Το δεντράκι - Νίκου Βουτσινά

Είναι ένα δεντράκι στους δρόμους
που ανθίζει κάθε πρώτη του Μάρτη 
μα δεν ξέρω το όνομά του
μοιάζει λίγο με μυγδαλιά ή κερασιά αλλά
δεν είναι

Όσους γνωρίζω και ρωτώ δεν ξέρουν
κι αυτοί τ’ όνομά του
«Φέρε» μου λένε «ένα κλαδί να δούμε να σου
πούμε»

Μα αυτό το δεντράκι δεν κόβεται
Πού να χώσεις ένα κομμάτι
σύννεφο στην τσέπη
θα προεξέχει μέσα σου

Ούτε οι γείτονες γνωρίζουν ούτε οι ξένοι
στις πλατείες
ούτε οι περαστικοί
-σ’ αυτούς δεν πρέπει να ρωτάς πράγματα άσχετα
καλύτερα τα απολύτως απαραίτητα-
«Κόψε» μου λένε «ένα κλαδί άμα σ’ αρέσει τόσο
πια σκασίλα μας»

Μα αυτό το δεντράκι δεν κόβεται
Πού να καρφώσεις ένα ζευγάρι μάτια στο μαντήλι
Θα ματώσουν πάνω σου

Κι ανθίζει δίχως φύλλα
κάθε πρώτη του Μάρτη
δεν το νοιάζει που δεν ξέρω τ’ όνομά του
μόνο ανθούς κάτι μικρά λευκά παιδιά
και κίτρινα
και τα ταΐζει όπως ο συνταξιούχος ένα πρωί
τα περιστέρια

Είναι παράξενο
που μεγάλωσα τόσο και δεν ξέρω
τ’ όνομά του ή από ποια εξωτική χώρα
άραγε προέρχεται
κάθε πρώτη του Μάρτη μ’ ένα ξίφος ματωμένη
αχτίδα
τ’ αγαπώ και μετά
ξεχνιέμαι οδηγώντας στους δρόμους

«Πρώτο είναι» σκέφτομαι «Πρωτότοκο, ε
θα ΄ρθουν κι άλλα
πιο ψηλά και ομορφότερα»
και με πιάνει το φανάρι πίσω από το τρόλεϊ

Είναι ένα δεντράκι στους δρόμους
που ανθίζει κάθε πρώτη του Μάρτη
μα δεν ξέρω το όνομά του
μοιάζει λίγο με μυγδαλιά ή κερασιά
αλλά δεν είναι