Σε κλίμακα Μείζονα Θεού

Κάθε φορά που η ψυχή αγαπάει μεγαλώνει σαν ύφασμα που υφαίνεται στον αργαλειό της αγάπης. Κάθε αγαπημένος σαν μια κλωστή, προσθέτει νέο σχέδιο, καινούρια πλέξη. Αν  φύγει στον ουρανό, παίρνει μαζί του κι ένα κομμάτι της ψυχής μας. Μοιάζει να την ξυλώνει, ή να αποκόβεται απ' αυτήν, μα στην πραγματικότητα προεκτείνει το ύφασμα της ψυχής μας μένοντας για πάντα ενωμένος μαζί της. Ίσως τελικά ο θάνατος προεκτείνει την ψυχή μας. Ίσως της χαρίζει μια σπάνια ευλιγισία. Κι ίσως η ίδια η ψυχή να μοιάζει περισσότερο με μια παράδοξη υφασμάτινη ζυγαριά, κάτι σαν γέφυρα, ας πούμε μια γέφυρα μεταξωτή που ενώνει το εδώ με το εκεί. Μ' αρέσει να σκέφτομαι την ψυχή φτιαγμένη από μετάξι. Μένουμε εδώ όσο το κομμάτι που μας κρατά σ' αυτόν τον κόσμο είναι βαρύτερο απ' αυτό που πηγαίνει στον άλλο, κι όταν αυτή η ισορροπία αλλάξει, όταν βαρύνει το άλλο ζύγι, έρχεται η σειρά μας να μεταναστεύσουμε. Από μόνιμοι κάτοικοι της γης γινόμαστε μετανάστες του ουρανού. Ή μάλλον, ακριβώς το αντίθετο, που μοιάζει και λογικότερο. Από μετανάστες της γης γινόμαστε μόνιμοι κάτοικοι του ουρανού. Υφάσματα που θα έχει ήδη εκεί πάνω... χρώματα... υφάνσεις... σχέδια... και όλα ενωμένα με τα δικά μας... 

Προχθές το βράδυ καθόμουν στο μπαλκόνι. Πριν από χρόνια όποια γλάστρα μου έφερναν κατάφερνα να την πεθάνω. Χωρίς να το θέλω πέθαινε, μιας και χωρίς να το επιδιώκω δεν ήταν δυνατόν να ζήσει. Κι αφού δεν είχα στο νου μου να φροντίζω τα φυτά, δεν μπορούσαν κι αυτά τα δύστυχα να επιβιώσουν. Κάθε φορά λυπόμουν, μα σήμερα λυπάμαι ακόμη περισσότερο για τα φυτά που σκότωσα. Τα τελευταία όμως χρόνια, πιθανόν επειδή τα παιδιά μεγάλωσαν και έχω ανάγκη να διοχετεύω κάπου τη φροντίδα μου, ή επειδή για άλλους λόγους άγνωστους, έγινε συνειδητή η αγάπη μου γι' αυτά, άρχισα να τα κατανοώ και ν' αποκτώ πραγματική σχέση μαζί τους. Έτσι έφτιαξα ένα μπαλκόνι με σαράντα - πενήντα γλάστρες, καταπράσινο και συχνά ανθισμένο. Κάθε χρόνο περιμένω πώς και πώς την άνοιξη να καθίσω εκεί τα μεσημέρια και τα βράδια. Να φιλέψω εκείς τους αγαπημένους μου. Προχθές το βράδυ όμως, συνέβει να τα αγαπήσω λίγο περισσότερο, κι ένιωσα ξαφνικά πως γίναμε ένα. Και δεν είναι ψέμα ούτε φαντασίωση πως τα είδα στ' αλήθεια όλα να ζωντανεύουν, να ενώνονται μεταξύ τους και να με πλησιάζουν. Έρχονταν όλα σ' εμένα με τα φύλλα, τα λουλούδια και τ' αρώματά τους και πλημμύρισα ευτυχία μέσα στην πράσινη αγκαλιά τους. Θυμάμαι συχνά την κινέζικη παροιμία: "Θέλεις να είσαι ένα χρόνο ευτυχισμένος; αραβωνιάσου. Θέλεις να είσαι πέντε χρόνια ευτυχισμένος; παντρέψου. Θέλεις να είσαι ευτυχισμένος μια ζωή; φτιάξε κήπο." Εδώ και λίγο καιρό που φιλοξενώ και φροντίζω κι ένα καναρίνι, ο δικός μου κήπος ολοκληρώθηκε.

Από προχθές ξέρω πως μέσα στο ύφασμα της ψυχής μου, που προεκτείνεται από δω μέχρι τους ουρανούς πλεγμένο τις κλωστές των ψυχών που αγάπησα κι αγαπώ, κι είναι άλλες ψηλά κι άλλες χαμηλά, αναδύονται συχνά πυκνά πανσέδες και τριαντάφυλλα, αγγελικές, λεμονιές, μανταρινιές, βασιλικοί, μπένζαμιν, φίκοι, γαρύφαλλα, δάφνες, σκουλαρικιές και πλήθος άλλα, μαζί με κελαηδίσματα. 

Όλα είναι εδώ, κι όλα είναι εκεί, ενώ η γέφυρα της ψυχής μου, αυτή η αλλόκοτη υφασμάτινη ζυγαριά, περιστρέφεται σαν τρελό καρουζέλ και γελούν ευτυχισμένα τα παιδιά που καβαλικεύουν τις άμαξες και τ' άλογά του... κι αν φυσά ο αέρας μανιασμένος, κι αν απειλεί να τσακίσει φυτά και λουλούδια, να κόψει κλωστές και να σχίσει υφάσματα λεπτά κι ευάλωτα, μετάξια διάφανα, κάθομαι στον αργαλειό νυχθημερόν και πλέκω χωρίς να φοβάμαι τίποτα εκτός από τον ύπνο, κι ακούω τριγύρω μου τις ορχήστρες να παίζουν μελωδίες εξαίσιες, κι ακούω και τις άλλες ορχήστρες που ο απόηχός τους φτάνει στ' αφτιά μου από πολύ μακριά, κι οι μουσικές ενώνονται σε μελωδίες ελπίδας και φωτός, γραμμένες για τον αργαλειό της αγάπης, παιγμένες από ανθρώπυς, αγγέλους, λουλούδια και πουλιά, σε κλίμακα Μείζονα Θεού.