Ενα τραγούδι για τον "Καλλίστρατο και το χωράφι της καρδιάς" κι ένα για "Το κόκκκινο κορδόνι" - 11ο Δημ. Σχολείο Κατερίνης

"Ο Καλλίστρατος και το χωράφι της καρδιάς"

"Το κόκκινο κορδόνι"

Πέμπτη 29 Μαϊου, ήμουν καλεσμένη για δεύτερη φορά φέτος στο 11ο Δημοτικό σχολείο Κατερίνης. Τον Φλεβάρη είχαμε πάει με τον Κυριάκο και παρουάσαμε μαζί "Το παραμύθι της μουσικής", ενταγμένο στο πρόγραμμα Φιλαναγνωσίας, με υπεύθυνες δασκάλες: τη Μαριάννα Σαρρή και τη Μελπομένη Πούλιου, ενώ χθες παρουσίασα "Το κόκκινο κορδόνι" στο μισό σχολείο, και στο άλλο μισό, το παραμύθι "Ο Καλλίστρατος και το χωράφι της καρδιάς". 

Είναι από τα σχολεία που θαυμάζω και χαίρομαι από όλες τις πλευρές. Πολύ συμπαθητικό κτίριο, μεγάλη αυλή, μέσα σ' ένα ανοιχτό πλάτωμα, σαν λιβάδι, λίγο έξω από την πόλη, με τον Όλυμπο να στέκεται επιβλητικός και προστατευτικός στο βάθος. Το σημαντικότερο όμως είναι πως εκεί δουλεύουν εκπαιδευτικοί με ταλέντο και μεγάλη αγάπη στα παιδιά και στα βιβλία. Με τις δασκάλες τους και τη μουσικό τους, Νατάσα Μακρή -παλιά μαθήτρια του Κυριάκου από το Μυσικό γυμνάσιο-, έφτιαξαν αυτά τα δύο υπέροχα τραγούδια, που μου παρουσίασαν πριν ξεκινήσω να αφηγούμαι τα παραμύθια, που ήδη είχαν μελετήσει και γνώριζαν πολύ καλά. 

Για τον μεγάλο αριθμό των παιδιών που συμμετείχαν ήταν εντυπωσιακή η προσοχή και η συγκέντρωσή τους, όπως επίσης και οι ουσιαστικές ερωτήσεις που έκαναν στο τέλος. Ήταν ανάμεσά τους και παιδιά που είχαν δυσκολίες και τα φρόντιζαν με περισσή αγάπη οι δασκάλες τους. Ένα απ' αυτά στο τέλος ήθελε να έρθει στο μικρόφωνο να πει κάτι. Το πήρα κοντά μου και με μεγάλη προσπάθεια είπε, πως το βασιλόπουλο στο "Κόκκινο κορδόνι" ήταν πολύ γενναίο. Ξαφνιάστηκα και θαύμασα τη σκέψη του, γιατί σ' αυτό το παραμύθι εύκολα εντοπίζεται η γενναιότητα στην Ηρώ και όχι στον μικρό βασιλιά, που ωστόσο, στο τέλος αποδεικνύεται αφάνταστα γενναίος, όταν μετά τη μεταστροφή του, αποφασίζει να εγκαταλείψει το παλάτι και τα μεγαλεία του για να γυρίσει τον κόσμο μόνο με τα χρώματά του, να ζωγραφίσει τα όμορφα πράγματα και να τους χαρίσει δεύτερη ζωή. 

"Πώς μπορείτε και γράφετε τόσο ωραία παραμύθια;" με ρώτησε μια μικρή δεσποινίδα. Δεν μου είχαν ξανακάνει ποτέ  τέτοια ερώτηση. Και τι να πω; "Ο Θεός ξέρει", απάντησα γελώντας. Και γιατί γράφω παραμύθια και τι μου αρέσει περισσότερο σ' αυτήν τη διαδικασία. Και τους μίλησα για την παρηγοριά που έχει το καλό τέλος, που πάντα επιζητώ, και για τη διόρθωση, που είναι μια άσκηση υπομονής. 

Έρχονταν ένα ένα στο τέλος τα παιδιά για να υπογράψω τα βιβλία που είχαν αγοράσει από την έκθεση βιβλίου που συνόδευε την εκδήλωση, κι ήταν όλα τόσο φωτεινά, τόσο φροντισμένα και χαριτωμένα, γιατί είχαν προετοιμαστεί καλά για τη γιορτή, και την περίμεναν με λαχτάρα. Τα καταχάρηκα. Κι αυτά και τις δασκάλες τους που μερίμνησαν με πολύ μεράκι για να γίνουν όλα άψογα. Η θερμή φιλοξενία έκλεισε με μια επίσκεψη σ' ένα έξοχο παλιό  βιβλιοπωλείο της πόλης, το "Νέστωρ", όπου η υπεύθυνή του Ελένη Νέστωρα, μας συνόδεψε κατόπιν στο γεύμα που προσφέρθηκε γενναιόδωρα σε μια ωαρία μπυραρία, όπου ακολούθησε ζεστή κουβέντα και μοίρασμα ψυχών. Τους ευχαριστώ θερμά και εύχομαι να συνεχίζουν το αξιοθαύμαστο έργο τους!