Χριστός Ανέστη, σήμερα και πάντα!

Xριστός Ανέστη σήμερα και πάντα!

Βήμα βήμα, τρέχοντας, κουτσαίνοντας, σκοντάφτοντας, σερνάμενοι, αρκουδίζοντας ή κολυμπώντας φτάσαμε και πάλι στην Ανάσταση. Φορτωμένοι τα βάρη μας, τις λύπες μας, τα άγχη μας, τις αγωνίες μας, και πάλι φτάσαμε. Ίσως γιατί δεν πηγαίνουμε εμείς στην Ανάσταση, αλλά αυτή έρχεται σ’ εμάς. Ακάθεκτη, τροπαιούχος, πάντοτε νικηφόρα. Ανεμπόδιστη, ακατανίκητη, ελπιδοφόρα. Καταφτάνει αστραπιαία μέσα στην πιο βαθά νύχτα Φως ανέσπερο. Ξεπηδά από τον Άδη τη στιγμη που αυτός ζητοκραυγάζει πως νίκησε τη ζωή, πως τη φυλάκισε επιτέλους στα μαύρα σπλάχνα του. Σείεται η γη. Συντρίβεται ο θάνατος. Ο Άδης πικραίνεται ανελέητα ηττημένος.

“Ο ιερεύς ενδυσάμενος άπασαν την ιερατικήν αυτού στολήν εξέρχεται εις την Ωραίαν Πύλην κρατών το ιερόν Ευαγγέλιον και λαμπάδα ανημένην και προσκαλεί τους πιστούς ίνα ανάψωσι τας λαμπάδας αυτών , ψάλλων το εξής: Δεύτε λάβετε φως, εκ του ανεσπέρου φωτός, και δοξάσατε Χριστόν, τον αναστάντα εκ νεκρών.

Τα φώτα του ναού σβήνουν, η μια λαμπάδα ανάβει την άλλη, δεν έχει σημασία αν είναι γνωστός, φίλος ή ολωσδιόλου άγνωστος ο διπλανός, παίρνεις το φως για να το δώσεις, φτάνει για όλους,, δεν τελειώνει, αντιθέτως πολλαπλασιάζεται, αυγατίζει, κι άλλο φως, κι άλλο, γινεται μια θάλασσα φως, κι όταν η θάλασσα απλωθεί μέσα μας, τότε και μόνο τότε, μπορούμε ν’ ακούσουμε το πολυπόθητο “Χριστός Ανέστη”.

… Εγώ είμαι το μνήμα κι ο θάνατος, πάνω μου πατούν τα ιερά πόδια του Θεού μου, το θάνατό μου ανασταίνει, είμαι ο αποκεκυλισμένος λίθος εγώ, ναι, εγώ είμαι που γίνομαι αίφνης Εύα και μ’ αρπάζει απ’ τον καρπό…

Κι αν ζητώ να είναι κάθε μέρα Πάσχα, κάθε στιγμή Ανάσταση, ή αν περιμένω ή θέλω να περιμένω μετά το θάνατο την Ανάσταση της αιωνιότητας, δεν είναι μόνο γιατί το πρόσωπο του θανάτου είναι φρικαλέο και αποτρόπαιο, το πρόσωπο της αμαρτίας άσχημο και σκοτεινό, η προσωπίδα του δαίμονα ύπουλη και δυσβάσταχα απατηλή, είναι για να ζω με όλη μου την ύπαρξη αυτή την ευχή, την τελευταία της αναστάσιμης βραδιάς, που επιθυμώ να την υιοθετήσει η καρδιά μου για χτύπο. Η ευχή του Ιωνάννου του Χρισοστόμου, που καλεί όλους τους ανθρώπους στο γιορτινό πασχαλινό τραπέζι όπου γενναιόδωρα προσφέρεται το Αναστημένο Σώμα του Κυρίου. Όλους τους ανθρώπους. Αυτούς που νήστεψαν και δε νήστεψαν. Αυτούς που από την πρώτη στιγμή αγωνίστηκαν κι αυτούς που προσήλθαν την τρίτην ώραν, την έκτην, την ενάτην. Χωρίς αμφιβολία και δισταγμό, να έλθουν όλοι. Ακόμη κι αυτοί που κατέφθασαν την τελευταία στιγμή, την ενδεκάτην, να μη φοβηθούν πως αργοπόρησαν, είναι φιλότιμος ο Δεσπότης και δέχεται τον τελευταίο όπως και τον πρώτο. Τον ελεεί, όπως τον πρώτο θεραπεύει. Στον ένα δίνει, στον άλλον χαρίζει. Και τα έργα δέχεται και την γνώμη ασπάζεται. Την πράξη τιμά και την προθεση επαινεί. Λοιπόν, ας έρθουν όλοι στην χαρά του Κυρίου μας, και πρώτοι και δεύτεροι να πάρουν το μισθό τους. Πλούσιοι και πένητες μαζί να χορέψουν, εγκρατείς και ράθυμοι να τιμήσουν τη μέρα, νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες να χαρούν, γέμισε το τραπέζι, ο μόσχος πολύς, κανείς να μη φύγει πεινασμένος… Συγνώμη ανέτειλε απ’ τον τάφο και ο Άδης πικράθηκε… Ανέστη Χριστός…

“Ανέστη Χριστός, και ου καταβέβλησαι. Ανέστη Χριστός, και πεπτώκασι δαίμονες. Ανέστη Χριστός και χαίρουσιν άγγελοι. Ανέστη Χριστός, και ζωή πολιτεύεται. Ανέστη Χριστός, και νεκρός ουδείς επί μνήματος. Χριστός γαρ εγερθείς εκ νεκρών, απαρχή των κεκοιμημένων εγένετο. Αυτώ η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων”.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Δημοσιεύτηκε στο protagon.gr