Ο άγιοι Ανάργυροι και η μικρή Ανθούλα

Διαβάζοντας τους βίους των αγίων, γνωριζόμαστε μαζί τους, γινόμαστε φίλοι, συγγενείς, αδερφοί. Τους αγαπάμε και μας αγαπούν. Τους νιώθουμε και μας νιώθουν. Σχέση είναι. Σχέση ζεστή, παρηγορητική, ελπιδοφόρα.

Έχουμε πολλά ζεύγη αγίων Αναργύρων. Οι Ανάργυροι είναι κατηγορία αγίων, όπως για παράδειγμα οι μάρτυρες. Ανάργυρος ονομάζεται αυτός που δεν παίρνει χρήματα για την εργασία του. Οι σημερινοι, Κοσμάς και Δαμιανός, ήταν από τη Μ.Ασία και αφού σπούδασαν όλες τις επιστήμες με τη συμπαράσταση της μητέρας τους Θεοδότης, που έμεινε νωρίς χήρα, κατέληξαν γιατροί ψυχών και σωμάτων, και θεράπευσαν όχι μόνο ανθρώπυς αλλά και ζώα.

Από βραδύς, αφότου διάβασα το βίο των αγίων, αποφάσισα να πάω στο ναό τους, που μέχρι τώρα δεν είχα πάει, κι ας είναι με το λεωφορείο μόνο έξι στάσεις απ' το σπίτι μου, πίσω από τον πύργο του Τριγωνίου. Το μεγάλο πανηγύρι του ναού είναι το καλοκαίρι, όπου γιορτάζει άλλο ζεύγος αυταδέλφων. Σήμερα ήταν ένα, ας πούμε, μικρό πανηγυράκι. Μπαίνω στο ναό και κατευθύνομαι απ' το αριστερό κλίτος μπροστά για να βρω λίγο χώρο να σταθώ, μιας και έχει πολύ κόσμο. Άλλος κόσμος απ' του κέντρου αυτός. Δεν υπάρχει χρώμα πουθενά. Μαύρα και καφέ όλα τα ρούχα. Άσπρα τα περισσότερα κεφάλια. Χαμηλά παπούτσια παλιά ή παντόφλες. Άνθρωποι απλοί, λαϊκοί, φτωχοί. Φτάνω στο αριστερό στασίδι κι εκεί στέκομαι. Αριστερά μου είναι ένα προσκυνητάρι με μια παράξενη εικόνα που έχει την Παναγία μέχρι τη μέση με τα χέρια ανοιχτά και στο κέντρο της τον Χριστό σε νεαρή ηλικία μέσα σ' ένα ποτήριο. Γράφει: Το ακένωτο ποτήριο. Τι ωραία εικόνα! Εκεί στέκομαι και ακουμπώ. Ανάμεσα στο προσκυνητάρι και το ψαλτήρι είναι σφηνωμένα δύο μικρά πτυσόμενα σκαμνάκια. Μου περνά η σκέψη να βγάλω ένα να καθήσω, αλλά δεν το κάνω. Μπορεί να ήταν κάποιου, αλλά ποιον να ρωτήσω; Δεν ξέρω κανέναν εδώ. Ο κόσμος πληθαίινει. Κάποια στιγμή έρχεται μια μεγαλόσωμη ηλικιωμένη γυναίκα που βαστιέται καλά, με τη μικρή εγγονή της, θα 'ταν δε θα 'ταν τριών χρονών.

Η μικρή κάθεται στο μαρμάρινο πλάτωμα πάνω στο οποίο στέκεται το αναλόγιο, κι εγώ σκέφτομαι πως θα κρυώσει. Βγάζω τότε, χωρίς δεύτερη σκέψη, το ένα σκαμνί, της το ανοίγω και κάθεται. Χαμογελά ευχαριστημένη. Μετά βλέπω και μια γιαγιά δίπλα μου όρθια, βγάζω και το άλλο σκαμνί και κάθεται κι αυτή. Αρχίζει το κήρυγμα και ο ιερομόναχος που μιλά διηγείται τη ζωή των αγίων. Κάθομαι στο μάρμαρο. Η μικρή δεν ξεκολλά τα μάτια της από πάνω μου. Έχει βάλει τα χεράκια πάνω στα πόδια της και με κοιτάζει συνέχεια. ΄Ωσπου, σηκώνεται απ' το σκαμνί, και χωρίς να πει λέξη μου ανοίγει τα χέρια και στρογγυλοκάθεται στην αγκαλιά μου. Τη ρωτώ πώς τη λένε και μου απαντά Ανθούλα. Κρατώ τον μικρό άγγελο και πηγαίνουμε στον ουρανό παρέα. 

Κάποια στιγμή πεινάει, εκτενές το κήρυγμα. Πάει στη γιαγιά της και γκρινιάζοντας ζητάει επιτακτικά να φάει. Η γιαγιά αντιστέκεται για λίγο, αλλά τελικά της δίνει ένα πακέτο ωραία σοκολατένια μπισκότα. Τα ανοίγει η Ανθούλα και πάει να δαγκώσει το πρώτο. Μια άλλη γιαγιά δίπλα μου, μού λέει: "Το παιδί σας πάει να φάει. Δε θα κοινωνήσει;" "Δεν είναι δικό μου το παιδί, δεν το ξέρω, απλά αγαπηθήκαμε", απαντώ. "Μα σας μοιάζει πάρα πολύ, σαν δικό σας είναι" μου λέει γεάτη έκπληξη. Ρωτάω τη γιαγιά της αν θα κοινωνήσει και μου γνέφει καταφατικά και σχεδόν απελπισμένα, "Τι να κάνω, αφού πεινάει;". Χαϊδεύω με το ένα μου χέρι την πλάτη της Ανθούλας, και απλώνω το άλλο να την αγκαλιάσω, αλλά η μικρή νομίζει πως θέλω κι εγώ μπισκότο και μου δίνει αυτό που κρατά προτού το δοκιμάσει. Δεν το παίρνω, και της λέω στ' αφτί "κάνε ένα λεπτό υπομονή, να πάρεις το Χριστούλη και μετά να φας, να μου δώσεις κι εμένα". Δε χρειάστηκε να το πω δεύτερη φορά. Το έβαλε αμέσως στο χαρτί. Η γιαγιά πήγε να της πάρει το πακέτο, αλλά η Ανθούλα δεν της το έδωσε. Ε, μη τα θέλουμε κι όλα δικά μας. "Άντε, να πάρεις το χρυσό δοντάκι", της λέει. "Μην το λέτε χρυσό δοντάκι", της λέω, "τον Χριστό θα πάρει, αυτό να της λέτε". Δεν της άρεσε η παραίνεση, στραβομουτσουνιάζει λίγο, αλλά η Ανθούλα ξαναέρχεται στην αγκαλιά μου παραδομένη στην αγάπη μου. Φτάνει η ώρα να μεταλάβει, τη χαιρετώ, δίνει όλα τα μπισκότα στη γιαγιά της, που γυρίζει και μου λέει: "Καλό παιδάκι είναι". "Χρυσό είναι", της απαντώ.

Βοήθειά μας και παράδειγμά μας οι άγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός, μαζί και η μικρή Ανθούλα.