"Η Ελλάδα πέθανε"

Θαρρώ πως ήρθε η ώρα να ομολογήσουμε το κοινό μας μυστικό: η Ελλάδα πέθανε. Αφού την τάισαν μέχρι σκασμού επί τριάντα τρία χρόνια μετατρέποντάς την από χώρα δημιουργική σε παχιά αγελάδα, την οδήγησαν στο σφαγείο. Οι πρώτες εκλογές ήταν η πολιτική της κηδεία, οι δεύτερες θα είναι η θρησκευτική.

Άλλοι πολιτικοί μας άρχοντες, ως νεκρόφιλοι, ορέγονται να βιάσουν τώρα το νεκρό σώμα της χώρας, ανικανοποίητοι από τα πλούσια οφέλη που τους χάρισε η  βίαιη αγοραπωλησία του.

Άλλοι, ως νεκροθάφτες, στήνουν τα σύνεργα της κηδείας για να δειξουν πως κι αυτοί μετέχουν του πένθους, τρίβοντας τα χέρια τους από χαρά, αφού πιστεύουν πως αναλαμβάνουν την εργολαβία.  Κι άλλοι, ως συγγενείς της νεκρής, κλαίνε και γελούν ταυτόχρονα, πιστεύοντας και μη πιστεύοντας στον θάνατό της. Κι εγώ, που γυρεύω να βρω ποιος απ’ όλους πονά στ’ αλήθεια την νεκρή, τι με  πείθει πως είναι μόνον ο Αλέξης; Μα, ακριβώς το γεγονός ότι γελά ενώ κλαίει, όπως κάνουν σ’ όλες τις κηδείες οι πραγματικοί συγγενείς. Είναι το γέλιο του που με πείθει πως δεν προσποιείται, αλλά πονά.

Οι νεκρόφιλοι κι οι νεκροθάφτες τώρα παίζουν το τελευταίο τους χαρτί μεταδίδοντας στον λαό τον τρόμο του θανάτου. Αλλά ο τρόμος αυτός είναι ανόητος αφότου συντελέστηκε ο θάνατος. Οι υποκριτές φιλόπατροι, ως γνήσιοι εραστές της εξουσίας, μας θέτουνε ψευδοδιλήμματα, λέγοντας κατ’ ουσίαν: να κάνουμε την κηδεία σε ευρώ ή σε δραχμές; Να στήσουμε το μνήμα στην Ευρώπη ή στην Αφρική; Και παζαρεύουν μυστικά την τιμή της νεκρής για να βγάλουν κάτι κι απ’ αυτήν. Εξάλλου, τόσο κόπο έκαναν να την πεθάνουν.Την ίδια ώρα ο Αλέξης σταματά την τραγική πομπή, σχεδόν με θράσος, λέγοντάς μας: η Ελλάδα δεν πέθανε, αλλά κοιμάται. Απλώνει το χέρι στην νεκρή και της ψιθυρίζει: Σήκω! Κι όλοι σκιάζονται. Μα ποιος είναι αυτός, κανένας θεός; Κι όμως ο Αλέξης δεν διεκδικεί τον ρόλο του θεού. Απλώς, αγαπά τη νεκρή. Ξέρει πως πέθανε, αλλλά πιστεύει πως κοιμάται. Και επειδή το πιστεύει ακράδαντα, μέσα στην παραζάλη της αγάπης και του πόνου του πέφτει καμιά φορά και σε ολοφάνερα λάθη, - όχι κρυφά και δόλια σαν των υποκριτών. Ναι, την αγαπά, και εξαιτίας της αγάπης του, ενδέχεται πραγματικά και να την αναστήσει, -κι ας τον αποκαλούν τρελό.Τρελό έλεγαν και τον Τάσο Παπαδόπουλο όταν όρθωσε το ανάστημά του στα θηρία που ζητούσαν την υπογραφή του στο σχέδιο Ανάν, κι όταν τον απείλησαν πως θα τον σκοτώσουν, αυτός, ήδη βαριά άρρωστος, -έχοντας δηλαδή εξορίσει από μέσα του τον φόβο του θανάτου-, απάντησε: έτσι κι αλλιώς αργά ή γρήγορα θα πεθάνω, τι κι αν πεθάνω λίγο νωρίτερα από μια σφαίρα; Και όλως παραδόξως το θαύμα έγινε και η ιστορία τον δικαίωσε. Σήμερα η Κύπρος συνεργάζεται με Ρώσους, Κινέζους, Αμερικανούς και Εβραίους. Ποιος θα το πίστευε;Η Ελλάδα αφού πέθανε, δεν έχουμε λόγο να φοβόμαστε μήπως πεθάνει. Οι επόμενες εκλογές αποτελούν τη θρησκευτική της κηδεία. Θα συνταχθούμε με τους νεκρόφιλους, τους νεκροθάφτες ή με τους συγγενείς; Με άλλα λόγια, θα επιτρέψουμε στον φασισμό του χρήματος, των αγορών και όλων των διεφθαρμένων απ’ αυτά πολιτικων μας να την κηδεύσουν λαθραία για να μοιραστούν επιπλέον και τα κέρδη της κηδείας, ή θα πάρουμε λίγο από το γέλιο του Αλέξη και την πίστη του πως η χώρα δεν πέθανε, αλλά κοιμάται; Κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος για το θαύμα. Μόνο για τη σήψη έχουμε βεβαιότητες. Στο θαύμα ελπίζουμε, εφόσον πιστεύουμε. Η απάντησή μας είναι υπαρξιακού χαρακτήρα, γι’ αυτό μιλώ για θρησκευτική κηδεία. Ή συντασσόμαστε με το θαύμα της νίκης κατά του θανάτου, δηλαδή τη ζωή, ή με τον ίδιο τον  θάνατο και τη σήψη του.

Δημοσιεύτηκε στο protagon:http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.anagnwstes&id=15690