Η αλληγορία των βατράχων - Σχόλιο

Κάποτε έγινε ένας αγώνας βατράχων. Στόχος, ν’ ανέβουν στην ψηλότερη

κορυφή ενός πύργου. 
Πολλοί άνθρωποι μαζεύτηκαν να τους υποστηρίξουν. 
Ο αγώνας άρχισε.

Στην πραγματικότητα, ο κόσμος δεν πίστευε ότι ήταν εφικτό να ανέβουν οι βάτραχοι στην κορυφή του
πύργου και το μόνο που άκουγες ήταν :

"Τι κόπος! Ποτέ δεν θα τα καταφέρουν..."Οι βάτραχοι 


άρχισαν να αμφιβάλλουν για τους εαυτούς τους. 

Ο κόσμος συνέχιζε:

"Τι κόπος! Ποτέ δεν θα τα καταφέρουν..."

Και οι βάτραχοι, ο ένας μετά τον άλλο, παραδέχονταν την ήττα τους, εκτός από έναν, που συνέχισε να σκαρφαλώνει.

Στο τέλος, μόνο αυτός, και μετά απότρομερή
προσπάθεια, κατόρθωσε να φθάσει στην κορυφή.

Ένας από τους χαμένους βατράχους, πλησίασε να τον ρωτήσει πώς τα κατάφερε να ανέβει στην κορυφή.

Τότε συνειδητοποίησε ότι... ήταν 


κουφός!




Αγνώστου

.....................................................................

Σχόλιο

Το πρώτο που έχω να πω είναι ότι εκτιμώ ιδιαιτέρως τους "αγνώστους" ή "ανωνύμους" γραφιάδες. Η ιστορία της λογτεχνίας, της ποίησης, των παραμυθιών και των μύθων, όπως και των δημοτικών μας τραγουδιών βρίθει από αξιομνημόνευτους αγνώστους που ο λόγος τους διαρκεί εις τους αιώνες, άρα κομίζει αναμφίσβητητα μιαν αλήθεια που επαληθεύεται από το πλήθος των ανθρώπων που την ταξιδεύουν από στόμα σε στόμα.

Η αλληγορία των βατράχων φέρει ανόθευτη την αλήθεια πως, αν ακούμε τι λέει ο κόσμος, χαθήκαμε. Αργά ή γρήγορα θα σταματήσουμε την προσπάθεια και δε θα φτάσουμε ποτέ στο ποθούμενο, κυρίως όταν αυτό αφορά στην κορφή τίνος 

εγχειρήματος. Υπάρχει και η -εν πολλοίς παρόμοια- ιστορία με τον Χότζα και το γαϊδούρι του.

Ωστόσο, είμαι, πλέον, της άποψης, να μη δεχόμαστε "αμασητί" οτιδήποτε μας κάνει εντύπωση. Καλό ειναι να προβληματιζόμαστε λίγο. Όχι, ως καχύποπτοι. Απλά, ως σκεπτόμενοι. Έτσι, έχουμε την ελπίδα να κερδίσουμε πιθανόν άλλη μία αλήθεια, πέραν της προφανούς. Αυτό δε μειώνει σε τίποτα το κείμενο και την αξία του. Του δίνει όμως, την αξία που του πρέπει, και τη θέση που του αναλογεί, όσο κι αν άντεξε στον χρόνο, απ' όπου κι αν προέρχεται.

Συχνά οι μύθοι, προκειμένου να κάνουν φανερό το "μήνυμα" που επιθυμεί ο μυθοπλάστης, κινούνται σε δύο τουλάχιστον ακρότητες, όπως και εδώ. Όλος ο κόσμος δεν πιστεύει πως θα τα καταφέρουν οι βάτραχοι κι έτσι όλοι οι βάτραχοι αποτυχαίνουν, από τη μια μεριά, μαζί πηγαίνουν αυτά τα δύο, κι απ' την άλλη ο ένας τα καταφέρνει, ένας και μοναδικός, και αυτό οφείλεται στο ότι είναι κουφός. Δηλαδή, στο ότι δεν εισπράττει τη δυσπιστία του κόσμου.

Είναι όμως αρκετό αυτό για να προχωρήσει κανείς;Νομίζω πως αξίζει να αναρωτηθούμε.Μήπως το ίδιο αυτό γεγονός που μπορεί να σε οδηγήσει στην κορφή, -το να μην ακούς κανέναν εκτός από την εσωτερική σου φωνή- ειναι ακριβώς αυτό που αμέσως μετά θα σε ρίξει απ' την κορφή;

Υπάρχει πράγματι η περίπτωση να φτάσει κανείς ψηλά, χωρίς οδηγό; Υπάρχει περίπτωση η εσωτερική σου πίστη και δύναμη, να έχει άίσιο τέλος, αν δεν επαληθευτεί τουλάχιστον από έναν ακόμη; Κατά τη γνώμη μου, όχι. Καμία αλήθεια δεν είναι αλήθεια, αν δεν επαληθεύεται. 

Το άλλο ερώτημα που θέτω, είναι κατά πόσο έχει νόημα ένας αγώνας ορισμένος από άλλους. Βλέπετε, διατηρώ μία πεποίθηση, ότι από τη στιγμή που ο καθένας μας είναι διαφορετικός, με διαφορετικές ικανότητες, κοινή κορφή δεν υπάρχει.Μπορεί αυτό που είναι κορφή για τον ένα, να είναι ένα μεσαίο στάδιο για τον άλλο. Άρα, μήπως δεν υπάρχει αντικειμενικός νικητής; Ή μήπως είναι νικητής κάθε ένας που δεν τα παρατάει και φτάνει μέχρι εκεί που μπορεί;

Τέλος, πόση αξία έχει να φτάνεις κάπου, επειδή είσαι κουφός; Η πραγματική αξία δε θα ήταν να φτάνεις, έχοντας αντιπαλέψει και παρακάμψει τη δυσπιστία του κόσμου;

Όπως είναι φανερό, το μόνο που δεν αμφισβητώ, είναι ότι ο κόσμος συμπεριφέρεται, ακριβώς όπως το 

λέει ο μύθος. Κανένας δεν πιστεύει πως κάποιος μπορεί ν' ανέβει ψηλά, και συνήθως, όλοι κάνουν ό, τι μπορούν για να εμποδίσουν αυτόν που ξεχωρίζει, και ότι για να ανέβεις, προτιμώ να πω, να προχωρήσεις, πρέπει να ανγοήσεις το τι λέει ο κόσμος. 

Μα το πιο αστείο απ' όλα, είναι ότι όταν φτάσεις, θα το νιώσεις τη στιγμή που ο ίδιος κόσμος που σε  απέτρεπε, το παραδεχθεί. Κι αν μείνει τότε, στην παραδοχή του, τα χάνεις όλα όσα κέρδισες.