Οι εκσκαφείς
εργάζονται νυχθημερόν για την υπογειοποίηση της διέλευσης των αυτοκινήτων κάτω
από την πλατεία Taksim. Πολυπληθές ανθρώπινο δυναμικό εργάζεται καθημερινά γι’
αυτό το έργο, αλλά και για όλα όσα σχετίζονται με το εκσυγχρονισμένο πρόσωπο
της Τουρκίας. Τεράστιες δαπάνες, πολλή δουλειά, σχεδιασμοί επί σχεδιασμών για
το μέλλον. Μήπως δεν είναι ο πλούτος που εξορίζει το παρόν και τον θάνατο απ’ την προοπτική του; Ή δεν είναι η φτώχεια που ζώντας αδερφωμένη μαζί τους
κερδίζει, θαρρείς σαν έπαθλο, την αιωνιότητα του παρόντος;
Κι όμως η Πόλη
αλλάζει πρόσωπο παραμένοντας ίδια. Έμαθε να τηγανίζει αυγά μάτια. Έμαθε και να
φτιάχνει ωραία ζεστή σοκολάτα. Να καβαλά μηχανάκια. Ν’ αστράφτει τουαλέτες.
Ολοκληρώνει και την τρίτη γέφυρα στον Κεράτιο μέσα σε λίγους μήνες. Η
αποφασιστικότητα είναι ίδιον του πλούτου. Η σιγουριά, το κύρος. Και η
ανασφάλεια το προτέρημα της φτώχειας. Η αμφιβολία. Μα αν η ζωή είναι το
πολυτελές όχημα που μεταφέρει πλούσιο και φτωχό, ο σωφέρ του είναι ο πλούσιος
και ο φτωχός καθισμένος ωσάν αριστοκράτης στο πίσω κάθισμα. Βλέπετε
αυτοβούλως κινείται το όχημα. Αυτοβούλως σταματά όποτε θέλει. Το όχημα μοιράζει
τους ρόλους, τις ψευδαισθήσεις, τα όνειρα, τον ρεαλισμό. Και ο κύριος χωρίς τον
δούλο δεν είναι κύριος. Δεν είναι τίποτα. Ούτε καν δούλος.
Από πού είστε, με
ρωτά ένας Τούρκος έμπορος βιολογικών προϊόντων, παρ’ όλο που η προηγούμενη
συνδιάλεξή μας έχει γίνει στη γλώσσα του. Από την Ελλάδα, απαντώ. Το κατάλαβα,
μου λέει. Πώς; Έχω έρθει πολλές φορές, έχω πάει σε πολλά νησιά, αλλά απ’ όλα όσα έχω δει περισσότερο μ’ εντυπωίασαν τα Μετέωρα. Στο Άγιον Όρος έχετε πάει, τον
ρωτώ. Όχι, το θέλω όμως πάρα πολύ. Θα είναι το επόμενο ταξίδι μου, αλλά δεν έχω βρει
ακόμα τον τρόπο. Του υπόσχομαι να περάσω την επόμενη μέρα και να του δώσω το
τηλέφωνο ενός φίλου Τούρκου που κάνει συχνά αυτό το ταξίδι. Το δέρμα του είναι πάλευκο. Μέσα
στα γαλανά του μάτια ο Βόσπορος ενώνεται αδιαφιλονίκητα με το Αιγαίο.
Η Πόλη αλλάζει
πρόσωπο παραμένοντας ίδια. Όσο περισσότερο απομακρύνεται από τον εαυτό της τόσο
επιστρέφει σ’ αυτόν. Κάνει σαν έφηβη την επανάστασή της, τα αρνείται όλα, για
να γυρίσει ανανεωμένη και σοφότερη σ’ αυτό που πάντα ήταν. Τι ήταν; Δύσκολο να
το αρθρώσεις με λίγες λέξεις. Ένα ανεξίτηλο κραγιόν στα χείλη της ιστορίας. Ένα
άρωμα σαγήνης και πάθους στο σώμα της. Βλέμμα στραμμένο προς τα άνω. Αλλεπάληλοι
βιασμοί που την άφησαν παρθένα. Βαβέλ γλωσών που έγιναν το τραγούδι της. Μόνιμη
και περαστική. Ταξιδιώτης και κάτοικος. Παρούσα στην πιο βαθιά απουσία της.
