Κάποτε ένιωσα, και θαρρώ πως το έγραψα κιόλας στο βιβλίο μου "Σε τέμπο κόκκινο", πως η ψυχή είναι "έννοια χώρου", και πως σε άλλους καταλαμβάνει το άπειρο, ενώ σε άλλους συρρικνωμένο το τίποτα.
Φυσικά υπάρχουν και αναρίθμητες ενδιάμεσες καταστάσεις και περιπτώσεις. Οι βασανιστικές περιπέτειες και λαχτάρες της ζωής μαζί με τις συγκινήσεις, τους έρωτες, την γνήσια αγάπη, τις πτώσεις και τις ανυψώσεις μας, το σύρσιμο και το φτερούγισμά μας, αν δεν μας συνθλίψουν, αν δεν μας τσακίσουν και τα χωρέσουμε όλα μα όλα μέσα μας, τότε τα "τοιχώματα" της ψυχής μας ολοένα διευρύνονται και απλώνονται τόσο που εξαλείφονται, επιφυλάσσοντάς μας εκπλήξεις ασύληπτες, σχεδόν μαγικές...
Φυσικά υπάρχουν και αναρίθμητες ενδιάμεσες καταστάσεις και περιπτώσεις. Οι βασανιστικές περιπέτειες και λαχτάρες της ζωής μαζί με τις συγκινήσεις, τους έρωτες, την γνήσια αγάπη, τις πτώσεις και τις ανυψώσεις μας, το σύρσιμο και το φτερούγισμά μας, αν δεν μας συνθλίψουν, αν δεν μας τσακίσουν και τα χωρέσουμε όλα μα όλα μέσα μας, τότε τα "τοιχώματα" της ψυχής μας ολοένα διευρύνονται και απλώνονται τόσο που εξαλείφονται, επιφυλάσσοντάς μας εκπλήξεις ασύληπτες, σχεδόν μαγικές...
