Το μεράκι. Μεγάλη υπόθεση το μεράκι. Δεν έχει τιμή.
Δεν υπολογίζεται. Δεν αξιολογείται. Ώρες ώρες νομίζω πως είναι ο κινητήριος μοχλός της ζωής. Εμπεριέχει το ενδιαφέρον, το χάρισμα, την έννοια, την δουλειά, την αγάπη. Και τι δεν περιέχει αυτή η έννοια που δεν έχει μετάφραση, ούτε και ακριβή ερμηνεία. Είναι σαν το μαγικό ραβδάκι της νεράιδας, οι μαγικές λέξεις που προφέρει και συνάμα η ίδια η ενσάρκωση της νεράιδας. Ένταση ψυχική, πνευματική εγρήγορση, μόχθος, και καρδιακό άνοιγμα. Ο μερακλής ο άνθρωπος δεν μπορεί παρά να μοιράζεται, δεν μπορεί παρά να συνενώνει γύρω του τους άλλους πάνω σ' αυτό που είναι το μεράκι του.
Μπήκα στο 11ο Δημοτικό σχολείο της Κατερίνης για να παρουσιάσω το Παραμύθι της Μουσικής και βρέθηκα μέσα στο παραμύθι που ήδη είχαν ζωντανέψει οι δασκάλες, τα παιδιά κι οι γονείς τους. Και να τα χαμόγελα, να τα γλυκά, να τα χαλιά, να τα σαρίκια με τα οποία είχαν τυλιγμένα τα κεφάλια μικροί και μεγάλοι. Και να χορός, να το τραγούδι του Αλέξιου, να η συγκίνηση στο τέλος, προϊόν της σύμπνοιας των ανθρώπων που ενώθηκαν σ' έναν σκοπό. Στεγάστηκαν κάτω από την κοινή σκέπη ενός παραμυθιού τόσο ειρηνικά και αδερφωμένα. Είναι παράδοξο κι ίσως απίστευτο, αλλά η αλήθεια είναι πως αρκεί ένας άνθρωπος, μόνον ένας μερακλής, -μια δασκάλα στην προεκειμένη περίπτωση-, που θα βρεθεί όμως και στις κατάλληλες συνθήκες, θα τον νιώσουν, θα ενστερνιστούν το μεράκι του, θα το συμμεριστούν και θα το πιστέψουν, θα υποταχθούν σ' αυτό, για να γεννηθεί τόση ομορφιά και τόση χάρη.
Τότε νιώθεις πως εσύ δεν ήρθες να δώσεις, αλλά να πάρεις. Πως ενώ προσκαλέστηκες για να σε τιμήσουν, ήταν δική σου η τιμή, μεγάλη τιμή που παραβρέθηκες σ' αυτό το καρδιακό πανηγύρι.
Δεν είναι απλό να κρατάς το δώρο. Είναι βαρύ σαν σίδερο κι εύθραυστο σαν πορσελάνη. Καυτό σαν φωτιά που μόνο αν γίνεις χώμα μπορείς να κρατήσεις.
Κι ίσως να πλαστείς - ή να πλάσεις κάτι, κάτι τις...
Ευχαριστώ...
Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2013
