Κριθαρότο με γαρίδες, το πορτοκαλόχρωο!

Το φαγητό αυτό, ελαφρώς παραλλαγμένο ως "κριθαρότο με καραβιδοουρές", το πρωτοέφαγα σ' ένα καλαίσθητο και τίμιο στην κουζίνα του, εστιατόριο της Πυλαίας στη Θεσσαλονίκη, που ονομάζεται "Γλυκάνισος". Πάντα όταν δοκιμάζω ένα καινούργιο νόστιμο φαγητό, προσπαθώ να το αποκωδικοποιήσω. Πράγματι, την πρώτη φορά που το μαγείρεψα, αγοράζοντας καραβιδοουρές στο λάδι από τον "Κοσμά" -γνωστό παντοπωλείο στο κέντρο της πόλης-, το μαγείρευμα πλησίασε γευστικά πολύ στο πρωτότυπο, αλλά δεν με ικανοποίησε. Οι καραβιδοουρές στο λάδι δεν ήταν αυθεντικές -αυτό μου το είχε πει ο πωλητής-, το λάδι δεν ήταν πρώτης ποιότητας, ενώ όταν γύρεψα ιτς αυθεντικές, η τιμή τους ήταν απαγορρευτική. Όπως και να 'χει, σκέφτηκα τότε, πως τα φρέσκα θαλασσινά διατηρούν πιο ζωντανή και ακέραια τη γεύση τους, κι έτσι πειραματίστηκα με τις συγγενικές, πλην όμως φρέσκιες γαρίδες. Στην πρώτη απόπειρα, τις έβρασα για ένα λεπτό στο νερό που θα έβαζα κατόπιν το κριθαράκι, ώστε να τις προσθέτω μετά καθαρισμένες, αλλά έτσι νοστίμεψε μεν πολύ το κριθαράκι, αλλά οι γαρίδες έχαναν όλη τη γεύση τους. Επιπλέον, προτιμωντας τις εισαγόμενες ισπανικές γαρίδες από τις ελληνικές, που είναι μεν νοστιμότερες, αλλά κατά πολύ ακριβότερες, έπρεπε να βρω έναν τρόπο να "κλειδώσω" τη γεύση τους μέχρι το τέλος. Έτσι, προέκυψε αυτή η συνταγή, που τη συστήνω ως πολύ ενδιαφέρουσα, πρωτότυπη, εξόχως γευστική, αλλά και ελαφριά.

Για 4 μερίδες

Υλικά:

1/2 κιλό γαρίδες

2 φλυτζάνια του τσαγιού κριθαράκι

1 μέτριο κρεμμύδι 

μία σκελίδα σκορδο

ελαιόλαδο

ζεστό νερό

λίγα σποράκια γλυκάνισο

ένα σφηνάκι τσίπουρο με γλυκάνισο

αλάτι

πιπέρι

1. Σε μια φαρδιά και ρηχή κατσαρόλα ζεσταίνουμε το λάδι και βάζουμε ιτς πλυμένες και σκουπισμένες γαρίδες, με τα μουστάκια τους κομμένα, να ροδίσουν ένα λεπτό από κάθε πλευρά. Τις βγάζουμε με μια τρυπητή κουτάλα σ' ένα πιάτο, χωρίς να βάλουμε από κάτω χαρτί κουζίνας, όπως θα κάναμε αν τις τρώγαμε κατευθείαν. Δεν τις τρώμε ακόμα, κάνουμε λίγη υπομονή. 

2. Προσθέτουμε το λεπτοκομμένο κρεμμύδι και πριν σκουρύνει, έτσι, ξανθοκόκκινο όπως είναι, βάζουμε το κριθαράκι, ενώ έχουμε δίπλα μας το βραστό νερό στο βραστήρα. Ανακατεύουμε διαρκώς μέχρι να σπάσει το χρώμα του και ν' αρχίσει να γίνεται διάφανο πορτοκαλί.

3. Λίγο λίγο αρχίζουμε να ρίχνουμε το βρασμένο νερό και ανακατεύουμε συνεχώς. Κάθε φορά που το πίνει, ρίχνουμε λίγο ακόμα. Επαναλαμβάνουμε αρκετές φορές αυτή τη διαδικασία μέχιρι να είναι σχεδόν έτοιμο το κριθαράκι.

4. Βάζουμε το αλάτι και τον γλυκάνισο και στο τέλος το σκορδάκι ψιλοκομμένο, ανακατεύουμε μια δυο φορές μέχρι να σκορπίσει το άρωμά του και αμέσως πάμε παρακάτω πριν μας αρπάξει.

5. Προσθέτουμε όλες τις γαρίδες, μαζί με το λάδι που έχουν αφήσει στο πιατο.

6. Σβήνουμε με το τσίπουρο και το βγάζουμε από τη φωτιά ενώ ακόμα έχει το ζουμάκι του. Δεν πρέπει με τίποτα να μείνει εντελώς στεγνό.

7. Πιπέρι προσθέτουμε στα πιάτα μας. Αν έχουμε μύλο για φρεσκοτριμμένο πιπέρι, αλέθουμε λίγο σ' ένα πιατάκι του καφέ και μετά το μεταφέρουμε στα πιάτα μας. Τα μαχαίρια του μύλου χαλάνε γρήγορα αν δουλεύουν πάνω από τους ατμούς.

Σερβίρεται με σαλάτα ρόκα και τσίπουρο με γλυκάνισο.

Καλή πιτυχία και καλή όρεξη!

Υγ. 1. Στην τελευταία απόπειρα πρόσθεσα και πέντε έξι ντοματάκια βελανίδι κομμένα στη μέση. Δεν το προτείνω όμως και δεν θα τα ξαναβάλω ούτε εγώ, γιατί εκτός από ομορφιά, δεν προσθέτουν κάτι γευστικά κι ίσως και να αδυνατίζουν τη συνολική γεύση.

  2. Πιθανόν θα περισσέψει φαγητό, αν είμαστε σχετικά λιτοδίαιτοι. Το περίσσευμα ή το βάζουμε στο ψυγείο, αν πρόκειται να το φάμε την επόμενη μέρα, ή το δίνουμε σε κάποισν που θα χαιρόταν πολύ μ' ένα πιάτο ωραίο φαγητό!