Τελειώνοντας ένα βιβλίο - δικό μου...

Οι λέξεις είναι παιδιά. Παιδιά αθώα, ελεύθερα, απροστάτευτα. Παρόλο το νεαρόν της ηλικίας και τη ριψοκίνδυνη ζωή τους, ποτέ δεν κινδυνεύουν. Δεν παθαίνουν τίποτα από κανέναν. Ακόμα κι απ’ τον χειρότερο εχθρό τους, αυτόν που τις βιάζει, τις κακομεταχειρίζεται, τις χρησιμοποιεί για να πληγώσει,να χτυπήσει, να σκοτώσει.

Αλανιάρες είναι οι λέξεις, ζουν αλήτικη ζωή, ποτέ δεν ξέρεις πού βρίσκονται, τι κάνουν, σε ποιον κρατούνε συντροφιά. Σε κανέναν δε δίνουν λογαριασμό, κανέναν δε ρωτάνε, από κανέναν δεν εξαρτώνται. Αν τις θέλεις κοντά σου, πρέπει να μάθεις τον τρόπο τους. Αν σ’ αγαπήσουν θα σ’ ανεβάσουν ψηλά. Αν όχι, θα σε ρίξουν στα τάρταρα.

Τους χρωστάς την υποταγή σου, την υπομονή σου, όλη σου την τρυφερότητα. Κι αν σ’ επισκεφτούν, αν φιλοτιμηθούν να σε κατοικήσουν, τότε λογίζεσαι τυχερός. Ποτάμι κατεβαίνουν, έρχονται βροχή. Οι λέξεις είναι είδος αγελαίο σαν τους ανθρώπους. Πάνε κοπάδι. Έχουν τα χούγια τους, τις προτιμήσεις, τις παρέες τους.

Αν είσαι γραφιάς και σ’ επισκεφτούν, τότε καλωσόόρισέ τες άκριτα. Στρώσε το λευκό τραπεζομάντιλο του χαρτιού σου κι άφησέ τες όλες να περάσουν και να κάτσουν όπου θέλουν, όπου τους αρέσει. Κι αφού καθήσουν, σερβίρησέ τες όλο το αίμα της καρδιάς και του μυαλού σου. Αυτό είναι το φαγητό και το ποτό τους. Μ’ αυτό χορταίνουν και μ’ αυτό ξεδιψούν. Ω, ναι, είναι άγρια παιδιά οι λέξεις. Μόνο με το αίμα σου εξημερώνονται, όπως οι δράκοι των παραμυθιών. Αφού χορτάσουν, σαν ευγενικός οικοδεσπότης, πρέπει να τις χαιρετήσεις. Δε θέλεις μόνο εσύ ξεκούραση, θέλουν ν’ αναπαυθούν κι εκείνες. Θέλουν να ησυχάσουν, να τις ξεχάσεις. Οι λέξεις που σου δόθηκαν κι έφαγαν στο τραπέζι σου, επάνω του θα κοιμηθούν καιρό. Κλεισε την πόρτα απαλά και βγες αθόρυβα απ’ το δωμάτιο. Μόνο όταν τις λησμονήσεις, θα μπορέσεις κάποτε να μπεις ξανά εκεί μέσα.

Εξημερώθηκαν, ξεκουράστηκαν, εξευγενίστηκαν. Σαν κοιμισμένα μωρά, -με τόση προσοχή-, θα τις αλλάξεις θέση. Θα διαλέξεις ποιες θα μείνουν στο τραπέζι και ποιες θα φύγουν. Σου δόθηκαν ολόψυχα, τώρα εσύ είσαι ο κύριός τους. Κι αφού διαλέξεις αυτές που το αίμα της καρδιάς σου  μεταμορφώνουν σε νερό καθαρό που μπορεί να ξεδιψάσει τον κόσμο, τότε μπορείς να πεις πως το έργο σου τελείωσε. Μπορεί να βγει στο φως.

Στο φως οι λέξεις θα ξυπνήσουν πάλι. Και θα ’χουν γίνει ένα σώμα σαν τη δροσοσταλίδα στα πέταλα ανθισμένης ανεμώνης που ο άνεμος θα την ταξιδέψει γρήγορα. Εσένα δε θα σε θυμούνται πια, κι εσύ καμιά εξουσία πάνω τους δε θα ’χεις. Θα στρώσεις καινούριο τραπεζομάντιλο για να είσαι έτοιμος μήπως καταφτάσουν οι επόμενες. Μη στρέψεις το βλέμμα να κοιτάξεις πίσω. Η δροσοσταλίδα σου ήδη στο πέλαγος αρμενίζει. 

ΥΤ. Το βιβλίο που τελείωσε είναι "Ο Καλλίστρατος και οι περιπέτειες των χαρισμάτων" που θα κυκλοφορήσει την πρώτη βδομάδα του Δεκέμβρη στα βιβλιοπωλεία, από τις εκδόσεις της Ελληνική Βιβλικής Εταιρείας.

Δημοσιεύτηκε στο:http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.politismos&id=1051