ΤΑ ΔΕΛΦΙΝΑΚΙΑ ΤΟΥ ΑΜΒΡΑΚΙΚΟΥ

Σε ρωτώ, πώς φτιάχνεται ένα μαγικό παραμύθι σαν αυτό. 
Κι εσύ μου απαντάς πως φτιαχνεται από κείνη την παλιά, την πρώτη ύλη που έπλασε ο Θεός τον κόσμο, την Αγάπη. 
Τίποτα πιο μαγικό απ' την αγάπη δεν υπάρχει, τίποτα πιο παραμυθένιο, τίποτα πιο αληθινό. Μην ακούς τους μεγάλους, αυτοί δεν ξερουν τίποτα, γι' αυτό και λένε χαζομάρες πως είναι ψέμματα τα παραμύθια και πως δεν υπάρχουν μαγικά. Τι θέλουν να πιστέψουμε; Δεν είναι μαγικός ο κοσμος, ο ουρανός, η νύχτα και η μέρα; Δεν είναι σκέτο, ατόφιο παραμύθι τα παιδιά; 
Χαρά σ' εκείνους που μεγαλώνοντας, αυτήν την πρώτη ύλη που σπέρνει ο Θεός σε κάθε άνθρωπο όταν γεννιέται, τη φυλάνε μέσα τους και της δίνουν ολοένα περισσότερο χώρο, γιατί το προζύμι της αυξάνει το ψωμί που ζυμώνουν με τα έργα τους κι αυτό μεγαλώνει τόσο όσο να καταλάβει όλο το φούρνο της καρδιας τους. 
Από κάτι τέτοιους φούρνους ζεσταίνονται οι γειτονιές του κόσμου κι αντέχουν στα κρύα και στις θύελλες. Γιατί κάποιοι δεν έπαψαν να συντηρούν τους φούρνους με το είναι τους καίγοντάς το όλο σαν κάρβουνο, προκειμένου να μη σβήσει ποτέ η φωτιά που θα έψηνε το ψωμί της αγάπης. Αυτοί οι άνθρωποι ό,τι και να κάνουν είναι αληθινό, κι αφού είναι αληθινό, είναι για παντα. Ένας τέτοιος ήταν και ο συγγραφέας και σκηνοθέτης του έργου αυτού, Ντίνος Δημόπουλος. Αναπαυμένος να είναι...