Κωνσταντινούπολη - Η έρημη πόλη

 

Πόλεις. Πόλεις αγέννητες. Έφηβες, μεσήλικες, γερασμένες, κάποτε νεκρές. Ερωμένες πόλεις, σύζυγοι και πόρνες. Χωμάτινες, υδάτινες, τσιμεντένιες. Πόλεις σεμνές, πλανεύτρες, στοιχειωμένες, πόλεις μάγισσες.

Πόλεις της Ανατολής, πόλεις της Δύσης. Του ουρανού, της γης, της φαντασίας μας, χειροποίητες, κακοποιημένες ή ανέγγιχτες. Πόλεις του πνεύματος, του χρήματος, της εξουσίας, του φωτός και του άδη. Πόλεις του κάποτε, του τώρα, του ποτέ.

Λισσαβώνα, Γρανάδα, Μαδρίτη, Ρώμη, Βενετία, Θεσσαλονίκη, Αλεξάνδρεια, Βηρυτός, Δαμασκός, Σμύρνη, Κωνσταντινούπολη.

Σώματα ποικίλλα, αγγίγματα διάφορα, χτυποκάρδια ρυθμικά ή άρρυθμα. Σώματα ελεύθερα, βιασμένα, ανθεκτικά, άλλοτε αγκυροβολημένα στο λιμάνι της Μεσογείου, άλλοτε λαθρεπιβάτες στο σκαρί της ιστορίας ή καταποντισμένα ναυάγια βαρβαρικών επιδρομών.

Προεξάρχουσα ανάμεσά τους η πόλη των πόλεων. Αρχή και τέλος όλων. Βέλος και τόξο, χέρι που τεντώνει τη χορδή και στόχος επτάλοφος.

Κωνσταντινούπολη. Η υπέργηρη πόλη. Στις βαθύτατες ρυτίδες της αναπαύεται το αίμα των αιώνων. Στους κλειστούς πόρους του δέρματος σουλτάνοι και αυτοκράτορες, πατριαρχέοι και ιμάμηδες, σταυροί, κοράνια, σπαθιά και θυμιατά.

Όσο κι αν η πλαστική χειρουργική αγωνίζεται να δώσει εφηβικό δέρμα στο σώμα της, τόσο η γριά γελά. Αγοραπωλησίες, νεότευκτα λαμπρά οικοδομήματα, σχέδια μεγαλεπήβολα και ασυγκράτητοι οραματισμοί συστήνουν μονάχα ένα εντυπωσιακό μακιγιάζ στο πρόσωπό της, προκειμένου να συμμετέχει ακόμα στο καρναβάλι του παρόντος.

Η Πόλη πλέον δεν ευθυμεί. Μες στην οχλαγωγή του πλήθους σιωπά. Μέσα στην τόση κίνηση παγώνει. Τι προσδοκίες μπορεί να έχει στην ηλικία της; Όλα τα έζησε. Τα χόρτασε περίσσια.

Αυτό που αντικρίζεις έκθαμβος δεν είναι η Πόλη. Ψεύτικο κοκκινάδι στα χείλη της τα ζαρωμένα είναι. Περούκα καλοχτενισμένη στο ξεμαλλιασμένο κρανίο της και ρούχο που καλύπτει τα χρόνια της και τις πληγές της. Αυτό που ακούς δεν είναι το τραγούδι της, θόρυβος είναι.

Κανένας πια δεν κατοικεί σ’ αυτήν την πόλη. Μη σε πλανεύουν τα πόδια των αναρίθμητων ανθρώπων που σαν μυρμήγκια περπατούν στο κορμί της. Χρόνια τώρα η Πόλη δεν κατοικείται, παρά μόνον κατοικεί. Κατοικεί βαθιά μες στις ρωγμές της και κάτω από τα τείχη της. Στα στενοσόκακα και στα χαλάσματα που φιλοξενούν τσιγγάνους. Ανασαίνει στα τάσια των αγιασμάτων, κρατιέται απ’ τα χέρια των αχθοφόρων της, αργοσαλεύει στους ήχους των πλανόδιων μουσικών, ονειρεύεται κρυμμένη στα αφημένα τρύπια παπούτσια των ευλαβών μουσουλμάνων την ώρα που προσεύχονται.

Αθέατη στα βάθη του Βοσπόρου λούζεται και στα ψίχουλα που πέφτουν απ’ τα τραπέζια των πλουσίων ξεγελά την πείνα της.

Η Πόλη δεν κατοικείται πια από κανέναν. Δεν έχει φίλους μήτε εχθρούς. Δεν έχει εραστές, βιαστές ή συζύγους. Έρημη κατοικεί στις αθέατες ζωές των μυστικών πραγμάτων και των έρημων ανθρώπων, κι ας μην το μάθουνε ποτέ.