Γενάρης του 2013.
Η Πόλη αλλάζει
πρόσωπο παραμενοντας ίδια. Σαν φτωχόπαιδο που σαλτάρει λαθραία στο τραμ της
Istiklal caddesi χωρίς να το πάρει είδηση ο οδηγός, πηδά στο λαχταριστό τρένο
της ευμάρειας. Σε κάθε σταθμό ανακαλύπτει έκπληκτη πως δεν βρέθηκε εκεί που
περίμενε, κάτι άλλο είχε στο νου της κι αλλιώς το φαντάστηκε. Μήπως δεν είναι
αυτή η φύση κάθε υλικού προορισμού; Πώς αλλιώς θα μας εξανάγκαζε να επιμένουμε
σε νέες αναζητήσεις, αν οι προηγούμενες δεν κατέληγαν σε αδιέξοδο;
Περπατώ στη Μεγάλη
οδό του Πέραν. Τι παράξενο. Όσο ήταν διάσπαρτη από κάδους απορριμάτων, είχε και
σκουπίδια πεταμένα από κι από κει. Από τότε που εξαφάνισαν τους κάδους
φοβούμενοι τρομοκρατικές επιθέσεις, ως διά μαγείας εξαφανίστηκαν και τα
σκουπίδια απ’ το πλακόστρωτο. Μαζί τους, κατά διαβολική σύμπτωση, και οι
πλανόδιοι μικροπωλητές, μουσικοί, ζητιάνοι. Ούτε παιδιά πουλούν
χαρτομάντηλα, ούτε γιαγιάδες με τα τσουβάλια τις λεβάντες, μεσόκοποι να προτείνουν μπλε μπουφάν της ίδιας πάντα κοπής, γέροι με ζυγαριές να τους
αφήσεις ό, τι προαιρείσαι προκειμένου να μάθεις πόσα κιλά λίπος συσσώρευσε στο
σώμα σου η λαιμαργία. Κούκλα η Istiklal! Barbie!
Ούτε κούρδικα
σάζια, ούτε πέρσικα σαντούρια μέσα στο ψιλόβροχο, όπως κάτι νύχτες που ακόμα μ' ανατριχίλα θυμάσαι τη μυσταγωγία τους. Έπαυσε κι η ποντιακή
λύρα, έσβησαν κι οι φωνές των κοριστιών που τραγουδώντας δίπλα στο τυφλό πατέρα
τους έσκιζαν τη νύχτα και την καρδιά σου στα δυο, στα τρία, στα χίλια, δυο
χιλιάδες. Αποκλειστικές κυρίαρχοι των αφτιών απέμειναν η Lorenza Mcennit με τη
Cesaria Evora, συσκευασμένες στους ψηφιακούς τους δίσκους, αντηχούν από τα
εξωτερικά μεγάφωνα των δισκοπωλείων χωρίς να σκίζουν τίποτα. Αξίες σταθερές. Εισαγώμενες. Ακίνδυνες.
Η Πόλη θαρρεί πως αλλάζει, γιατί όμως νιώθω πως παραμένει ίδια;
