Κρατώντας το χέρι της Μητέρας Εκκλησίας

Η Μ. Τετάρτη αποσύρεται και πηγαίνει σιγά σιγά για ύπνο. Σε λίγες ώρες η Μ. Πέμπτη θα ξυπνήσει. Οι μέρες αυτές, οι μεγάλες και άγιες ημέρες, με οδηγούν ήσυχα, σχεδόν ντροπαλά σε μονοπάτια αλλιώτικα απ' της καθημερινής μου ζωής τους δρόμους, μέχρι να φτάσω κάποτε να ταυτίσω όλες μου τις μέρες μ' αυτές. Παραδίνομαι κατά τις δυνάμεις μου. Ευτυχώς για μένα, που είμαι άνθρωπος του αυτοσχεδιασμού, δεν μου επιτρέπεται να αυτοσχεδιάσω, πράγμα που θα με οδηγούσε με "ασφάλεια" ή σε συναισθηματικές ανόητες εξάρσεις, ή σε εθιμοτυπικά ανούσια καμώματα, ή σε ολότελα αυθαίρετες επιλογές που θα ικανοποιούσαν μόνον το φαντασιακό νου μου, εγκαταλείποντάς τον μετά την πρώτη ικανοποίηση στο κενό. Έχει φροντίσει η Μητέρα Εκκλησία να μας συγκεντρώνει όλους αδιακρίτως, -ακόμα και τους πλέον απείθαρχους και ανεξέλεγκτους σαν την αφεντιά μου-, και να μας οδηγεί παίρνοντάς μας από το χέρι, όπως η μαμά το μικρό παιδί, και δίνοντάς μας τον κατάλληλο βηματισμό μας μεταμορφώσει από φίλαυτα εγωκεντρικά παράσιτα σε συνοδοιπόρους του Κυρίου μας και του Πάθους Του, -έστω και από τους τελευταίους και ασθμαίνοντες.

Κάποτε, συμμετέχοντας στις ακολουθίες αυτών των ημερών κρατούσα κι εγώ, όπως πολλοί το συνηθίζουν, το αντίστοιχο βιβλιαράκι, ώστε να παρακολουθώ καλύτερα τους ύμνους και τα αναγνώσματα. Αν αυτό συντελούσε σε μια καλή άσκηση πειθαρχίας του νου μου που αρέσκεται να αφαιρείται, ωσόσο παρατηρώ πως τώρα που εγκατέλειψα το βιβλιαράκι, όχι μόνον ο νους ασκείται εντατικότερα καθώς το αφτί συγκεντρώνεται με τρόπο απόλυτο στο άκουσμα, αλλά και όλο το είναι γίνεται παροντικό μ' έναν τρόπο που το ενοποιεί απαγορεύοντάς του τη διάσπαση.  

Η ποίηση της υμνογραφίας της Μεγάλης Εβδομάδας είναι άφταστη. Το πνεύμα και το γράμμα της, το νόημά της, όσο σαρκικό και ανθρώπινο, άλλο τόσο πνευματικό και θείο. Οι μελωδίες ισορροπούν το λογικό με το θυμικό και τη συγκίνηση. Συμπορευόμενοι στα Πάθη του Χριστού δεν μπορούμε να μη θυμηθούμε τα δικά μας πάθη, τα τόσο μικρότερα, ασήμαντα, αλλά και τυραννικά. Δεν μπορούμε και να μην τα ξεχάσουμε μπροστά στην κλιμάκωση των Παθών του Αναμάρτητου που σηκώνει την πλήρη αδικία του κόσμου, Αγνός ως αρνίον, μόνο από τέλεια αγάπη για όλους μας. 

Τα δώδεκα Ευαγγέλια που πάλι σήμερα θα ακούσουμε, με οδηγούν στα μύχια της καρδιάς μου. Κάθε φορά ανακαλύπτω με τρόπο διαφορετικό πως έχω κάτι απ' όλους όσους παίρνουν μέρος στα τεκτενόμενα. Κάτι απ' τον Πέτρο κι από τον Ιούδα, κάτι απ' τον Πιλάτο και τον Καϊάφα, μα και κάτι απ' τον Ιωάννη και την Παναγία. Στις δικές μου αναλογίες, τα δικά μου μέτρα, τη δική μου ψυχή, τα πολλά πάθη μου, αλλά και την τάση μου να υψωθώ λίγο πάνω απ' αυτά. Δε μ' αφήνει όμως εκεί η Μητέρα Εκκλησία. Με οδηγεί στο να τα αφήσω όλα στην άκρη και να πάψω να σκέφτομαι τον εαυτό μου. Να υπάρχω μέσα στο ναό μόνο για τον Εσταυρωμένο, που σταυρώνεται για όλους, άρα και για μένα. Που θα αναστηθεί για όλους, άρα και για μένα. Για να γίνουμε όλοι Εκείνος κι ο καθένας μας όλοι. Για να ενωθούν οι δύο εντολές σε μία. Η πρώτη που ζητά να αγαπήσουμε Κύριον τον Θεόν μας εξ όλης της ψυχής και εξ όλης της καρδίας μας, εξ όλης της ισχύος κα εξ όλης της διανοίας μας, με τη δεύτερη που θέλει να αγαπήσουμε τον πληρίον μας όπως τον εαυτό μας. Στο παρόν, στο παρελθόν και στο μέλλον. Στην Ουράνια Βασιλεία, την παντοτινή Ανάσταση.