Labels

Thursday, February 28, 2013

Η πιστή βροχή





Επέστρεψε η βροχή χθες βράδυ. Με άλλο σώμα απ' της άπιστης βροχής, πρόσωπο διαφορετικό, αίσθημα βαθύ. 
Όλη νύχτα πότιζε δροσιά τον διψασμένο κόσμο. Στάθηκε σαν πιστή γυναίκα στο προσκέφαλο του άντρα  ανάσα έννοιας. Τα διαμαντένια χέρια της, ασκίαστα όνειρα, μαγείρεψαν το φαγητό του, έπλυναν τα ρούχα του, τα σιδέρωσαν κι αφού έφαγε κι ήπιε το κρασί του, έγιναν στο σώμα κύμα του. Τον ταξίδεψαν τόσο μακριά που ποτέ του δεν φαντάστηκε. Πανί στη βάρκα του η πιστή γυναίκα τους ανέμους πρόσταξε κι αυτοί στο πρόσταγμά της σκύψαν το κεφάλι. Κι αφού ησύχασεε πως μέσα στο όνειρο της τρυφεράδας της κανείς δε θα ταράξει τον αγαπημένο, σηκώθηκε μ' ελαφρύ βηματισμό να ψήσει τον καφέ του στην κουζίνα. Τον ήπιε εκείνος βιαστικά κι έφυγε πάλι στη δουλειά. Μα εκείνη πουθενά δεν πήγε. Ήταν βροχή από σπίτι και βροχή για σπίτι. Συνέχισε να βρέχει μέριμνα ακατάπαυστη για όλα, σαν να ήταν όλα, -τα πιάτα, τα χαλιά, τα έπιπλα-, ο αγαπημένος. Κι όσο έβρεχε ακούραστα τον κόσμο γύρω της, ο κόσμος άνθιζε και μοσχοβολούσαν τα τραπέζια αγιόκλημα, λιβάνι τα λευκά κρεβάτια, κι όλα σκαλίζονταν  μυστήριο γάμου  που στη διάρκεια των πολλών του χρόνων τελειοποιούσε άγαλμα με στεφάνι στα μαλλιά από ακάνθινα άστρα...