Το σχόλιο της Δευτέρας: Η φωνή που έφερε την Άνοιξη - Καλή βδομάδα!

Κυριακάκτικο πρωινό του Φλεβάρη στον μεγάλο εμπορικό δρόμο της Φραγκφούρτης. Ελάχιστοι περαστικοί κάνουν τη βόλτα τους, ο ήλιος φωτίζει, μα διόλου δεν ζεσταίνει. Κλειστά τα υπερπολυτελή εμπορικά, κάποια cafe μόνον ανοιχτά, μαζί με μερικά μικρά μαγαζάκια σαν περίπτερα που πουλάνε ζεστά λουκάνικα, ό,τι πρέπει για να τονωθεί ο περαστικός μέσα στο τόσο κρύο. Τ' αυτοκίνητα στη λεωφόρο ακούγονται   σαν απόηχος ενός μακρινού κόσμου που δε μας αφορά. Ο πεζόδρομος είναι πλατύς και μακρύς σαν μεγάλο, ακίνητο, παγωμένο ποτάμι. Η ησυχία που δεσπόζει αφαιρεί το βάρος των τσιμεντένιων όγκων που τον περικλειουν κι αν κλείσεις για λίγο τα μάτια, δε θα δυσκολευτείς να μεταφερθείς νοερά σε μια έρημο στην οποία μπορείς να φυτέψεις ό,τι δέντρα ποθείς, να στήσεις κι ένα βουνό στη μέση της γεμάτο σπηλιές και να διαλέξεις, ανάλογα με τις διαθέσεις των εποχών, τέσσερεις απ' αυτές, που θα τις εναλλάσσεις -για να μη βαριέσαι, αλλά και για να εισπράττεις από κάθε καιρό τα δώρα του, όπως το θέλει εκείνος κι όπως του ταιριάζει. Ύστερα, να φωνάξεις κι όλους τους αγαπημένους σου, -αυτούς που αγαπούν την ερημία όσο και τη συντροφικότητα-, να κατοικήσουν κι αυτοί επάνω του, κι όταν βγαίνει η πανσέληνος να μαζεύεστε ένα κύκλο και να λέτε παραμύθια που ο υπόλοιπος κόσμος ποτέ δε θα μάθει, μα θα τον κάνει να χαμογελά ανεπίγνωστα μέσα στον ύπνο του. 

Κι άξαφνα, τη σιωπή του δρόμου και την παρηγορητική φαντασίωση που σε εκτόξευσε στους ουρανούς, τις διακόπτει ένα τραγούδι. Σε μια ακατανόητη γλώσσα, το τραγούδι αυτό έρχεται σαν νανούρισμα ή μοιρολόι. Μοιάζουν πολύ τα νανουρίσματα με τα μοιρολόγια. Και τα δυο τον ύπνο τραγουδούν. Τα πρώτα τον προσωρινό, τα δεύτερα τον αιώνιο -που κι αυτός προσωρινός είναι. Η νεαρή κοπέλα, πιθανόν Περσίδα, έχει μια φωνή χαδιάρα και συνάμα σοβαρή, συναισθηματική φωνή μα και αυστηρή ταυτόχρονα. Την προσπερνάς, μα η φωνή της σε ακολουθεί σαν φύλακας άγγελος που σε προσέχει να μη σκοντάψεις και χτυπήσεις στα εμπόδια. Μοιάζει να δημιουργεί γύρω απ' την εύθραυστη καρδιά σου ένα τείχος προστατευτικό, σαν τη σπηλιά που ονειρεύτηκες λίγο πρωτύτερα να κατοικήσεις. Και είναι μια ανοιξιάτικη φωνή μέσα στο καταχείμωνο της γερμανικής μεγαλούπολης. Κάποιος σταματά, ρίχνει λίγα κέρματα στο πλαστικό κυπελάκι της κοπέλας κι η φωνή της τώρα ακούγεται χαρούμενη, γελαστή, καλόκαρδη, να του απαντά. "Δεν θα είναι επαγγελματίας", σκέφτομαι, "ούτε το κάνει κάθε μέρα". Έχει τη φρεσκάδα παιδιού που βαρέθηκε το διαμέρισμα και αποφάσισε να παίξει το παιχνίδι του στο δρόμο για πρώτη φορά, έτσι, για να διασκεδάσει την αλλαγή και το χάζι των ανθρώπων. Αν είναι όμως επαγγελματίας και το κάνει κάθε μέρα, τότε είναι μια σπουδαία καλλιτέχνης. Διορθώνει τα μακριά μαλλιά της και αρχινά άλλο τραγούδι. Και τότε, το μεγάλο, ακίνητο, παγωμένο ποτάμι του γερμανικού πεζόδρομου μεταμορφώνεται σε μια καταπράσινη, απέραντη, πεδιάδα της Ανατολής, κατάσπαρτη χαμομήλια ταπεινά και παπαρούνες της Ανάστασης.

Το σχόλιο της Δευτέρας αποτελεί ένα σχόλιο πάνω σε μια φωτογραφία που τράβηξα κάποια στιγμή σε ανύποπτο χρόνο και τόπο.