστησε, με κόπο λειτουργούσε

ώσπου πια δεν κρατήθηκε, στην Τράπεζα ακουμπούσε

για να μην πέσει καταγής. Τότε ήρθε ο άγιος

ξανά, για δεύτερη φορά, και του 'δώσε στο άλγος

να πιει δικό του φάρμακο που αμέσως μόλις ήπιε

η αρρώστια του γιατρεύτηκε. "Ποιος είσαι;" πάλι είπε

"Είμαι αυτός που γιατρικό δίνει στας νόσους όλας,

Πανελεήμων ο γιατρός". Και ο παπα Νικόλας

στην Πύλη βγαίνει ένδακρυς, λέει στο πλήρωμά του

πως του 'δώσε ο άγιος ένα απ' τα γιατρικά του

και πως τον έκανε καλά. Όλοι συγκινημένοι

έκλαψαν και ευχήθηκαν σ' αυτούς κοντά να μένει.

Βασισμένο στο συναξάρι του Αγίου από το βιβλίο "Φθινοπωρινό συναξάρι" τόμος Β΄ του αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη

Εκδ. Ακτή, Λευκωσία, 2009 

Δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στο μπλογκ 27 Ιουλίου 2016 

Τραγούδι της αγίας Παρασκευής

Αδριανός βασίλευε όταν σε μια κώμη,

Κάποιο μικρό προάστιο έξω από την Ρώμη

Γεννήθηκε η Παρασκευή από την Πολιτεία 

Κι από τον Αγαθόνικο, μοναχοκόρη θεία

Στα είκοσι ορφάνεψε κι από τους δυο γονείς της

Που ήταν τόσο εύποροι ώστε στη διάθεσή της

Κληρονομιά σημαντική πήρε που θα  εκποιήσει

Η κόρη η τρισεύγενη ώστε να βοηθήσει 

Πολλούς φτωχούς και ασθενείς, και ύστερα θα αρχίσει

Στη Ρώμη ιεραποστολλικό έργο και θα πασχίσει

Να μάθουνε για τον Χριστό οι αδύναμες ομάδες

Μα θα την καταγγείλουνε οι  καλοθελητάδες

Κι ο Αντωνίνος την καλεί να ‘ρθει σε απολογία

Και της ζητά να αρνηθεί την πίστη την αγία

Προσφέρει ανατλλάγματα μα εκείνη τα απορρίπτει

Και την αγάπη στον Χριστό μέσα στο αίμα νίπτει

Πυρώνουν και της βάζουνε μια περικεφαλαία

Στην κεφαλή την καθαρή και ύστερα τη νέα

Τη ρίχνουνε στη φυλακή και την απομονώνουν

Άγγελος απ’ τον ουρανό έρχεται, ξεκλειδώνουν

Τα σιδηρά της τα δεσμά και πάλι την καλούνε

Την πίστη γι’ άλλη μια φορά να αλλάξει της ζητούνε

Ο Αντωνίνος πρόσταξε τότε να βασανίσουν

Μέχρι θανάτου την πιστή και ας τη διαλύσουν

Λάδι καυτό γεμίζουνε ένα ψηλό καζάνι

Τη ρίχνουν και τη βλέπουνε σαν σε δροσιά να κάνει

Ο Αντωνίνος δυσπιστεί, θέλει να διαπιστώσει

Αν καίει όντως η φωτιά, μα ατμός θα τον τυφλώσει

Κάτω στο χώμα σέρνεται, σφαδάζει απ’ τον πόνο

Μα η αγία εύχεται, δεν τον αφήνει μόνο

Και έτσι θαυματουργικά τα μάτια θεραπεύει

Του τύραννου και βασιλιά που καταδυναστεύει

Τους χριστιανούς, και μάρτυρες αυτούς αναδεικνύει

Να αφήσουν τότε ελεύθερη αυτήν υποδεικνύει

Κι έτσι ελευθερώνεται ωσότου να ‘ρθει ο Μάρκος

Ο Αυρήλιος στο θρόνο του και πάλι μες στο κράτος

Νέοι διωγμοί αρχίζουνε, πάλι την συλλαμβάνουν

Και τώρα αυτό το ειδεχθές έργο που αναλαμβάνουν

Ασκληπιός, Ταράσιος, έπαρχοι που εκτελούνε

Τις εντολές του βασιλιά του Μάρκου που υπακούνε

Σε λάκκο, ο πρώτος, έριξε με φίδια την αγία

Κι εκείνα πέθαναν μεμιάς πλησιάζοντας τη θεία

Βλέποντας τούτο ο δεύτερος την αποκεφαλίζει

Και ο Χριστός και Κύριος στεφάνι της χαρίζει

Πόσα τα προσκυνήματα στην χώρα και στην πλάση

Πόσα τα αγιάσματα, ο νους σου θα τα χάσει

Κι άλλα πόσα τα θαύματα και ποιος να τα μετρήσει

Που βρίσκουν άνθρωποι το φως με της ευχής της χρήση;

Μεγάλη η αγία μας, καλογριά γυρνάει

Και δίνει τα ιάματα σε όποιον τα ζητάει.

Τα εγκλήματα των ποιμένων της Δύσης - Χρήστου Μαλεβίτση

Οι ποιμένες κατακτητές των δυτικών χωρών της Ευρώπης παρέλαβαν τις αποκαλύψεις του ιουδαϊκού πνεύματος και του ελληνικού λόγου και τις μετέτρεψαν σε όργανα κατακτήσεως. Ήταν επόμενο. Δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα παραπάνω από το να χύσουν το υλικό που παρέλαβαν στα αρχέτυπα της δικής τους, της ποιμενικής συνειδήσεως, που είναι εξωστρεφής, εγκόσμια, προσανατολισμένη και κατακτητική. Έτσι η αποκαλυμένη έσχατη αλήθεια του πνεύματος και του ελληνικού λόγου μετατράπηκε σε εκκοσμικευμένη αλήθεια κατακτητική. Η τρομακτική εκκοσμίκευση της εποχής μας οφείλεται στην από συστάσεως εκκοσμικευμένη συνείδηση του ποιμένα κατακτητή. 

Η κατακτητική πορεία των δυτικών ποιμενικών συνειδήσεων προσέλαβε τρεις μορφές.

Πρώτη είναι η ιστορική. 

Ξεκίνησε ως Σταυροφορία, συνεχίστηκε ως ανακάλυψη του κόσμου με τους ποντοπόρους και ολοκληρώθηκε ως αποικιοκρατία και Ιμπεριαλισμός.

Δεύτερη είναι η τεχνολογική. 

Είναι η εφαρμογή της επιστήμης στην παραγωγή αγαθών. Ο ελληνικός λόγος δεν το αποπειράθηκε ποτέ του αυτό. Το αποπειράθηκε όμως με κοσμοϊστορικές επιπτώσεις η εκκοσμικευμένη συνείδηση των ποιμένων της Δύσεως.  Έτσι προέκυψε η τεχνολογία με την οποία κατακτήθηκαν άμεσα ή έμμεσα όλες οι κοινωνίες της οικουμένης.

Τρίτη είναι η κατάκτηση της φύσεως. 

Πρόκειται για την πλέον περιπαθή και την πλέον ριζική και -τώρα ήδη το βλέπουμε- την πλέον επικίνδυνη υποταγή της φύσεως στον εργαλειακό λόγο του ποιμενος τον δανεισμένο και αποτελεσματικώς χρησιμοποιούμενο. Πρόκειται για μεγαλειώδη νίκη. Όμως πύρρεια. Τώρα η υποταγμένη φύση αρχίζει να εκδικείται και η εκδίκησή της μπορεί να είναι ριζικώς καταστροφική για το ανθρώπινο γένος, αλλά και για τη ζωή του πλανήτη. Εν τέλει αυτός ο θριαμβευτής ποιμένας διαπράττει έγκλημα όχι απλώς κατά της ανθρωπότητας, όχι απλώς κατά της ζωής, αλλά διαπράττει έγκλημα κατά του Όντος. Αφού δεν μπορούμε να πάμε κατά του Θεού, διότι τον καθήρεσε από την πλειονότητα των συνειδήσεων, τις οποίες τρομοκράτησε και διέφθειρε με τον εργαλειακό του, εκκοσμικευμένο ορθολογισμό του.

Βέβαια τα κατορθώματα του δυτικού ποιμένους από την προοπτική της αφετηρίας υπήρξαν κοσμοϊστορικά, μοναδικά και μεγαλειώδη. Υπό την προϋπόθεση ότι το φονικό θα το αποδώσουμε στην εν γένει συμπεριφορά του ανθρώπου, που δεν λείπει από καμιά κοινωνία. Από την προοπτική ομως της λήξεως αυτού του εκπληκτικού εγχειρήματος, που είναι η καταστροφή του πλανήτη γη, είναι έγκλημα. Ένα πρωτοφανές και οριστικό έγκλημα που δεν θα δώσει την ευκαιρία στον εγκληματία να μετανοήσει. Μετέτρεψε σε εγκληματίες όλους τους ανθρώπους της γης, με μοναδικό θύμα τη ζωή του πλανήτη, που τούτον θα τον αφήσει έρημο και βρωμισμένο. Όταν αυτοί οι ποιμένες επέπεσαν κατά της Δύσεως άφησαν πίσω τους κατεστραμμένες τις πόλης της αρχαιότητας. Όπως την Ρώμη. Ήταν η ¨μάστιγα του Θεού¨. Τώρα θα αφήσουν κατεστραμμένη σύμπασα την οικουμένη. Είναι η ¨μάστιγα του Δαιμονικού¨. Το δαιμονικό προέκυψε από την μετατροπή της εργαλειακής αλήθειας του ορθολογισμού σε έσχατη αλήθεια. Δηλαδή προέκυψε από τη μεταφορά του ορίου του εσχάτου στον καθ’ ημάς κόσμο. Αυτό που βλέπουμε είναι το έσχατο: ο υλικός κόσμος. Τον οποίο μπορούμε να εκμεταλλευτούμε χωρίς καμιά τύψη, αφού τούτος ο κόσμος έχασε τον προστάτη του, που είναι η ιερή άλως της εσχατολογικής αλήθειας. Αφού ο κόσμος δεν είναι του Θεού, είναι δικός μας και τον κάνουμε ό,τι θέλουμε. Το δίκαιο του απολύτου κυρίου της φύσεως ως δίκαιο χρήσεως και καταχρήσεως.

Τώρα που το άλογο της τεχνολογίας αφηνίασε και δεν μπορεί πλέον να το συγκρατήσει κανείς, γίνεται σαφές πως η έσχατη εμπιστοσύνη που δόθηκε στην επιστήμη και στον ορθολογισμό και στην τεχνολογική εκπαίδευση αρχίζει να κλονίζεται. Ο θάνατος των παραδόσεων των λαών, ως συνέπεια της εμπιστοσύνης που προαναφέραμε, είναι το αντίστοιχο με τον θάνατο των ζωικών ειδών. Αυτό είναι εφιαλτικό. Διότι στο τέλος θα επιβιώσει μόνο ο homo technologicus και από το ζωικό βασίλειο ελλάχιστα είδη, όσα θα προσαρμοστούν στο μολυσμένο φυσικό περιβάλλον. Και οι παράδόσεις δεν ξαναγεννιούνται όπως δεν ξαναγεννιούνται τα χαμένα ζωικά είδη.

Όλα αυτά που συμβαίνουν στην ιστορία μπορεί να μην είναι αναγκαία, είναι όμως μοιραία. Και ο ορθολοσιμός ήταν μια δυνατότητα που ήταν επόμενο να δοκισμασθεί. Στο βαθμό που γίνεται καταστροφικός, υπάρχει η γνώμη πως ο ίδος ο ορθολογισμός θα βρει τις λύσεις διεξόδου, τις σωστικές. Δηλαδή, ότι η ίδια η επιστήμη θα γιατρέψει τις πληγές που η υπερβολική χρήση της δημιούργησε. Αυτό είναι σωστό, όχι όμως σωστικό. Αν απέτυχε η εγγύς αλήθεια του ορθολογισμού, τούτη απέτυχε σε όλες τις δυνατότητες και μένει παρά να αναζητηθεί μια άλλη αλήθεια του ανθρώπου. Και είναι αυτή που παραμέρισε ολοτελώς. Είναι η έσχατη αλήθεια του κάθε κοντινού. Με άλλα λόγια, το κάθε κοντινό δεν πρέπει να βιώνεται και να νοείται λογικά, παρά ποιητικά. Με την έννοια που έλεγε ο ποιητής Χάϊλντερλιν, πως ¨ο άνθρωπος ζει ποιητικά¨(όχι βέβαια με την αισθητική έννοια, αλά την οντολογική).

Είναι γεγονός πως από την εσχατολογική βίωση της αλήθειας διά της θρησκευτικής, προφητικής, φιλοσοφικής και ποιητικής συνειδήσεως, στην εποχή του ορθολογισμού μόνον η ποιητική διατήρησε τα νόμιμα δικαιώματά της. Προς τούτον όμως έπρεπε να καταφύγει στον υπερρεαλιστικό και μαντικό και υπαινικτικό λόγο της μοντέρνας ποίησης. Μαζί με την ποίηση θέτουμε και τις λοιπές τέχνες, που είναι ποίηση στην καθολική της σημασία. Έτσι λοιπόν, μόνον της ποίησης της επετράπη να λειτουργήσει μέσα στον σύγχρονο ορθολογικό κόσμο. Χωρίς τούτο να σημαίνει πως ο λόγος της είναι κυρίαρχος όπως σε αλλοτινούς καιρούς. Απλώς ζει στο περιθώριο ανενόχλητη και περιφρονημένη χωρίς ο λόγος της να έχει καμιά επίπτωση στην κοινωνία και στην ιστορία, η οποόια αγρίεψε και αποβαρβαρώθηκε με το κοφτερό ξίφος του ορθολογισμού. Τουλάχιστον ας ενωτιζόμαστε την ποίηση και τη συμπαραμαρτούσα τέχνη. Ειναι ο μόνος υγρός τόπος που ξέμεινε μέσα στην έρημο και μας θυμίζει τις παλαιές πλούσιες βροχοπτώσεις.

Είπαμε πως η πορεία αυτή ήταν μοιραία. Αφού χόρτασε τους πεινασμένους, έντυσε γυμνούς και εδίδαξε τους αδασκάλευτους. Τεράστιο το φιλανθρωπικό έργο της. Όμως τώρα φτάνουμε στο όριο της εξάντλησης των δυνατοτήτων της ζωής. Και εάν ο άνθρωπος δεν τοποθετήσει την έσχατη αλήθεια του στα έσχατα, θα εκπνεύσει λίγο παρακάτω, εκεί που τον περιμένει ο κρημνός: η οικολογική καταστροφή, η ιστορική καταστροφή, η στομική, η κοινωνική -όλη αυτή η φρενιτιώδης ανοδική πορεία δεν μπορεί να ανέρχεται επ’ άπειρον. Τούτο είναι αδύνατο και μαθηματικώς. Κάθε ανοδική καμπύλη έχει μια ¨οροφή¨(celling), από κει και πέρα αρχίζει η κάμψη της. Αυτή την παραβολική καμπύλη ακολούθησαν όλοι οι πολιτισμοί. Δεν θα την αποφύγει και ο δικός μας.

Ωστόσο, σε αυτές τις κινήσεις της ιστορίας δεν ισχύει το ¨πρέπει¨. Κανένας δεν μπορεί να αλλάξει τον ρου της ιστορίας παρά μόνον αν αυτή το θελήσει. Είναι κρυφές οι δυνάμεις της. Και δεν γνωρίζουμε τι μας επιφυλάσσουν. Πάντως το ότι αυτό το υπέρλόγο που συνέβη στον πλανήτη γη μπορεί να συντριβεί ολοσχερώς κείται μέσα στις πιθανότητες και στις δυνατότητες. Και μόνο αυτή η σκέψη θα μπορούσε από καιρό να δουλεύει κρυφά στα έγκατα του ασυνειδήτου μας. Και εκεί μέσα να τροποποιεί τους συσχετισμούς των ψυχικών και πνευματικών αρχετύπων. Ώστε με τον καιρό και προτού είναι πολύ αργά, να επέλθει τεκτονική μεταστροφή των εγκάτων. Είναι η μόνη μεταστροφή που θα μπορούσε να επιφέρει και τη μεταστροφή των συνειδήσεων στο ιστορικό επίπεδο. Και να αναζητηθεί πλέον η έσχατη αλήθεια η ιστορικώς αποτελεσματική της υπάρξεώς μας. Οπωσδήποτε μια νεοφανής έσχατη αλήθεια.

Απόσπασμα από το βιβλίο: Η ζωή και το πνεύμα, Άπαντα Χρήστου Μαλεβίτση, τόμος 11ος, εκδ. Αρμός

Για την αντιγραφή: Βασιλική Νευροκοπλή

Κυριακὴ Ζ᾽Ματθαὶου

(Ματθ. 9,27-35)

Τῷ καιρῷ ἐκείνω, παράγοντι τῷ Ἰησοῦ 

27. ἠκολούθησαν αὐτῷ δύο τυφλοὶ κράζοντες καὶ λέγοντες· ἐλέησον ἡμᾶς, υἱὲ Δαυΐδ. 

28. ἐλθόντι δὲ εἰς τὴν οἰκίαν προσῆλθον αὐτῷ οἱ τυφλοί, καὶ λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· πιστεύετε ὅτι δύναμαι τοῦτο ποιῆσαι; λέγουσιν αὐτῷ· ναί, Κύριε. 

29. τότε ἥψατο τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν λέγων· κατὰ τὴν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω ὑμῖν. 

30. καὶ ἀνεῴχθησαν αὐτῶν οἱ ὀφθαλμοί· καὶ ἐνεβριμήσατο αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς λέγων· ὁρᾶτε μηδεὶς γινωσκέτω. 

31. οἱ δὲ ἐξελθόντες διεφήμισαν αὐτὸν ἐν ὅλῃ τῇ γῇ ἐκείνῃ.

32. Αὐτῶν δὲ ἐξερχομένων ἰδοὺ προσήνεγκαν αὐτῷ ἄνθρωπον κωφὸν δαιμονιζόμενον· 

33. καὶ ἐκβληθέντος τοῦ δαιμονίου ἐλάλησεν ὁ κωφός, καὶ ἐθαύμασαν οἱ ὄχλοι λέγοντες ὅτι οὐδέποτε ἐφάνη οὕτως ἐν τῷ Ἰσραήλ. 

34. οἱ δὲ Φαρισαῖοι ἔλεγον· ἐν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια.

35. Καὶ περιῆγεν ὁ Ἰησοῦς τὰς πόλεις πάσας καὶ τὰς κώμας διδάσκων ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν καὶ κηρύσσων τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας καὶ θεραπεύων πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ.

https://aerapatera.wordpress.com/2017/07/22/κυριακὴ-ζ᾽ματθαὶου/

Τραγούδι της αγίας Μαρκέλλας

Kαν αγνοώμεν πάντες ημείς Mαρκέλλα,

Aθλήσεως σης, Xριστός οίδε τον τρόπον.

Στη Βολισσό γεννήθηκε σαν εύμορφο αγγελούδι

Μαρκέλλα, το ονόμασαν το Χιώτικο λουλούδι

Ο Νικηφόρος, ο όσιος, θα γράψει τη ζωή της

Στα χίλια πεντακόσια, λέει, ήταν η γέννησή της

Η χριστιανή μητέρα της πεθαίνει πολύ νέα

Μα η Μαρκέλλα από μικρή μαθαίνει απ’ τη μητέρα

Την πίστη τη χριστιανική, κι ας έχει για πατέρα

Ειδωλολάτρη άκαρδο, σκληρόκαρδο να πούμε,

Που τα δαιμόνια μέσα του ένα πρωί θα μπούνε

Ώστε να πεθυμήσει ερωτικά την ίδια του κόρη

Με πεθυμιά αστείρευτη, να κράτει δεν ημπόρει

Σαν η Μαρκέλλα ένιωσε πάθος του σαρκολάτρη

Έφυγε από το σπίτι της να βρει κάπου μιαν άκρη

Μες στα βουνά για να κρυφτεί, καταφυγή ζητάει

Απ’ το κτηνώδες πάθος του, μα κείνος τριγυρνάει

Στις λαγκαδιές και στα βουνά κι όλα τα ανιχνεύει

Μία πελώρια θα βρεθεί βάτος, να προστατεύει

Την όμορφη και άδολη, παρθένο, θυγατέρα

Ένας βοσκός όμως γυρνά και θα τη δει μια μέρα

Και θα την πει στον μανιακό τη μυστική κρυψώνα

Φωτιά ανάβει τότε αυτός στον θαλερό κοιτώνα

Μα κείνη το κατάφερε και διέξοδο πώς βρήκε

Γλιτώνει απ’ τα χέρια του καθώς στα όρη μπήκε

Τη συμπονούν οι πέρδικες, δέντρα του περιβόλου

Μονάχα ο πατέρας της δεν την πονάει διόλου

Πώς τρέχει γρηγορότερα από δαύτον το ζαρκάδι

Αν δεν το φτάσει προτιμά να χώσει μες στον Άδη

Βγάζει το τόξο κι άκαρδο το βέλος του στοχεύει

Το σώμα που ματοκυλά κι όπου πατεί μερεύει

Πίνει η γη και  ξεδιψά με το αθώο αίμα

Της λαβωμένης έλαφου που τρέχει μες στο γέμα

Κάποτε οι δυνάμεις της πια την εγκαταλείπουν

Πέφτει στη γη, μα δε λυγά, οι ελπίδες της δε λείπουν

Τα μάτια της στον ουρανό σηκώνει κι απ’ τα χείλη

Δε βγαίνει λέξη έναρθρη, με της ψυχής τη σμίλη

Χαράζει την αόρατη την προσευχή στα ύψη

“Σχίσε το βράχο σου, Χριστέ, μέσα του για να κρύψει

Τη δούλη σου την ταπεινή και έτσι να γλιτώσει”

Μεμιάς ο βράχος σκίζεται κι έτσι θα παραχώσει

Το σώμα της το άγιο ως το αγνό της στήθος

Ο σαρκοβόρος μαίνεται από δαιμόνια πλήθος

Βγάζει μαχαίρι κι αφαιρεί μεμιάς τους δυο μαστούς της

Και τους σκορπίζει στο βουνό που από τους καλούς της 

Αγιασμένο, ντρέπεται πώς και τους αντικρίζει  

Ο βάρβαρος την κόρη του την αποκεφαλίζει

Αυτός που ‘χει το όνομα μα μήτε ίχνος χάρη

Πατέρα, που απ’ το σπλάχνο του την κεφαλή θα πάρει

Να την πετάξει μανικά στης θάλασσας τα βάθη

Στεφάνι ήρθε κι έστεψε με μυροβόλα άνθη

Το άγιο κεφαλάκι της και μια ουράνια λάμψη

Πήγε επάνω κι έκατσε. Το φως του δε θα πάψει

Ο βράχος ο πονετικός, πηγή των ιαμάτων

Θα γίνει μέχρι σήμερα και πάπολλων θαυμάτων

Άγιοι της εκκλησίας μας το καταμαρτυρούνε

Σαν τον Μακάριο Νοταρά, κι άλλοι μαζί θα πούνε, 

Όπως ο Πενταπόλεως, Νεκτάριος, και κείνος

Που βιογράφος έγινε, για των θαυμάτων σμήνος

Κι οι τρεις τους το συνηθίζαν, όποτε το μπορούσαν

Το αγιασμένο μνήμα της πήγαιναν προσκυνούσαν

Κι εκεί θερμά προσεύχονταν, κι απ’ το αγίασμά της

Όπου ατμίζει το νερό σαν την ανασεμιά της

Έπαιρναν κι έπιναν νερό ώστε τη θεία χάρη

Μαρκέλλας της αγίας μας καθένας τους να πάρει

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῆς ἁγνείας τὸ ρόδον καὶ τῆς Χίου τὸ βλάστημα, τὴν Ἁγίαν Μαρκέλλαν ἐν ὠδαὶς εὐφημήσωμεν τμηθεῖσα γὰρ χειρὶ τὴ πατρική, ὡς φύλαξ ἐντολῶν τῶν τοῦ Χριστοῦ, ρώσιν νέμει καὶ κινδύνων ἀπαλλαγήν, τοὶς πρὸς αὐτὴν κραυγάζουσι, δόξα τῷ δεδοκότι σοὶ ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργούντι διὰ σου, πάσιν ἰάματα.

Χάι κου του θανάτου των δέντρων

1. Μνήματα δέντρων

Περιμένουν της νύχτας

Αστροκάντηλα

2. Νέος Γολγοθάς

Τους σταυρούς του έκαψαν

Άπιστες φωτιές

3.  Λόφοι γεμάτοι

Νεκροταφεία δέντρων

Ανελέητων

4. Προσευχόμενα νέφη

Πάνω απ’ την καμμένη γη

Θρηνούν γοερώς

5. Ποιο μνημόσυνο

Παρηγορεί τα δέντρα

Που μαρτύρησαν;

6. Της ζωής πιστά

Πυρί τελειώθησαν

Θ’ αναστηθούνε;

ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΝΤΗΣ «Τρία γράμματα προς τη μητέρα» 43 ΧΡΟΝΙΑ ΣΗΜΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝΕΙΣΒΟΛΗ

Μητέρα, αν το βρεις βαρύ το γράμμα μου,

είναι που σκύβει απάνω του ο Πενταδάκτυλος φορτωμένος Τούρκο,

αν το βρεις ασήκωτο,
είναι που γονατίζει απάνω του ο Πενταδάκτυλος φορτωμένος Τούρκο.
Είναι ένα μεγάλο πρόβλημα ο Πενταδάκτυλος, μητέρα.
Στο κάτω-κάτω το Μόρφου δεν το βλέπουμε,
στο κάτω-κάτω την Κερύνεια δεν τη βλέπουμε,
την Αμμόχωστο δεν τη βλέπουμε,
όμως αυτός είν’ εκεί απέναντί μας ,
όμως αυτός είναι διαρκώς εκεί απέναντί μας ,
και μας κοιτάζει , και μας κοιτάζει μ’ ένα τρόπο …
και κάθεται βραχνάς και μολύβι στο στήθος μας,
όμως αυτός είν’ εκεί απέναντί μας ,
και δεν μπορεί να κρυβεί σαν το Μόρφου,
και δε μπορεί να κρυβεί σαν την Κερύνεια
και σαν την Αμμόχωστο.
Και λέει: “Λοιπόν’;
και μας ρωτά: “Λοιπόν’;

Πηγή: https://www.facebook.com/ealloukidou?hc_ref=ARRh9q80C6gxUhR2p1nQM74z8HgQKqXzkri62Dj7tSn5au3dlhlmuHPx5rXkZgtc37A&fref=nf

Ὁ Ἃγιος ἒνδοξος Προφὴτης Ἡλὶας

Ἐπέσχεν ὄμβρον, πῦρ τρίτον φέρων κάτω, Σχίζει δὲ ῥεῖθρον Ἠλίας τρέχων ἄνω. Δίφρῳ ἀνηρπάγης περὶ εἰκάδα, Ἠλία ἱππεῦ.

Μέσα στη χορεία των Προφητών της Παλαιάς Διαθήκης ξεχωριστή είναι η θέση του προφήτη Ηλία. Στην Καινή Διαθήκη το όνομα του προφήτη Ηλία αναφέρεται πολλές φορές από τον ίδιο τον Ιησού Χριστό.  Ο Ζαχαρίας, ο πατέρας του Προδρόμου, είπε πως ο Ιωάννης θα ερχόταν «ἐν πνεύματι καὶ δυνάμει Ἠλίου» (Λουκ., κεφ. α, στ. 17), θα είχε δηλαδή τα γνωρίσματα και το ζήλο του προφήτη Ηλία, θα ήταν ο ίδιος ο προφήτης Ηλίας, όπως ο λαός τον περίμενε να ξανάρθει. Ο Ιησούς Χριστός, όταν έδωσε μαρτυρία για τον πρόδρομο Ιωάννη κι έπλεξε το εγκώμιο του, είπε πως αυτός ήταν ο Ηλίας «Αν θέλετε, να το παραλεχθείτε, αυτός είναι ο Ηλίας, που έμελλε να έλθει». Το πιο σπουδαίο είναι ότι οι μαθητές επάνω στο βουνό, κατά τη θεία Μεταμόρφωση, είδαν τους δυο Προφήτες, τον Μωϋσή και τον Ηλία, να συνομιλούν με τον Ιησού Χριστό. Όλα αυτά φανερώνουν την ξεχωριστή θέση του προφήτη Ηλία ανάμεσα στους Προφήτες και μέσα στη συνείδηση του λαού.  Ακόμα και στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, ακούοντας τη διδασκαλία και βλέποντας τα θαύματά του, έβλεπαν τον προφήτη Ηλία, που είχε ξανάρθει. Ο Ιησούς Χριστός ρώτησε· «Τίνα με λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι;». Κι οι μαθητές είπαν’ «Ἰωάννην τὸν βαφτιστήν, ἄλλοι δὲ Ἠλίαν….». Ο προφήτης Ηλίας έζησε τον 9 π.Χ. αιώνα και ήταν γιος του Σωβάκ και καταγόταν από τη Θέσβη (γι’ αυτό και ονομάστηκε Θεσβίτης), το σημερινό El Istib, της περιοχής Γαλαάδ, και άνηκε στην φυλή του Ααρών. Όταν γεννήθηκε, ο πατέρας του είδε μία θεία οπτασία: Δύο άνδρες λευκοφορεμένοι τον ονόμαζαν Ηλία, τον σπαργάνωναν με φωτιά και του έδιναν φλόγα να φάει.  Τότε ο πατέρας του, πήγε στα Ιεροσόλυμα και αφού περιέγραψε την οπτασία στους ιερείς, εκείνοι του είπαν ερμηνεύοντας την οπτασία, ότι ο γιος του θα γίνει προφήτης και θα κρίνει το Ισραήλ με δίκοπο μαχαίρι και φωτιά. Ο Προφήτης Ηλίας άσκησε το προφητικό του χάρισμα επί 25 έτη στα χρόνια του βασιλέα Αχαάβ, που βασίλεψε στα 873 – 854 π.Χ.  Ο Αχαάβ και μάλιστα η γυναίκα του Ιεζάβελ ήσαν άνθρωποι ασεβείς κι εναντίον τους ήταν ο πόλεμος του προφήτη Ηλία. Η Ιεζάβελ, που δεν ήταν ισραηλίτισσα και γινόταν αιτία να νοθεύεται η πίστη από ειδωλολατρικά έθιμα, αυτή λοιπόν κυνήγησε πολύ τον προφήτη Ηλία, γι’ αυτό κι εκείνος αναγκαζόταν διαρκώς να φεύγει και να κρύβεται. Η Ιεζάβελ κυνηγούσε τον προφήτη Ηλία όπως η Ηρωδιάδα τον Ιωάννη τον Πρόδρομο. Πρώτο μεγάλο σημείο, που έδωσε ο προφήτης Ηλίας, ήταν που προσευχήθηκε και δεν έβρεξε για τριάμισι χρόνια.  Σ’ αυτό το διάστημα ο Προφήτης κρυβόταν σε μια σπηλιά σ’ ένα χείμαρρο πέρ’ από τον Ιορδάνη.  Εκεί υπήρχε λίγο νερό, κι ένας κόρακας του πήγαινε τροφή κάθε πρωί. Όταν στέρεψε το νερό, έφυγε ο Προφήτης και πήγε στα Σάρεπτα της Σιδωνίας· όλα αυτά με εντολή του Θεού.  Εκεί φιλοξενήθηκε σε μια χήρα γυναίκα, που είχε λίγο αλεύρι και λίγο λάδι, κι όμως έτρωγαν όλο τον καιρό και δεν έλειψαν.  Η χήρα γυναίκα είχε ένα παιδί κι έτυχε να αρρωστήσει και να πεθάνει. Τότε ο Προφήτης προσευχήθηκε κι ανάστησε το παιδί. Δεύτερο μεγάλο σημείο, που έδειξε ο Προφήτης Ηλίας, ήταν που προσευχήθηκε κι ήλθε φωτιά από τον ουρανό.  Με προσταγή του βασιλέα Αχαάβ, μαζεύτηκαν τετρακόσιοι ειδωλολάτρες ψευτοιερείς, που τους προστάτευε η Ιεζάβελ.  Τότε ο προφήτης Ηλίας τους προκάλεσε σ’ ένα διαγωνισμό. Του είπε κι έβαλαν πάνω στο θυσιαστήριο τα ξύλα και το σφάγιο για θυσία, και άρχισαν να τρέχουν γύρω και να φωνάζουν όλη την ήμερα τον ψεύτικο θεό Βάαλ, για να ρίξει φωτιά· «και ουκ ην φωνή και ουκ ην ακρόασις».  Τότε ο Προφήτης τους είπε· «Κάνετε πέρα! Τώρα θα κάνω εγώ τη θυσία μου». Έκανε δικό του θυσιαστήριο, έβαλε κι έβρεξαν καλά τρείς φορές τα ξύλα με νερό κι ύστερα προσευχήθηκε. Έπεσε τότε φωτιά από τον ουρανό κι αναποδογύρισε κι έκαψε ολόκληρο το θυσιαστήριο. Ύστερα απ’ αυτό το σημείο, ο λαός έπιασε τους τετρακόσιους ψευτοϊερείς, κι ο προφήτης Ηλίας τους τιμώρησε αυστηρά.  Η Ιεζάβελ, αγριεμένη, κυνήγησε τον Προφήτη, κι εκείνος έφυγε ψηλά στο Χωρήβ, εκεί που πριν πεντακόσια χρόνια ο Μωϋσής άκουσε τη φωνή του Θεού κι είδε τη βάτο να φλέγεται και να μην καίγεται. Εκεί ο προφήτης Ηλίας κρυβόταν σε μια σπηλιά, κι ο Θεός τον δίδαξε ένα σπουδαίο μάθημα.  Του είπε· «Ανέβα ψηλά στην κορυφή, και θα δεις το Θεό. Θα περάσει δυνατός αέρας· θα γίνει σεισμός· θα δεις φωτιά και θα περάσει ένα ανάλαφρο και δροσερό αεράκι. Ο Θεός δεν θα είναι ούτε στη θύελλα ούτε στο σεισμό ούτε στη φωτιά, αλλά στο ανάλαφρο αεράκι». Άλλα θαυμαστά σημεία του πορφήτη Ηλία ήταν ότι διέσχισε τον Ιορδάνη ποταμό με την μυλωτή του και τέλος ότι αντί να πεθάνει ανελήφθη με άρμα πυρός στον ουρανό. Να σημειώσουμε, ότι ο προφήτης Ηλίας, μετά από οκτώ ή δέκα χρόνια από την ανάληψη του, απέστειλε γράμματα (ίσως δι’ Αγγέλου) στον βασιλέα Iωράμ, προβλέποντας τον θάνατο του επειδή απομακρύνθηκε από την λατρεία του αληθινού Θεού: «καὶ ἦλθεν αὐτῷ ἐν γραφῇ παρὰ ᾿Ηλιοὺ τοῦ προφήτου λέγων·  τάδε λέγει Κύριος Θεὸς Δαυὶδ τοῦ πατρός σου· ἀνθ’ ὧν οὐκ ἐπορεύθης ἐν ὁδῷ ᾿Ιωσαφὰτ τοῦ πατρός σου καὶ ἐν ὁδοῖς ᾿Ασὰ βασιλέως ᾿Ιούδα» (Παραλειπομένων Β’, κεφ. 21, στίχος 12). Το δε βιβλίο Σοφία Σειράχ αναφέρει ότι: «ΚΑΙ ἀνέστη ᾿Ηλίας προφήτης ὡς πῦρ, καὶ ὁ λόγος αὐτοῦ ὡς λαμπὰς ἐκαίετο…. ὡς ἐδοξάσθης, ᾿Ηλία, ἐν τοῖς θαυμασίοις σου·  καὶ τίς ὅμοιός σοι καυχᾶσθαι; ὁ ἐγείρας νεκρὸν ἐκ θανάτου καὶ ἐξ ᾅδου ἐν λόγῳ ῾Υψίστου· ὁ καταγαγὼν βασιλεῖς εἰς ἀπώλειαν καὶ δεδοξασμένους ἀπὸ κλίνης αὐτῶν· ὁ ἀκούων ἐν Σινᾷ ἐλεγμὸν καὶ ἐν Χωρὴβ κρίματα ἐκδικήσεως· ὁ χρίων βασιλεῖς εἰς ἀνταπόδομα καὶ προφήτας διαδόχους μετ᾿ αὐτόν·  ὁ ἀναληφθεὶς ἐν λαίλαπι πυρὸς ἐν ἅρματι ἵππων πυρίνων…. μακάριοι οἱ ἰδόντες σε καὶ οἱ ἐν ἀγαπήσει κεκοσμημένοι, καὶ γὰρ ἡμεῖς ζωῇ ζησόμεθα.» (Σοφία (Σειράχ, μη΄, 1<-11>).

Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε. Ὁ ἔνσαρκος Ἄγγελος, τῶν Προφητῶν ἡ κρηπίς, ὁ δεύτερος Πρόδρομος, τῆς παρουσίας Χριστοῦ, Ἠλίας ὁ ἔνδοξος, ἄνωθεν καταπέμψας, Ἐλισαίῳ τὴν χάριν, νόσους ἀποδιώκει, καὶ λεπροὺς καθαρίζει, διὸ καὶ τοῖς τιμῶσιν αὐτόν, βρύει ἰάματα.

https://aerapatera.wordpress.com/2017/07/20/ὁ-ἃγιος-ἒνδοξος-προφὴτης-ἡλὶας/